Δεν είναι κακό να έχεις ηθικές αξίες! Αντιθέτως πάντα συμπαθούσα τους ανθρώπους που τεκμηριώνουν τις απόψεις τους πάνω σε έννοιες και ιδέες ελάχιστα αληθινές μεν αλλά με μια μεταφυσική αύρα και ένα χαζό χαμόγελο που μπορεί να μην σε πείθουν ούτε στο ελάχιστο αλλά βεβαιώνουν για τις αγαθές προθέσεις του συνομιλητή...και φυσικά ποιος θέλει να κάνει τον κακό υλιστή μισάνθρωπο σε ένα ταλαίπωρο ανθρωπάκι για το οποίο η βασιλεία των ουρανών και του αιθέριου πατερούλη θα σημαίνει όχι μόνο την ευτυχία των πιστών, μα και το τέλος των βασάνων όλων των υπολοίπων που έχουμε βαρεθεί να κάνουμε εμετό από τις μορφές της ύλης και την ιδιοτροπία των κινήσεων της;
Βέβαια φτάνει κάποια στιγμή που συνειδητοποιείς,όχι τόσο λόγω του υλισμού, ότι η κοινωνία μας έχει περισσότερες ηθικές αξίες απ’ ότι χρειάζεται, και ελάχιστη λογική. Και δεν είναι ότι θυσιάζεις τη λογική για να κερδίσεις μια καλοκάγαθη συλλογική ύπαρξη, αντιθέτως καταλήγεις να χεις ελλείψεις και απ’ τα δύο και μετά από τρεις μέρες χριστιανικής κατήχησης να εξακολουθείς να ψάχνεις το Θεό, εμφανώς απογοητευμένος από την απουσία του, καλά για την ψύχραιμη ορθολογιστική σκέψη δε σχολιάζω καν. Άλλωστε και αυτή την έχουμε μυθοποιήσει μάλλον.
Υπάρχουν πράγματα που είναι ντροπή αλλά δεν ξέρουμε να εξηγήσουμε γιατί και πράγματα τα οποία θα έπρεπε να θεωρούνται η μεγαλύτερη “αμαρτία” του κόσμου κι όμως είναι αποδεχτά. Χθες βράδυ σε γνωστό μπαράκι των βορείων προαστίων ( όπου πίνοντας προσπαθούμε να ξεχάσουμε τόσο τα συναισθηματικά κενά μας –βλέπε γκόμενες- αλλά και τα αγωνιστικά –κρίμα να είσαι κομμουνιστομπατιράκι στα ΒΠ- ) δεν άργησε η κουβέντα της παρέας να φτάσει στο τρομερά σημαντικό και καθοριστικό για την ανθρώπινη ύπαρξη ζήτημα των ομοφυλοφίλων και των δικαιωμάτων τους. Η ψυχρή μου στάση σε αυτά τα θέματα είναι γνωστή καθώς προσπαθώ με μανία να αποφεύγω τη γλίτσα της ”σύγχρονης” ευρωπαϊκής “αριστεράς” για την οποία δεν υπάρχουν καταπιεζόμενες κοινωνικές τάξεις αλλά ενα μωσαϊκό γλυκούτσικων μειονοτήτων και συμπεριφορών. Βέβαια όταν το κύριο επιχείρημα του συνομιλητή σου είναι το «Απλά μου τη σπάνε» και φτάνει στην πρόταση για μεταφορά χιλιάδων ανθρώπων με διαφορετική σεξουαλικότητα σε κάποιο νησάκι νοτίου της Κρήτης όπου δε θα ενοχλούν εμάς τους νορμάλ ανθρώπους (βρείτε μου έναν νορμάλ άνθρωπο ανεξαρτήτων του πώς γουστάρει να τον τρώει ή να τον δίνει και υπόσχομαι να τον αγαπήσω btw) αναγκάζεσαι να περάσεις στην άλλη πάντα και να προτείνεις τη δημιουργία πολιτισμικών Γκουλάγκ για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού όπου θα αναγκάζονται να μελετήσουν μουσική,λογοτεχνία και μια σειρά από “περίεργες” σεξουαλικές συμπεριφορές μέχρι που να εξαναγκαστούν να αποδεχτούν πώς όταν κάτι δε βλάπτει το κοινωνικό σύνολο ΔΕΝ μπορεί να καταπιεστεί και από αυτό. Και ένα ακόμα επιχείρημα περί αναπαραγωγής. Δεν έχω υπογράψει κανένα συμβόλαιο ότι επιθυμώ τη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους ούτε ότι συμφωνώ με αυτή σα σκοπό του ανθρώπου. Λατρεύω τα παιδιά και πιθανότατα κάποια μέρα να προσπαθήσω να φτιάξω μια χαρούμενη οικογένεια, αλλά όλο αυτό δεν είναι χρέος μου προς την κοινωνία, τα χρέη μου αυτά τα πληρώνω κάθε φορά που παίρνω ηρεμιστικά για να κοιμηθώ και κάθε φορά που δουλεύω προσφέροντας την υπεραξία μου στον καπιταλισμό. Μέχρι η συνείδηση μου να αποδομηθεί υλιστικά μέσω των συμπαθέστατων σκουληκιών τα οποία κακώς παρομοιάζουμε με τους ανθρώπους, θα έχω συμμετέχει ενεργά στην αύξηση των κερδών της καπιταλιστικής κοινωνίας. Δε χρωστάω τίποτα στο "έθνος" παρά να συνεισφέρω στην θεραπεία του καρκίνου που το κατατρώει από το 18ο αιώνα και έπειτα.
Προσπερνώντας λοιπόν της ηθικές αξίες της επανάστασης, της ερωτικής συμπεριφοράς και της δημοκρατικής μου πρότασης για δημιουργία πολιτισμικών Γκουλάγκ, ας περάσουμε σε κάτι πιο μαρξιστικό. Εργασία. Εργασία και χαρά. Εργασία και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. SuccessStories , παραλίες με οροθετικούς που δεν τους δίνουν φάρμακα και λεωφορεία με παππούδες που γκρινιάζουν για τις γεμάτες παραλίες. Η κομμουνιστική ιδεολογία μου με έχει κάνει από χρόνια να απορρίψω την ιδέα της αυτοκτονίας αλλά ομολογουμένως δεν έχω καμιά αμφιβολία πώς αν τελικά κάτι τέτοιο συνέβαινε, όλο και κάποιος θα σχολίαζε το πόσο αργόσχολος πρέπει να ήμουν για να καταλήξω έτσι.
Παρακάτω!
Η εργασία είναι ντροπή. Το ΠΑΣΟΚ στα έμαθε πολύ αλλά στα έμαθε ανάποδα. Ξεκίνησες από το «Ω» και έφτασες στο «Α» αλλά σε κάθε περίπτωση έμαθες όλη την αλφαβήτα. Βέβαια αντί για την κοινωνική επανάσταση ξεκίνησες να γαμάς το διπλανό σου και να κάνεις κομπίνες. Τουλάχιστον έπιασες το νόημα Δεν υπάρχει τίποτα καλό στο να δουλεύεις. Ο κοινωνικός ακτιβισμός είναι μια τελείως διαφορετική υπόθεση. Αν τελικά πραγματοποιήσω την τάση που με τρώει κάτι μήνες τώρα να πάω να γίνω ψυχολόγος θα το κάνω ακριβώς λόγω της δυνατότητας να βοηθήσεις κάποιον,κάπου,κάποτε.
Ανδρέας Παπανδρέου, ΠΑΣΚΕ, ΠΑΣΠαρα. Σκατά στα αφεντικά,Ζήτω η σοσιαλιστική Ελλάδα.
Είναι ντροπή να δουλεύεις 8ωρο, είναι ντροπή να βγάζει κάποιος κέρδος απ’ την εργασία σου. Δεν είναι καλό να είσαι προλετάριος. Κάποτε έκανα ιδιαίτερα μαθήματα. Οι μαθητές μου πέρασαν σε κάποια σχολή και είναι υπό διαμόρφωση ειδικευμένο εργατικό προσωπικό. Η ένταξη τους σε κάποια εταιρεία θα ολοκληρώσει τον κύκλο της παραγωγής. 4 δις άνθρωποι δουλεύουν ανασφάλιστα 10ωρα για ψίχουλα και για 1-2 εκατομμύρια ανθρώπους. Μια βόλτα απ’ την Κίνα θα σε πείσει. Εργάτες με μισθό 100 δολλάρια το χρόνο, κατασκευάζουν laptops αξίας 1000 δολλαρίων. Φτιάχνεις κάτι που δε θα αποκτήσεις, αφήνεις να υπάρχουν νοσοκομεία που δε θα σε δεχτούν, τράπεζες που θα σου πάρουν το σπίτι και πανεπιστήμια που θα σε διδάξουν χριστιανικό υπαρξισμό, άντε και το πόσο κακό πράγμα είναι οι πανελλαδικές εξετάσεις (γιατί εκεί βρίσκεται το επίπεδο κοινωνικής κριτικής των συμφοιτητών μου).
Η (εμφανώς μηδενιστική) ιδέα του αντί να συνεχίσεις να αναπαράγεις την υφιστάμενη κατάσταση, να συμβάλλεις στην καταστροφή της υπό τη σημαία της σεχταριστικής βίας είναι δελεαστική μα αφήνει απέξω το γεγονός πώς όλα αυτά τα ντουβάρια και τα μηχανήματα που απλά αποτελούν μέσα αλλοτρίωσης του εργάτη από το συνάνθρωπο του και την κοινωνία είναι ουσιαστικά μελλοντική ιδιοκτησία της εργατικής τάξης.Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει ηθικολογική αιτιολογία για την αρπαγή της ιδιοκτησίας του καπιταλιστή αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ενδιαφέρει κιόλας. Τα βιβλία φιλοσοφίας σου μαθαίνουν ότι δεν μπορείς να προτιμήσεις το θάνατο ενός εκατομμυρίου ανθρώπων από το θάνατο ενός δισσεκατομυρίου γιατί δεν είσαι θεός. Σου έχω νέα όμως: Όλοι οι θάνατοι σχεδόν στην ανθρώπινη ιστορία (με εξαίρεση τους φυσικούς) έχουν αποφασιστεί από ανθρώπους και για ανθρώπους. Άσε που στην τελική δεν πρέπει να σε νοιάζει τίποτα παραπάνω από την επιβίωση σου... ή μήπως θα έπρεπε;
Η εργατική βία είναι βία κρατική, βία κοινωνικής τάξης ενάντια σε κοινωνική τάξη. Μα δεν μπορεί ούτε πρέπει να είναι ίδια με την καπιταλιστική βία. Ναι κάποιος πρέπει να κάνει τη βρώμικη εξουσιαστική δουλειά της απελευθέρωσης αλλά δε μπορούμε να γίνουμε σα τα μούτρα τους και σίγουρα η ιδεολογία μας πρέπει να ναι κάτι παραπάνω από την αντικατάσταση της μίας βίας από μία άλλη. Το γραψε και ο Λένιν ντε... το εργατικό κράτος είναι το μόνο κράτος που έχει ως στόχο την κατάργηση του. Βέβαια αμφιβάλλω αν είχε στο μυαλό την μετέπειτα πορεία των πραγμάτων ή την περεστρόικα.
Δεν υπάρχει τίποτα καλό λοιπόν στο να είσαι εργάτης, ούτε σκληρά εργαζόμενος. Δεν είναι μαγκιά να δουλεύεις συνειδητά, είναι η μεγαλύτερη βλακεία που μπορείς να κάνεις. Δεν κερδίζεις τίποτα ούτε θα έχεις μερίδιο από τα κέρδη των άλλων. Απλά να μη σε πιάσουνε. Η έννοια του προλεταριάτου είναι μια έννοια δυστυχής, η προλεταριακή επανάσταση αποτελεί άρνηση της εργατικής τάξης να συνεχίσει να παίζει τον ίδιο ρόλο που έπαιζε παλιά. Ο Μπούκσιν είχε δίκιο. Είσαι εκμεταλλευόμενος και παράγεις όλο τον πλούτο για τα αφεντικά. Δεν έχεις λόγο να είσαι υπερήφανος.
Αλλά...
Αλλά...
Οι μισανθρωπιστικές τάσεις δεν έχουν χώρο στα πλαίσια του κινήματος. Η μανιώδης άρνηση της ηθικής έχει ηθικό πρόταγμα και δε θα μας βγάλει μακροπρόθεσμα. Ναι το το αστικό μεταπολιτευτικό κράτος είχε δίκιο στο είναι καλύτερα να κλέβεις απ' το να δουλεύεις αλλά στην πραγματικότητα σε δούλευε ψιλό γαζί. Σκατά στα αφεντικά αλλά από κομμουνιστικής πλευράς. Μην ζητάς επιδόματα, ζήτα μείωση του ωραρίου εργασίας και μεγαλύτερους μισθούς. Μην κλέβεις το ταμείο της επιχείρησης. Κάνε απεργία και στην τελική σούβλισε το αφεντικό σου. Γιατί αν το παν είναι η προσωπική σου επιβίωση και τίποτα άλλο ξεκίνα να σπρώχνεις χόρτο και βλέπουμε. Δε θα γίνεις μεγαλοαφεντικό αλλά παίζει να γλυτώσεις από τη μοίρα του προλεταριάτου. Δεν αλλοτριώνεται μόνο ο εξουσιαζόμενος αλλά και ο εξουσιαστής (χωρίς να ταυτίζονται βέβαια). Δεν μισούμε τόσο την εξουσία όσο την αλλοτρίωση και την εκμετάλλευση. Ο ακραίος υλισμός είναι ιδεαλισμός δηλαδή υλισμός που δεν έχει ούτε διαλεκτική ούτε κίνηση και κρατάει ακριβώς το ίδιο κλειστό ιδεαλιστικό σύμπαν χωρίς το θεό. Υλισμός χωρίς διαλεκτική, χωρίς περιθώρια δράσης για το υποκείμενο ενάντια στην διάταξη των αντικειμένων δεν είναι τίποτα παραπάνω από το πιο ακραίο θεοκρατικό μοντέλο. Το ακραίο συναίσθημα πάλι από μόνο τουείναι άχρηστο. Να περπατήσουμε και με τα δύο στα χέρια μας. Η επανάσταση δεν είναι μονογαμική σχέση( Υποκείμενο + Λογική ), είναι ερωτικό τρίγωνο (Υποκείμενο,Λογική,Συναίσθημα) και μου φαίνεται πώς με λίγη προσπάθεια μπορεί να γίνει το καλύτερο σεξ που κάναμε ποτέ.
The end
Βέβαια φτάνει κάποια στιγμή που συνειδητοποιείς,όχι τόσο λόγω του υλισμού, ότι η κοινωνία μας έχει περισσότερες ηθικές αξίες απ’ ότι χρειάζεται, και ελάχιστη λογική. Και δεν είναι ότι θυσιάζεις τη λογική για να κερδίσεις μια καλοκάγαθη συλλογική ύπαρξη, αντιθέτως καταλήγεις να χεις ελλείψεις και απ’ τα δύο και μετά από τρεις μέρες χριστιανικής κατήχησης να εξακολουθείς να ψάχνεις το Θεό, εμφανώς απογοητευμένος από την απουσία του, καλά για την ψύχραιμη ορθολογιστική σκέψη δε σχολιάζω καν. Άλλωστε και αυτή την έχουμε μυθοποιήσει μάλλον.
Υπάρχουν πράγματα που είναι ντροπή αλλά δεν ξέρουμε να εξηγήσουμε γιατί και πράγματα τα οποία θα έπρεπε να θεωρούνται η μεγαλύτερη “αμαρτία” του κόσμου κι όμως είναι αποδεχτά. Χθες βράδυ σε γνωστό μπαράκι των βορείων προαστίων ( όπου πίνοντας προσπαθούμε να ξεχάσουμε τόσο τα συναισθηματικά κενά μας –βλέπε γκόμενες- αλλά και τα αγωνιστικά –κρίμα να είσαι κομμουνιστομπατιράκι στα ΒΠ- ) δεν άργησε η κουβέντα της παρέας να φτάσει στο τρομερά σημαντικό και καθοριστικό για την ανθρώπινη ύπαρξη ζήτημα των ομοφυλοφίλων και των δικαιωμάτων τους. Η ψυχρή μου στάση σε αυτά τα θέματα είναι γνωστή καθώς προσπαθώ με μανία να αποφεύγω τη γλίτσα της ”σύγχρονης” ευρωπαϊκής “αριστεράς” για την οποία δεν υπάρχουν καταπιεζόμενες κοινωνικές τάξεις αλλά ενα μωσαϊκό γλυκούτσικων μειονοτήτων και συμπεριφορών. Βέβαια όταν το κύριο επιχείρημα του συνομιλητή σου είναι το «Απλά μου τη σπάνε» και φτάνει στην πρόταση για μεταφορά χιλιάδων ανθρώπων με διαφορετική σεξουαλικότητα σε κάποιο νησάκι νοτίου της Κρήτης όπου δε θα ενοχλούν εμάς τους νορμάλ ανθρώπους (βρείτε μου έναν νορμάλ άνθρωπο ανεξαρτήτων του πώς γουστάρει να τον τρώει ή να τον δίνει και υπόσχομαι να τον αγαπήσω btw) αναγκάζεσαι να περάσεις στην άλλη πάντα και να προτείνεις τη δημιουργία πολιτισμικών Γκουλάγκ για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού όπου θα αναγκάζονται να μελετήσουν μουσική,λογοτεχνία και μια σειρά από “περίεργες” σεξουαλικές συμπεριφορές μέχρι που να εξαναγκαστούν να αποδεχτούν πώς όταν κάτι δε βλάπτει το κοινωνικό σύνολο ΔΕΝ μπορεί να καταπιεστεί και από αυτό. Και ένα ακόμα επιχείρημα περί αναπαραγωγής. Δεν έχω υπογράψει κανένα συμβόλαιο ότι επιθυμώ τη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους ούτε ότι συμφωνώ με αυτή σα σκοπό του ανθρώπου. Λατρεύω τα παιδιά και πιθανότατα κάποια μέρα να προσπαθήσω να φτιάξω μια χαρούμενη οικογένεια, αλλά όλο αυτό δεν είναι χρέος μου προς την κοινωνία, τα χρέη μου αυτά τα πληρώνω κάθε φορά που παίρνω ηρεμιστικά για να κοιμηθώ και κάθε φορά που δουλεύω προσφέροντας την υπεραξία μου στον καπιταλισμό. Μέχρι η συνείδηση μου να αποδομηθεί υλιστικά μέσω των συμπαθέστατων σκουληκιών τα οποία κακώς παρομοιάζουμε με τους ανθρώπους, θα έχω συμμετέχει ενεργά στην αύξηση των κερδών της καπιταλιστικής κοινωνίας. Δε χρωστάω τίποτα στο "έθνος" παρά να συνεισφέρω στην θεραπεία του καρκίνου που το κατατρώει από το 18ο αιώνα και έπειτα.
Προσπερνώντας λοιπόν της ηθικές αξίες της επανάστασης, της ερωτικής συμπεριφοράς και της δημοκρατικής μου πρότασης για δημιουργία πολιτισμικών Γκουλάγκ, ας περάσουμε σε κάτι πιο μαρξιστικό. Εργασία. Εργασία και χαρά. Εργασία και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. SuccessStories , παραλίες με οροθετικούς που δεν τους δίνουν φάρμακα και λεωφορεία με παππούδες που γκρινιάζουν για τις γεμάτες παραλίες. Η κομμουνιστική ιδεολογία μου με έχει κάνει από χρόνια να απορρίψω την ιδέα της αυτοκτονίας αλλά ομολογουμένως δεν έχω καμιά αμφιβολία πώς αν τελικά κάτι τέτοιο συνέβαινε, όλο και κάποιος θα σχολίαζε το πόσο αργόσχολος πρέπει να ήμουν για να καταλήξω έτσι.
Παρακάτω!
Η εργασία είναι ντροπή. Το ΠΑΣΟΚ στα έμαθε πολύ αλλά στα έμαθε ανάποδα. Ξεκίνησες από το «Ω» και έφτασες στο «Α» αλλά σε κάθε περίπτωση έμαθες όλη την αλφαβήτα. Βέβαια αντί για την κοινωνική επανάσταση ξεκίνησες να γαμάς το διπλανό σου και να κάνεις κομπίνες. Τουλάχιστον έπιασες το νόημα Δεν υπάρχει τίποτα καλό στο να δουλεύεις. Ο κοινωνικός ακτιβισμός είναι μια τελείως διαφορετική υπόθεση. Αν τελικά πραγματοποιήσω την τάση που με τρώει κάτι μήνες τώρα να πάω να γίνω ψυχολόγος θα το κάνω ακριβώς λόγω της δυνατότητας να βοηθήσεις κάποιον,κάπου,κάποτε.
Ανδρέας Παπανδρέου, ΠΑΣΚΕ, ΠΑΣΠαρα. Σκατά στα αφεντικά,Ζήτω η σοσιαλιστική Ελλάδα.
Είναι ντροπή να δουλεύεις 8ωρο, είναι ντροπή να βγάζει κάποιος κέρδος απ’ την εργασία σου. Δεν είναι καλό να είσαι προλετάριος. Κάποτε έκανα ιδιαίτερα μαθήματα. Οι μαθητές μου πέρασαν σε κάποια σχολή και είναι υπό διαμόρφωση ειδικευμένο εργατικό προσωπικό. Η ένταξη τους σε κάποια εταιρεία θα ολοκληρώσει τον κύκλο της παραγωγής. 4 δις άνθρωποι δουλεύουν ανασφάλιστα 10ωρα για ψίχουλα και για 1-2 εκατομμύρια ανθρώπους. Μια βόλτα απ’ την Κίνα θα σε πείσει. Εργάτες με μισθό 100 δολλάρια το χρόνο, κατασκευάζουν laptops αξίας 1000 δολλαρίων. Φτιάχνεις κάτι που δε θα αποκτήσεις, αφήνεις να υπάρχουν νοσοκομεία που δε θα σε δεχτούν, τράπεζες που θα σου πάρουν το σπίτι και πανεπιστήμια που θα σε διδάξουν χριστιανικό υπαρξισμό, άντε και το πόσο κακό πράγμα είναι οι πανελλαδικές εξετάσεις (γιατί εκεί βρίσκεται το επίπεδο κοινωνικής κριτικής των συμφοιτητών μου).
Η (εμφανώς μηδενιστική) ιδέα του αντί να συνεχίσεις να αναπαράγεις την υφιστάμενη κατάσταση, να συμβάλλεις στην καταστροφή της υπό τη σημαία της σεχταριστικής βίας είναι δελεαστική μα αφήνει απέξω το γεγονός πώς όλα αυτά τα ντουβάρια και τα μηχανήματα που απλά αποτελούν μέσα αλλοτρίωσης του εργάτη από το συνάνθρωπο του και την κοινωνία είναι ουσιαστικά μελλοντική ιδιοκτησία της εργατικής τάξης.Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει ηθικολογική αιτιολογία για την αρπαγή της ιδιοκτησίας του καπιταλιστή αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ενδιαφέρει κιόλας. Τα βιβλία φιλοσοφίας σου μαθαίνουν ότι δεν μπορείς να προτιμήσεις το θάνατο ενός εκατομμυρίου ανθρώπων από το θάνατο ενός δισσεκατομυρίου γιατί δεν είσαι θεός. Σου έχω νέα όμως: Όλοι οι θάνατοι σχεδόν στην ανθρώπινη ιστορία (με εξαίρεση τους φυσικούς) έχουν αποφασιστεί από ανθρώπους και για ανθρώπους. Άσε που στην τελική δεν πρέπει να σε νοιάζει τίποτα παραπάνω από την επιβίωση σου... ή μήπως θα έπρεπε;
Η εργατική βία είναι βία κρατική, βία κοινωνικής τάξης ενάντια σε κοινωνική τάξη. Μα δεν μπορεί ούτε πρέπει να είναι ίδια με την καπιταλιστική βία. Ναι κάποιος πρέπει να κάνει τη βρώμικη εξουσιαστική δουλειά της απελευθέρωσης αλλά δε μπορούμε να γίνουμε σα τα μούτρα τους και σίγουρα η ιδεολογία μας πρέπει να ναι κάτι παραπάνω από την αντικατάσταση της μίας βίας από μία άλλη. Το γραψε και ο Λένιν ντε... το εργατικό κράτος είναι το μόνο κράτος που έχει ως στόχο την κατάργηση του. Βέβαια αμφιβάλλω αν είχε στο μυαλό την μετέπειτα πορεία των πραγμάτων ή την περεστρόικα.
Δεν υπάρχει τίποτα καλό λοιπόν στο να είσαι εργάτης, ούτε σκληρά εργαζόμενος. Δεν είναι μαγκιά να δουλεύεις συνειδητά, είναι η μεγαλύτερη βλακεία που μπορείς να κάνεις. Δεν κερδίζεις τίποτα ούτε θα έχεις μερίδιο από τα κέρδη των άλλων. Απλά να μη σε πιάσουνε. Η έννοια του προλεταριάτου είναι μια έννοια δυστυχής, η προλεταριακή επανάσταση αποτελεί άρνηση της εργατικής τάξης να συνεχίσει να παίζει τον ίδιο ρόλο που έπαιζε παλιά. Ο Μπούκσιν είχε δίκιο. Είσαι εκμεταλλευόμενος και παράγεις όλο τον πλούτο για τα αφεντικά. Δεν έχεις λόγο να είσαι υπερήφανος.
Αλλά...
Αλλά...
Οι μισανθρωπιστικές τάσεις δεν έχουν χώρο στα πλαίσια του κινήματος. Η μανιώδης άρνηση της ηθικής έχει ηθικό πρόταγμα και δε θα μας βγάλει μακροπρόθεσμα. Ναι το το αστικό μεταπολιτευτικό κράτος είχε δίκιο στο είναι καλύτερα να κλέβεις απ' το να δουλεύεις αλλά στην πραγματικότητα σε δούλευε ψιλό γαζί. Σκατά στα αφεντικά αλλά από κομμουνιστικής πλευράς. Μην ζητάς επιδόματα, ζήτα μείωση του ωραρίου εργασίας και μεγαλύτερους μισθούς. Μην κλέβεις το ταμείο της επιχείρησης. Κάνε απεργία και στην τελική σούβλισε το αφεντικό σου. Γιατί αν το παν είναι η προσωπική σου επιβίωση και τίποτα άλλο ξεκίνα να σπρώχνεις χόρτο και βλέπουμε. Δε θα γίνεις μεγαλοαφεντικό αλλά παίζει να γλυτώσεις από τη μοίρα του προλεταριάτου. Δεν αλλοτριώνεται μόνο ο εξουσιαζόμενος αλλά και ο εξουσιαστής (χωρίς να ταυτίζονται βέβαια). Δεν μισούμε τόσο την εξουσία όσο την αλλοτρίωση και την εκμετάλλευση. Ο ακραίος υλισμός είναι ιδεαλισμός δηλαδή υλισμός που δεν έχει ούτε διαλεκτική ούτε κίνηση και κρατάει ακριβώς το ίδιο κλειστό ιδεαλιστικό σύμπαν χωρίς το θεό. Υλισμός χωρίς διαλεκτική, χωρίς περιθώρια δράσης για το υποκείμενο ενάντια στην διάταξη των αντικειμένων δεν είναι τίποτα παραπάνω από το πιο ακραίο θεοκρατικό μοντέλο. Το ακραίο συναίσθημα πάλι από μόνο τουείναι άχρηστο. Να περπατήσουμε και με τα δύο στα χέρια μας. Η επανάσταση δεν είναι μονογαμική σχέση( Υποκείμενο + Λογική ), είναι ερωτικό τρίγωνο (Υποκείμενο,Λογική,Συναίσθημα) και μου φαίνεται πώς με λίγη προσπάθεια μπορεί να γίνει το καλύτερο σεξ που κάναμε ποτέ.
The end
ο ουτε καν πιανει το νοημα της μινιμαλ τεκνο σε ενα μαρξιστικο-υλιστικο παραληρημα
ΑπάντησηΔιαγραφήεσύ που το γραψες αυτό...αν είσαι γένος θηλυκού θέλω να σε παντρευτώ, αν δεν είσαι να ξέρεις ότι άνετα ρίχνεις μελαχρινούς με πράσινα μάτια
Διαγραφήμολις παρατηρησα το χυδαιο ρατσισμο που δεχονται τα ρομποτ που διαβαζουν το μπλογκ και θελουν να σχολιασουν
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατω ο φασισμος!Ζητω ο τερμινειτορ!