Ένα πακέτο τσίχλες

Με την πίστη πως μπορώ πια να ισχυριστώ, ότι έχω διαβάσει αρκετά και θα περάσω το μάθημα, ξεφεύγοντας έτσι από τον κίνδυνο να πετάξω στα σκουπίδια κόπους και ελπίδες συγγενών, φίλων κλπ κατηφορίζω την Ιπποκράτους...Εντάξει! Τους δρόμους του κέντρου της Αθήνας τους ξέρετε επομένως μια περιγραφή τους, που τόσο θα τάραζε την ψυχική ηρεμία όλων μας, δεν κρίνεται σκόπιμη.

Σκατά. Ποτέ τα πράγματα δεν πήγαιναν τόσο καλά και ποτέ δεν υπήρχε τόση υποψία στον αέρα ότι κάτι είναι πολύ άσχημο. Δεν ξέρω. Θα έλεγα ότι βρωμάει όλος ο κόσμος γύρω μου μα αυτό δεν θα 'ταν αλήθεια.Οι αργόσχολοι –σαν εμένα- συμφοιτητές μου, που ανεβοκατεβαίνουν τα ηρωικά σκαλάκια του αναγνωστηρίου προς αναζήτηση βαθμών, ερωτικού συντρόφου(ποιος γαμάει την εξεταστική αν δεν γαμάς γενικά!) ή φθηνού καφέ δεν παραλείπουν ποτέ την προσωπική τους υγιεινή. Ακόμα και ο υποφαινόμενος φροντίζει για το κύλισμα λίγο ζεστού νερού στους ώμους του τουλάχιστον 2 φορές τη μέρα. Ξεχνάς πιο εύκολα  με ένα καλό μπάνιο, ίσως είναι ότι καλύτερο μετά το χασίς. Αλλά είναι πιο φθηνό και ας μην ξεχνάμε ότι στην μπανιέρα μπορείς να έχεις και πολύ γοητευτική παρέα.

Θα μου πεις..."Με το χόρτο δηλαδή δεν μπορείς;" και θα 'χεις και δίκιο...

Τέλος πάντων εντάξει, υιοθέτησα τη ρουτίνα για να ξεφύγω από την καθημερινότητα των συναισθηματικών εξάρσεων,της παρασιτίας εις βάρος όποιου έχει την ευγενή καλοσύνη να με συντηρεί,των ναρκωτικών και της αθεράπευτης επίμονης σκέψης ότι αυτό το modus vivendi δεν πρόκειται να σε βγάλει μακροπρόθεσμα, όσο κι αν αποτελεί εγγύηση συγγραφής καλύτερων ποιημάτων και καλλιτεχνικών οραμάτων δεν παύει να σε κατατρώει σαν ένα υβρίδιο ρετροιών και καρκίνου. Ψοφάς σα σκυλί δηλαδή αλλά όχι τώρα, σε καμιά δεκαετία. Μέχρι που μια στιγμή συνειδητοποιείς ότι εν τέλει, αντίθετα με την πρώην Σοβιετική Ένωση όπου θα κινδύνευες να καταδικαστείς για παρασιτισμό αν δεν έκανες τίποτα όλη μέρα (τα ποιήματα και το χλιαρό σεξ δεν πιάνονται), ο καπιταλισμός έχει τις δικές του μοναδικές μεθόδους να σου δημιουργεί κίνητρα. «Κάτσε στη γωνιά ελεύθερος και ψόφα» θα μπορούσε να μου φωνάξει μια υποτιθέμενη προσωποποίηση του κυρίαρχου συστήματος. Μα εγώ έχω μόλις 35 λεπτά γνωστού ευρωπαϊκού νομίσματος στην τσέπη για να αγοράσω ένα μαρούλι. Βόρεια προάστια και μαλακίες. Δεν με παίρνει να ψοφήσω ούτε σήμερα.

Το σχετικά νέο attitude (ooow!) του τελευταίου διαστήματος έχει ήδη δείξει πολλά θετικά σημάδια πάνω μου. Πειθαρχία,λειτουργικότητα, γυμναστική, υγιεινή διατροφή, αυτοπεποίθηση, διάβασμα, προγγραματισμός σπουδών, μείωση κατανάλωσης ψυχοτρόπων ουσιών κλπ. Σε αντιστάθμισμα η παραγωγή λογοτεχνίας για τις επόμενες γενιές έχει πέσει στα τάρταρα, το κορμί μου πονάει (ο καρκίνος που λέγαμε) και οι ώρες δεν περνάνε με τίποτα. Διδακτική της λογοτεχνίας, γνωστική ψυχολογία, άδειο στομάχι,άγχος να καταφέρουν να με φτάσουν τα λεφτά μέχρι την επιστροφή των δικών μου στην Αθήνα και άλλα όμορφα πράγματα που συνθέτουν το τωρινό background της ύπαρξης μου για την οποία εξακολουθεί να αδιαφορεί το σύμπαν, μα ευτυχώς πλέον τα συναισθήματα είναι αμοιβαία. Άλλωστε για σήμερα τελείωσα απ’ όλα...

Ή όχι;

Το τηλέφωνο χτυπάει, ένας παλιός φίλος με προσκαλεί σπίτι του για πόκερ. Μ’αρέσει το πόκερ και γενικότερα τα χαρτιά κι ας θεωρώ τις κρεμάλες ως την ευγενέστερη δυνατή μορφή κατάληξης για τους τζογαδόρους. Μουρμουρίζω ένα «Kαλά θα ρθω, τα λέμε» και κλείνω το τηλέφωνο. Κλασσικά θα πέσει συζήτηση μεταξύ των προσκεκλημένων για μπαλίτσα (παίζει η εθνική) και γκόμενες. Απορώ τι θα πούμε στο δεύτερο κομμάτι μιας που αυτή την περίοδο το παρεάκι διαθέτει δύο πολύ άσχημα χαρακτηριστικά, τον φιλελευθερισμό-αντισεξισμό και την έλλειψη οποιασδήποτε σταθερής σχέσης. Επομένως ούτε κάτι δικό μας έχουμε να πούμε ούτε μπορούμε και να κράξουμε ζηλιάρικα αυτούς που έχουνε, λόγω της “ιδεολογίας” μας. Α! Ξέρω ότι με έχει προλάβει η τηλεόραση σε αυτό αλλά θα ήθελα να σας πω και εγώ με τη σειρά μου: «Σκατά στις ιδεολογίες!»

Με αυτά και με αυτά και συμπληρώνοντας 11 ώρες παραμονής στο κέντρο και μετά από την παραχώρηση ή μάλλον ξέρασμα των παραπάνω σκέψεων μου στην Ιπποκράτους, τραβάω για το Σύνταγμα. «Σκατά και απόσκατα», είμαι μουτρωμένος,σκυθρωπός και λυπημένος. Βασικά πάντα έτσι είμαι όταν δεν είμαι ειρωνικός προς τον πλησίον μου αλλά τουλάχιστον τώρα φταίει η κούραση.

Τρόπος ζωής μου τους προηγούμενους μήνες =Κούραση από τη στεναχώρια
Σωστή,τωρινή,κυριλέ ζωή = Στεναχώρια από την κούραση

Υπάρχει μια εμφανέστατη λοιπόν βελτίωση και αυτό το γεγονός είναι που με κρατάει όρθιο να σύρω μερικά δισεκατομμύρια σωματικά και νευρικά κύτταρα προς τον προορισμό τους. Αναρωτιέμαι τι εικόνα δίνω στους περαστικούς και στο καπάκι σκέφτομαι ότι δε με νοιάζει και τόσο. Πλέον κανείς δε γράφει σα το Μπουκόφσκι, όλοι είναι απασχολημένοι να ζούνε στο μπουκοφσκικό δράμα του σύγχρονου ελληνικού καπιταλισμού, επομένως να πάνε να γαμηθούνε και το λέω χωρίς ίχνος μισανθρωπισμού. Η Lifo και η νέα εφημερίδα της Χρυσής Αυγής θα καλύψουν τις όποιες απορίες και κενά τους. Ε εμείς οι υπόλοιποι λογικά θα τσακωνόμαστε μεταξύ μας μέχρι την αποχώρηση των πιο lifestylάδων από εμάς και την απόκτηση κατάθλιψης απ’ όλους τους υπόλοιπους. Είναι ωραία να θεωρείς τον εαυτό σου κομμάτι του κινήματος.

Σταματάω στο περίπτερο. Κρίμα να πάω για πόκερ και να μην περάσω καλά με κάποιο συνοδευτικό του παιχνιδιού μας. Αλλά πολύ κρίμα να το ρίξω και στα σουβλάκια και στις πατάτες επίσης, για αλκοόλ ούτε συζήτηση. Είπαμε: Σωστή-Κυριλέ-Ζωή. Αγοράζω μια κοκα-κολα λάιτ και ένα πακέτο τσίχλες και συνεχίζω το δρόμο μου. Ζωάρα!

Έχω σχεδόν φτάσει στο σύνταγμα. Έφαγα ήδη μερικές τσίχλες αλλά δεν έχω αγγίξει την κόκα κολα. Γαμώ! Θα χω κάτι να πίνω μεταξύ πονταρίσματος μάρκων και κουτσομπολιού. Ελπίζω τουλάχιστον να γλιτώσω για απόψε τις πολιτικές συζητήσεις, με λίγο τύχη θα τα καταφέρω. Αρκεί να μην με πιάσει η τρέλα μου να υπερασπίζομαι τους κομμουνιστές,τους αναρχικούς και κάθε άλλο κακόμοιρο πλάσμα εκεί έξω που ζηλεύω αφάνταστα...

Μια φίλη μου με πετυχαίνει λίγο πριν την είσοδο και με χαιρετά. Ακολουθούν τα καθιερωμένα κοπλιμέντα εκ μέρους της (έχω ομορφύνει γενικά ναι)  αλλά και οι παρατηρήσεις. «Τρως καθόλου;»,«Γιατί διαβάζεις; είναι Σάββατο βράδυ», «Ρεεεεεε Διονύση». Μουρμουρίζω ανόρεχτα ότι ναι τρώω ή τουλάχιστον φροντίζω για την τυπική μου επιβίωση και ότι όλα είναι μια χαρά. Μονάχα στην ερώτηση για το Σάββατο ξεφεύγω λίγο. Καταφέρνω να πω ότι «Σάββατο βράδυ έχουν οι άνθρωποι όχι τα ζώα» και να επιτύχω έναν επιφανειακό αυτοσαρκασμό αλλά ο έντονος τόνος μου με προδίδει. Η πραγματική απάντηση έχει ως εξής. «Άντε γαμήσου μωρή κατεστραμμένη που θα μου την πεις κιόλας. Λες και δε φτάνει που τρέχω όλη μέρα για να την παλέψω στο σύστημα το οποίο με τη στάση σου συντηρείς και διαιωνίζεις». Αλλά δε το λέω γιατί δεν κάνει να χαλάμε τις καρδιές μας και άλλωστε τι θα κερδίσω πλην του τίτλου του κομπλεξικού; Την αφήνω να μαντέψει λοιπόν την ατάκα καθώς την χαιρετώ και επιτέλους μπαίνω στο μετρό.

Είμαι πια στο σημείο που κυριολεκτικά σέρνομαι κάτω από την κούραση και μισώ κάθε άνθρωπο δίπλα μου(επίσης από την κούραση). Παρόλα αυτά βρίσκω το δρόμο για τις κυλιόμενες. Χάνω όμως κλασσικά το συρμό και σωριάζομαι σε μια καρέκλα. Επόμενο δρομολόγιο σε 10 λεπτά. Είναι Σάββατο βράδυ είπαμε και τα μετρό αργούν. Μασάω επίμονα την τσίχλα μου και περιμένω υπομονετικά. Φτάνει και ο δεύτερος υποψήφιος για μια καρέκλα και κινείται προς το μέρος μου. Θα κάτσει δίπλα μου; Φυσικά και ναι πώς αλλιώς; Καθώς τον κοιτώ να πλησιάζει και τελικώς να θρονιάζεται κοντά μου, αναγκάζοντας με να μετακινήσω τα πράγματα που είχα στοιβάξει στο πλάι, παρατηρώ από τη φάτσα του ότι ίσως, ΙΣΩΣ και να έχουμε μερικά κοινά προβλήματα εμείς οι δύο.

Καλώς όρισες σύντροφε
Να κεράσω μια τσίχλα;

_____

Σημείωση: Η αποτύπωση μερικών συγκεκριμένων στιγμών στο χαρτί δεν δηλώνει τίποτα παραπάνω παρά την αισθητική τους αξία και τη δυνατότητα τους να αποτελέσουν food for thought.