Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Σε κάποια παρηκμασμένη γωνιά του Σύμπαντος...

       Πηγαίνεις σ’ ένα βιβλιοπωλείο και σε κοιτάνε περίεργα αν δεν τους ζητήσεις το νέο βιβλίο twilight ή της Χρύσας Δημουλίδου. Είτε από αγνή άγνοια είτε μέσω της περιφρονητικής της έκδοσης. Προχωράς στο επόμενο –πιθανότατα διασχίζοντας το δρόμο όπου παλιότερα υπήρχαν δισκάδικα– κι αν είσαι τυχερός ίσως το βρεις. Μετά θα πας να το διαβάσεις σ’ ένα πάρκο που βρίσκεται εκεί κοντά, ψάχνοντας λίγο φως και ησυχία: ο πολύς κόσμος θα κάθεται στη διπλανή καφετέρια, παρακολουθώντας με ενθουσιώδη ορμή κάποιο εθνικό ποδοσφαιρικό θρήνο ή θρίαμβο, παίζοντας βαριεστημένα τάβλι˙ στην καλύτερη θα καρφώνουν σιωπηλά το πάτωμα ενώ στη χειρότερη των περιπτώσεων θα συζητούν για την έξαρση της φτώχειας που προκάλεσαν όσοι «μας τα φάγανε». Μεθαύριο θα διαμαρτύρονται σε αγανακτισμένα σπίτια ή πορείες και θα λένε πως μένουν μακρυά από ιδεολογίες/και κόμματα. Ειδάλλως θα υποστηρίζουν ένθερμα παρατάξεις για των οποίων τον ιδεολογικό προσανατολισμό δεν θα ‘χουν ιδέα, ωστόσο θα «τα λένε καλά».

       Η αλλοτρίωση στη σχέση του ανθρώπου με τη γνώση πιστοποιείται με τον καλύτερο τρόπο μόλις έρχεται στην επιφάνεια ο εμπαιγμός της. Τα πράγματα καταρρέουν πιο λιτά όταν ο κόσμος καταστρέφεται, κι εν τέλει οι παρανοϊκές συναισθηματικές αδυναμίες του Homo-sapiens sapiens υπερισχύουν έναντι του βασικού του χαρακτηριστικού. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός εξελικτικού πισωγυρίσματος. Η πράξη που επέρχεται ως αποτέλεσμα της ενεργητικής επεξεργασίας των πληροφοριών που εισέρχονται στην ανθρώπινη μηχανή μετατρέπεται σε πράξη ενστικτώδη. Οι ανώτερες οικονομικά τάξεις ξέρουν να εκμεταλλεύονται με τον πιο αποτελεσματικά χυδαίο τρόπο τις σκυλίσιες τάσεις του απαίδευτου πολίτη.

       Η ανέλιξη των τεχνολογικών μέσων, η ισχυρότερη ελπίδα μιας μαζικής σύγχρονης κοινωνικής εξέγερσης φαντάζει άσφαιρη σε χέρια που δεν έχουν ιδέα ότι κατέχουν γεμάτα όπλα. Η έντυπη μορφή των βιβλίων αντικαθίσταται από το σπασμωδικό βλεφάρισμα διάσπαρτων κείμενων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αντί να τα αντικατασταθούν στην πλήρη τους μορφή. Η μουσική γίνεται απλά ένα soundtrack ημέρας με σκοπό την όπως όπως κάλυψη της αίσθησης του κενού της ρουτίνας, και οι υπόλοιπες τέχνες/ανθρωπιστικές επιστήμες ακολουθούν.

       Ανεξάρτητα από τη δημοτικότητα του εκάστοτε χώρου στη χώρα, η πνευματική αποσύνθεση συναντά το μεγαλείο της (το πρόβλημα στην επαρχεία φαίνεται λίγο χειρότερο αφού λόγω της μικρότερης εισροής ύλης και δεδομένων κατεβαίνει και η ποιοτική αξία). Πέρα από τη mainstream κουλτούρα δε μοιάζει πολύ καλύτερη η κατάσταση. Βασιλεύει η εικόνα, τα εναλλακτικά περιθωριακά trends, η αποθέωση της απερίσκεπτης τσαντίλας, το δόγμα και οι κάθε λογής πρέζες. Η ουσία απουσιάζει και η συλλογική προαίρεση μάλλον ξέμεινε σε κάποια συναυλία του MTV.

       Αντίθετα στο στρατευμένο πισωγύρισμα του είδους, κι επειδή δε μας ταιριάζει η μικροαστική ζωούλα που κατέκτησαν οι κάτοικοι αυτής της αξιολύπητης γωνιάς του Σύμπαντος: θα φωνάξουμε στ’ αυτιά όσων αρνούνται πεισματικά τη γνώση και τη φυσική τους υπόσταση. Κάθε μεγάλο όφελος ενέχει και τον κίνδυνο μιας μεγάλης καταστροφής: Ή θα τους κουφάνουμε είτε θα μας ακούσουν. Αυτά για αρχή. Η πολιτική αντίσταση είναι τουλάχιστον κούφια χωρίς αυτόβουλη κρίση, προοπτική προόδου, αισθητική, παραγωγικότητα και φυσικά το θάρρος να βαδίσουμε σε ένα δρόμο που ανά πάσα στιγμή μπορεί να καταρρεύσει.

3 σχόλια:

  1. Και φυσικά, όλα αυτά δίνουν τη δυνατότητα αναποδογρίσματός τους και χρήσης τους ως εργαλεία ενάντια στα ίδια. Ένα ωραίο παιχνίδι που μας κάνει να αναπνέουμε ακόμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. egw parathrhsa pws sta biblia ayta ta grammata twn onomatwn twn syggrafewn einai pio megala kai pio entona tonismena, polles fores me xrwma poy gyalizei, apo toys titloys twn bibliwn.

    ΑπάντησηΔιαγραφή