Αποστολή μηνύμ. Απέτ. (Πινόκιο,Φώντας)

ει βασικα το ανεβαζω το ποιημα

θες να γραψω τιποτα ιδιαιτερο?

γράψε ότι η ζωή τον παίρνει

οκ

Αποστολή μηνύμ. Απέτ.

Η άνοιξη δεν θα ‘ρθει ποτέ, Φώντα.
Μόνο φρικαρισμένες καύλες και ανασφαλείς επενδύσεις σε τυχαίους ανθρώπους.
Φιλολογικές συζητήσεις για την ουσία της βιοηθικής και την χρησιμότητα της φιλοσοφίας,
με hangover μετά απο πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης.
Βασικός μισθός που, –βασικά- δεν καλύπτει ούτε τα βασικά
και να πρέπει να πούμε κι ευχαριστώ,
αντί να διεκδικούμε την δωρεάν παροχή ηρεμιστικών ή χόρτου
ώς βασική ανάγκη για να την παλέψεις στον πατριαρχικό χριστιανοκαπιταλισμό.
Δύσπνοιες και ψυχοσωματικά,
φωνές και κλάματα,
σχέσεις που κάνουν τον φαύλο κύκλο τους
όλο και πιο γρήγορα
χρόνο με τον χρόνο.
Οικογένειες ταφοπλάκες και σπίτια φυλακές.
Κουλτούρα 60s και σκυλάδικου.
Βουγιουκλάκη, Παπαμιχαήλ και Χατζηδάκης,
όλα μαζί ένας αχταρμάς.
Τσακισμένο κίνημα και πολιτικές ατζέντες εκτός τόπου και χρόνου.
Τζάμπα δικαστήρια και τρέξιμο πίσω απο τετελέσμενα γεγονότα.
Δελτία των 8, «Άκου τι είπαν» και «Κωσταντίνου και Ελένης».
Κάθε λαός έχει την προπαγάνδα που του αξίζει.
Αυτό με τρομάζει περισσότερο.
Όταν δεν σε ψήνει τίποτα κάποια στιγμή θα καείς.
Μάθε να πατάς στα πόδια σου
ή μάθε να ξεγελάς τον εαυτό σου ότι το κάνεις.
Σ’ αγαπώ αλλά δεν προλαβαίνω.
Μ’ αγαπάς αλλά δεν μπορείς να με βοηθήσεις.
Πρέπει να φας τα μούτρα σου πολλές φορές
μέχρι να μάθεις να έχεις όσες απαιτήσεις πρέπει
απ’ τον καθένα ξεχωριστά κι ανά περίπτωση.

Για να επικοινωνήσουμε δεν αρκεί να έχω σήμα και κάρτα στο κινητό μου.

Αποστολή μηνύματος απέτυχε.
Δεν πειράζει.
Καλύτερα εδώ που τα λέμε.

***

Η άνοιξη δεν θα έρθει ποτέ Ανδρέα.
Απλά θα πίνουμε περισσότερο φραπέ
μέχρι να μας βαρεθεί και αυτός και να μας τρυπήσει το στομάχι για να βρει κάτι άλλο να παίξει.
Έτσι γίνεται συνήθως.
Δεν ξέρω πώς σκατά τα καταφέραμε να λείπουμε ο ένας στον άλλο
αλλά εδώ καταφέραμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι είναι ανώριμοι
οι στίχοι χωρίς άμεση σχέση με την πολιτική.
Εντάξει θα το καλύψω.
Θα πω στον εαυτό μου ότι μου λείπεις επειδή δουλεύεις απλήρωτες υπερωρίες
και όχι επειδή είμαστε δυο χαωμένα μυαλά μέσα σε ένα χαωμένο σύμπαν.
Οι μήνες τσουλάνε πιο γρήγορα
αν βάλεις τη ζωή σου στην κατηφόρα
και της ρίξεις μια σπρωξιά αντι για τελευταίο φιλί.
Η αυτοκαταστροφή δεν ταυτίζεται με το αυθόρμητο
αλλά παρατηρώ υπερβολικά πολλά κοινά τώρα τελευταία
της φυλακής τα σίδερα
είναι γιαυτούς που δεν κρύβουν το «Αι γαμήσου»
πίσω από φιλοσοφικές αναζητήσεις
και στίχους.
Δε θα μπω ποτέ φυλακή λοιπόν
εκτός κι αν αποφασίσω μια φορά
να στο γράψω σε μήνυμα και να στο στείλω
αντί για «Σε θέλω»
ή «Φεύγω ταξίδι»
Όχι ότι έχει σημασία
αφού η κατάληξη είναι γνωστή γιαυτούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

Αποστολή μηνύματος απέτυχε.
Θαυμάσια
Θέλω να περνάω μηνύματα στον κόσμο
αλλά δεν έχω κάρτα να στείλω σε σένα.

γ: Φώντας - Chocofant (διαθέσιμο online)

Εν όψει της κυκλοφορίας της νέας συλλογής ποιημάτων και διηγημάτων του Φώντα και του Δερβίση ("Κάτι Οστά"), το διήγημα του Φώντα, Chocofant, διαθέσιμο πλέον και διαδικτυακά για ανάγνωση. Μένουν ελάχιστα αντίτυπα, στείλτε στο theatrodromou@yahoo.com για παραγγελίες.

Περισσότερα για το Chocofant εδώ.
Δελτίο τύπου για το Κάτι Οστά εδώ.

Trial by Error - Θνητοί και χαράς ευαγγέλια

“Γάμησε τα” είναι η φράση που μου έρχεται στο μυαλό όποτε φτάνει η ώρα να μιλήσω για αυτόν το δίσκο. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο γύρω από το τι έγινε τότε, τι έπρεπε να είχε γίνει και τι δεν γινόταν όσο και αν το θέλαμε.

Ήταν οι εποχές που ένιωθες περήφανος μόνο και μόνο που άκουγες χιπ-χοπ, αισθανόσουν μέρος μιας κοινότητας, με παρόμοιες αξίες και ιδανικά, που απέναντι στην χαζομάρα της ποπ κουλτούρας αλλά και του κούφιου εναλλακτισμού, πρότασσε τη φωνή της ως όπλο διαμαρτυρίας. Λειτουργούσε ως ένα διαφορετικό σύστημα εκπαίδευσης, για όσους το κατεστημένο σχολείο δεν εξέφραζε και δεν άγγιζε.

Οι Trial by Error ήταν το όραμα μου (σίγουρα), το όραμα του Ντίνου - blank (μάλλον), το όραμα της φιλίας μας (και του τι καλό μπορεί να βγει μέσα από μια τέτοια σχέση) και η τελευταία μας ελπίδα ότι τα όνειρα μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα. Το συζητούσαμε χρόνια και πρώτη φορά που το πιστέψαμε ήταν όταν ηχογραφήσαμε το πρώτο κομμάτι μας (ω, τι ειρωνεία) επί γερμανικού εδάφους. Στο άκουσμα ούτε εμείς οι ίδιοι δεν ξέραμε αν εκείνο το κομμάτι εντασσόταν σε κάποιο μουσικό είδος ή όχι, ή αν ήταν καλό. Ξέραμε όμως ότι είχαμε βγάλει τα εσώψυχά μας, μπολιασμένα με πολλά βιβλία που είχαμε διαβάσει και άπειρες ώρες συζήτησης, μεταξύ μας και με ανθρώπους που θαυμάζαμε.

Σαν άλλοι καμικάζι φονταμεταλιστές, με τυφλή πίστη στο στόχο, δώσαμε ό,τι χρήματα είχαμε στην άκρη. Ζωστήκαμε με ένα mpc 1000, ένα laptop της κακιάς ώρας και αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα promo EP σε 15 μέρες, πιστεύοντας ότι θα βρισκόταν κάποια εταιρία να μας χρηματοδοτήσει (ναι, ήμασταν νέοι και εν μέρει ηλίθιοι). Αν δεν βρίσκαμε εκεί την στήριξη που θέλαμε ήμασταν σίγουροι ότι ο “κόσμος”, μιας και θα έβρισκε επιτέλους αυτό για το οποίο φώναζε διαρκώς μέχρι τότε, τέχνη με ουσία, χωρις να είναι fake, θα στήριζε με νύχια και με δόντια.

Το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν χάλια, η τεχνική πολύ χαμηλά, όμως οι στίχοι ξερίζωναν αυτιά και κάρφωναν καρδιές (η μετριοφροσύνη δεν ήταν ποτέ αρετή μου, ευτυχώς). Το μότο μας ήταν: “αρκεί να ακουστούν οι στίχοι” και ήμασταν σίγουροι πως ο κόσμος θα υποκλινόταν στο ταλέντο μας. Εμείς θα αλλάζαμε τις σκέψεις του, αυτός θα άλλαζε τις ζωές μας, που είχαν πήξει από απογοητεύσεις και βαρεμάρα. Τέτοιες ιστορίες όμως στη ζωή συνήθως δεν έχουν happy end.

Για να ήμαστε και ειλικρινείς, το εγχείρημα ήταν αρκετά μεγάλο και ίσως ακατόρθωτο. Βάλαμε τον πήχη ψηλά και περάσαμε από κάτω. Ήμασταν εμείς απέναντι στο κατεστημένο, απέναντι στο μονοπώλιο της βιομηχανίας και απέναντι σε όσους ήθελαν φαινομενικά να στηρίξουν (τουλάχιστον σταματήσαμε να τρέφουμε αυταπάτες πως τους ένοιαζε κάτι περισσότερο από την πάρτη τους). Απέναντι στους γονείς μας, στις παγιωμένες αντιλήψεις της εποχής, στις μουσικές φόρμες, σε αυτό που ονομαζόταν χιπ-χοπ, αυτούς που το “εκπροσωπούσαν” και καθόριζαν αυτή τη μορφή τέχνης και τελικά βρεθήκαμε και απέναντι ο ένας στον άλλο. Πιστέψαμε κι εμείς σε πολλά παραμύθια πριν χτίσουμε το δικό μας και το πληρώσαμε ακριβά.

Το μεγαλύτερο λάθος μας δεν ήταν η πίστη μας στην ανύπαρκτη αξιοκρατία της ανύπαρκτης βιομηχανίας ή η πίστη μας στον “κόσμο” αλλά η πίστη μας ειδικά στους “συντρόφους”. Αρχίδια, κανείς δεν ήθελε αυτόνομους καλλιτέχνες ή στην καλύτερη τους ήθελε χωρίς να είναι πρόθυμος να στηρίξει κανέναν που δεν υπήρχε στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση.

Εννιά χρόνια μετά δεν μπορώ να βρω το πάθος μου πουθενά για να ξαναδώσω τόσο ψυχή σε οτιδήποτε “καλλιτεχνικό”. Αν έπρεπε όμως να δώσω μια συμβουλή στις επόμενες γενιές θα ήταν να μην κάνουν όνειρα εκτός αν είναι πρόθυμοι να πεθάνουν γι' αυτά. Δεν είμαι σίγουρος αν άξιζε τον κόπο, δεν ξέρω καν γιατί πρέπει σήμερα να μπει κανείς στην διαδικασία να το ακούσει ή αν ενδιαφέρει και κανέναν ειλικρινά.

Ξέρω όμως ότι αν και έχασα πολλά χρήματα για αυτό το cd, αν και ρημάχτηκα ψυχολογικά, αν και δεν μπόρεσα να σώσω κανέναν (ούτε καν τον εαυτό μου), αν και δεν κατάφερα να πείσω τον Ντίνο να μείνει Ελλάδα για ένα χρόνο τουλάχιστον, όπως σχεδιάζαμε, για να ξαναπροσπαθήσουμε λίγο πιο ολοκληρωμένα, εν τούτοις αποτέλεσε δίαυλο επικοινωνίας με παιδιά που τα μάτια τους καθρεφτίζουν την καθαρότητα της ψυχής τους, που φωνάζουν σε όλους μας ότι “ακόμα και αν δεν φαινόμαστε σε αυτή τη χώρα δεν είμαστε όλοι σάπιοι”, που έχουν ένα ασίγαστο πάθος για εξέλιξη, για πραγματική δημιουργία και το μυαλό τους δεν επαναπαύεται παρά το γεγονός πως είναι ήδη ό,τι πιο ανήσυχο έχει καλλιτεχνικά αυτή η χώρα.

Ο δίσκος αυτός τότε αφιερώθηκε σε ένα Καναδό ράπερ που ήταν από τους αγαπημένους μας εμένα και του Ντίνου και μας έφτιαξε το εξώφυλλο για το δίσκο (λόγω έλλειψης χρημάτων για έγχρωμο εξώφυλλο και σεβασμού προς τον καλλιτέχνη δεν τυπώθηκε ποτέ). Σήμερα και μετά από όλα αυτά τον δίσκο τον αφιερώνω σε τέτοιους, όπως περιέγραψα πιο πάνω, νέους ανθρώπους, όπου και αν βρίσκονται (εντός η εκτός θ*δ, εντός η εκτός Αθήνας). Αν έβγαινε τώρα μάλιστα θα είχε ένα μεσαίο δάχτυλο, υπερήφανα στεκόμενο, για εξώφυλλο και θα λεγόταν “για αυτούς που σκέφτονταν και προ οικονομικής κρίσης» - γιατί κρίση σε αυτήν τη μπουρδελοχωρα υπήρχε πριν ακόμα γεννηθώ, απλά η συντριπτική πλειοψηφία είχε γεμάτες τσέπες ή ήταν πλήρως βολεμένη και ευθυγραμμισμένη με το σύστημα, οπότε της ήταν πιο εύκολο να προσποιείται ότι ξεχνιέται.

“θ*δ για τον επαναπροσδιορισμό της τέχνης, την εξέλιξη της σκέψης και την διεύρυνση του πνευματικού ορίζοντα.”

-Gadfly

* * *

Booklet:

*Link για Download

*Στίχοι

δ': 8 φετίχ- Director's Cut (κυκλοφόρησε)

Tιμή: 3 ευρώ

Μπορείτε να το παραγγείλετε στο: theatrodromou@yahoo.com
ή να το παραλάβετε σε σκηνικά μας (Live κλπ)
ή χέρι με χέρι (αθήνα-πειραιά).

- - -
Βιβλίο-αφιέρωμα στο δίσκο "8 φετίχ" που περιέχει ένα εικονογραφημένο στιγμιότυπο από κάθε κομμάτι του album αλλά και 8 κείμενα (διηγήματα, ανακρίσεις πρωταγωνιστών, ποιήματα κλπ) τα οποία αντλούν θεματολογία από τις πρωταρχικές αφηγήσεις. Η εικονογράφηση ανήκει στον Φρανκ ενώ τα κείμενα επιμελήθηκαν οι: Savage DK, Alex Titkov, Πινόκιο, Φώντας, Δερβίσης, Anima, Πολύγωνος.

Μερικά δείγματα από την εικονογράφηση:

01. Αυνανισμός μπροστά στον καθρέφτη

02. Ωδή στα άλογα όντα

03. και 04. Εξομολογήσεις

05. Το θέαμα του βιασμού κι ο βιασμός του θεάματος

ΥΓ. Ακούστε το remix του σκιαγραφήματος στο κομμάτι "το θέαμα του βιασμού και ο βιασμός του θεάματος":

α': Ο πιό σίγουρος τρόπος για να κόψετε το κάπνισμα- Φρανκ

Το πρώτο εικονογραφημένο βιβλίο του θ*δ, σε σενάριο και σχέδιο του Φρανκ, πλέον διαθέσιμο και διαδυκτιακά.
Περισσότερες πληροφορίες στο παρακάτω λινκ

Ένα πακέτο τσίχλες

Με την πίστη πως μπορώ πια να ισχυριστώ, ότι έχω διαβάσει αρκετά και θα περάσω το μάθημα, ξεφεύγοντας έτσι από τον κίνδυνο να πετάξω στα σκουπίδια κόπους και ελπίδες συγγενών, φίλων κλπ κατηφορίζω την Ιπποκράτους...Εντάξει! Τους δρόμους του κέντρου της Αθήνας τους ξέρετε επομένως μια περιγραφή τους, που τόσο θα τάραζε την ψυχική ηρεμία όλων μας, δεν κρίνεται σκόπιμη.

Σκατά. Ποτέ τα πράγματα δεν πήγαιναν τόσο καλά και ποτέ δεν υπήρχε τόση υποψία στον αέρα ότι κάτι είναι πολύ άσχημο. Δεν ξέρω. Θα έλεγα ότι βρωμάει όλος ο κόσμος γύρω μου μα αυτό δεν θα 'ταν αλήθεια.Οι αργόσχολοι –σαν εμένα- συμφοιτητές μου, που ανεβοκατεβαίνουν τα ηρωικά σκαλάκια του αναγνωστηρίου προς αναζήτηση βαθμών, ερωτικού συντρόφου(ποιος γαμάει την εξεταστική αν δεν γαμάς γενικά!) ή φθηνού καφέ δεν παραλείπουν ποτέ την προσωπική τους υγιεινή. Ακόμα και ο υποφαινόμενος φροντίζει για το κύλισμα λίγο ζεστού νερού στους ώμους του τουλάχιστον 2 φορές τη μέρα. Ξεχνάς πιο εύκολα  με ένα καλό μπάνιο, ίσως είναι ότι καλύτερο μετά το χασίς. Αλλά είναι πιο φθηνό και ας μην ξεχνάμε ότι στην μπανιέρα μπορείς να έχεις και πολύ γοητευτική παρέα.

Θα μου πεις..."Με το χόρτο δηλαδή δεν μπορείς;" και θα 'χεις και δίκιο...

Τέλος πάντων εντάξει, υιοθέτησα τη ρουτίνα για να ξεφύγω από την καθημερινότητα των συναισθηματικών εξάρσεων,της παρασιτίας εις βάρος όποιου έχει την ευγενή καλοσύνη να με συντηρεί,των ναρκωτικών και της αθεράπευτης επίμονης σκέψης ότι αυτό το modus vivendi δεν πρόκειται να σε βγάλει μακροπρόθεσμα, όσο κι αν αποτελεί εγγύηση συγγραφής καλύτερων ποιημάτων και καλλιτεχνικών οραμάτων δεν παύει να σε κατατρώει σαν ένα υβρίδιο ρετροιών και καρκίνου. Ψοφάς σα σκυλί δηλαδή αλλά όχι τώρα, σε καμιά δεκαετία. Μέχρι που μια στιγμή συνειδητοποιείς ότι εν τέλει, αντίθετα με την πρώην Σοβιετική Ένωση όπου θα κινδύνευες να καταδικαστείς για παρασιτισμό αν δεν έκανες τίποτα όλη μέρα (τα ποιήματα και το χλιαρό σεξ δεν πιάνονται), ο καπιταλισμός έχει τις δικές του μοναδικές μεθόδους να σου δημιουργεί κίνητρα. «Κάτσε στη γωνιά ελεύθερος και ψόφα» θα μπορούσε να μου φωνάξει μια υποτιθέμενη προσωποποίηση του κυρίαρχου συστήματος. Μα εγώ έχω μόλις 35 λεπτά γνωστού ευρωπαϊκού νομίσματος στην τσέπη για να αγοράσω ένα μαρούλι. Βόρεια προάστια και μαλακίες. Δεν με παίρνει να ψοφήσω ούτε σήμερα.

Το σχετικά νέο attitude (ooow!) του τελευταίου διαστήματος έχει ήδη δείξει πολλά θετικά σημάδια πάνω μου. Πειθαρχία,λειτουργικότητα, γυμναστική, υγιεινή διατροφή, αυτοπεποίθηση, διάβασμα, προγγραματισμός σπουδών, μείωση κατανάλωσης ψυχοτρόπων ουσιών κλπ. Σε αντιστάθμισμα η παραγωγή λογοτεχνίας για τις επόμενες γενιές έχει πέσει στα τάρταρα, το κορμί μου πονάει (ο καρκίνος που λέγαμε) και οι ώρες δεν περνάνε με τίποτα. Διδακτική της λογοτεχνίας, γνωστική ψυχολογία, άδειο στομάχι,άγχος να καταφέρουν να με φτάσουν τα λεφτά μέχρι την επιστροφή των δικών μου στην Αθήνα και άλλα όμορφα πράγματα που συνθέτουν το τωρινό background της ύπαρξης μου για την οποία εξακολουθεί να αδιαφορεί το σύμπαν, μα ευτυχώς πλέον τα συναισθήματα είναι αμοιβαία. Άλλωστε για σήμερα τελείωσα απ’ όλα...

Ή όχι;

Το τηλέφωνο χτυπάει, ένας παλιός φίλος με προσκαλεί σπίτι του για πόκερ. Μ’αρέσει το πόκερ και γενικότερα τα χαρτιά κι ας θεωρώ τις κρεμάλες ως την ευγενέστερη δυνατή μορφή κατάληξης για τους τζογαδόρους. Μουρμουρίζω ένα «Kαλά θα ρθω, τα λέμε» και κλείνω το τηλέφωνο. Κλασσικά θα πέσει συζήτηση μεταξύ των προσκεκλημένων για μπαλίτσα (παίζει η εθνική) και γκόμενες. Απορώ τι θα πούμε στο δεύτερο κομμάτι μιας που αυτή την περίοδο το παρεάκι διαθέτει δύο πολύ άσχημα χαρακτηριστικά, τον φιλελευθερισμό-αντισεξισμό και την έλλειψη οποιασδήποτε σταθερής σχέσης. Επομένως ούτε κάτι δικό μας έχουμε να πούμε ούτε μπορούμε και να κράξουμε ζηλιάρικα αυτούς που έχουνε, λόγω της “ιδεολογίας” μας. Α! Ξέρω ότι με έχει προλάβει η τηλεόραση σε αυτό αλλά θα ήθελα να σας πω και εγώ με τη σειρά μου: «Σκατά στις ιδεολογίες!»

Με αυτά και με αυτά και συμπληρώνοντας 11 ώρες παραμονής στο κέντρο και μετά από την παραχώρηση ή μάλλον ξέρασμα των παραπάνω σκέψεων μου στην Ιπποκράτους, τραβάω για το Σύνταγμα. «Σκατά και απόσκατα», είμαι μουτρωμένος,σκυθρωπός και λυπημένος. Βασικά πάντα έτσι είμαι όταν δεν είμαι ειρωνικός προς τον πλησίον μου αλλά τουλάχιστον τώρα φταίει η κούραση.

Τρόπος ζωής μου τους προηγούμενους μήνες =Κούραση από τη στεναχώρια
Σωστή,τωρινή,κυριλέ ζωή = Στεναχώρια από την κούραση

Υπάρχει μια εμφανέστατη λοιπόν βελτίωση και αυτό το γεγονός είναι που με κρατάει όρθιο να σύρω μερικά δισεκατομμύρια σωματικά και νευρικά κύτταρα προς τον προορισμό τους. Αναρωτιέμαι τι εικόνα δίνω στους περαστικούς και στο καπάκι σκέφτομαι ότι δε με νοιάζει και τόσο. Πλέον κανείς δε γράφει σα το Μπουκόφσκι, όλοι είναι απασχολημένοι να ζούνε στο μπουκοφσκικό δράμα του σύγχρονου ελληνικού καπιταλισμού, επομένως να πάνε να γαμηθούνε και το λέω χωρίς ίχνος μισανθρωπισμού. Η Lifo και η νέα εφημερίδα της Χρυσής Αυγής θα καλύψουν τις όποιες απορίες και κενά τους. Ε εμείς οι υπόλοιποι λογικά θα τσακωνόμαστε μεταξύ μας μέχρι την αποχώρηση των πιο lifestylάδων από εμάς και την απόκτηση κατάθλιψης απ’ όλους τους υπόλοιπους. Είναι ωραία να θεωρείς τον εαυτό σου κομμάτι του κινήματος.

Σταματάω στο περίπτερο. Κρίμα να πάω για πόκερ και να μην περάσω καλά με κάποιο συνοδευτικό του παιχνιδιού μας. Αλλά πολύ κρίμα να το ρίξω και στα σουβλάκια και στις πατάτες επίσης, για αλκοόλ ούτε συζήτηση. Είπαμε: Σωστή-Κυριλέ-Ζωή. Αγοράζω μια κοκα-κολα λάιτ και ένα πακέτο τσίχλες και συνεχίζω το δρόμο μου. Ζωάρα!

Έχω σχεδόν φτάσει στο σύνταγμα. Έφαγα ήδη μερικές τσίχλες αλλά δεν έχω αγγίξει την κόκα κολα. Γαμώ! Θα χω κάτι να πίνω μεταξύ πονταρίσματος μάρκων και κουτσομπολιού. Ελπίζω τουλάχιστον να γλιτώσω για απόψε τις πολιτικές συζητήσεις, με λίγο τύχη θα τα καταφέρω. Αρκεί να μην με πιάσει η τρέλα μου να υπερασπίζομαι τους κομμουνιστές,τους αναρχικούς και κάθε άλλο κακόμοιρο πλάσμα εκεί έξω που ζηλεύω αφάνταστα...

Μια φίλη μου με πετυχαίνει λίγο πριν την είσοδο και με χαιρετά. Ακολουθούν τα καθιερωμένα κοπλιμέντα εκ μέρους της (έχω ομορφύνει γενικά ναι)  αλλά και οι παρατηρήσεις. «Τρως καθόλου;»,«Γιατί διαβάζεις; είναι Σάββατο βράδυ», «Ρεεεεεε Διονύση». Μουρμουρίζω ανόρεχτα ότι ναι τρώω ή τουλάχιστον φροντίζω για την τυπική μου επιβίωση και ότι όλα είναι μια χαρά. Μονάχα στην ερώτηση για το Σάββατο ξεφεύγω λίγο. Καταφέρνω να πω ότι «Σάββατο βράδυ έχουν οι άνθρωποι όχι τα ζώα» και να επιτύχω έναν επιφανειακό αυτοσαρκασμό αλλά ο έντονος τόνος μου με προδίδει. Η πραγματική απάντηση έχει ως εξής. «Άντε γαμήσου μωρή κατεστραμμένη που θα μου την πεις κιόλας. Λες και δε φτάνει που τρέχω όλη μέρα για να την παλέψω στο σύστημα το οποίο με τη στάση σου συντηρείς και διαιωνίζεις». Αλλά δε το λέω γιατί δεν κάνει να χαλάμε τις καρδιές μας και άλλωστε τι θα κερδίσω πλην του τίτλου του κομπλεξικού; Την αφήνω να μαντέψει λοιπόν την ατάκα καθώς την χαιρετώ και επιτέλους μπαίνω στο μετρό.

Είμαι πια στο σημείο που κυριολεκτικά σέρνομαι κάτω από την κούραση και μισώ κάθε άνθρωπο δίπλα μου(επίσης από την κούραση). Παρόλα αυτά βρίσκω το δρόμο για τις κυλιόμενες. Χάνω όμως κλασσικά το συρμό και σωριάζομαι σε μια καρέκλα. Επόμενο δρομολόγιο σε 10 λεπτά. Είναι Σάββατο βράδυ είπαμε και τα μετρό αργούν. Μασάω επίμονα την τσίχλα μου και περιμένω υπομονετικά. Φτάνει και ο δεύτερος υποψήφιος για μια καρέκλα και κινείται προς το μέρος μου. Θα κάτσει δίπλα μου; Φυσικά και ναι πώς αλλιώς; Καθώς τον κοιτώ να πλησιάζει και τελικώς να θρονιάζεται κοντά μου, αναγκάζοντας με να μετακινήσω τα πράγματα που είχα στοιβάξει στο πλάι, παρατηρώ από τη φάτσα του ότι ίσως, ΙΣΩΣ και να έχουμε μερικά κοινά προβλήματα εμείς οι δύο.

Καλώς όρισες σύντροφε
Να κεράσω μια τσίχλα;

_____

Σημείωση: Η αποτύπωση μερικών συγκεκριμένων στιγμών στο χαρτί δεν δηλώνει τίποτα παραπάνω παρά την αισθητική τους αξία και τη δυνατότητα τους να αποτελέσουν food for thought.