Λίγα τελευταία πράγματα για το "8 φετίχ" (ή πώς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας)

Το «8 φετίχ»* κυκλοφόρησε στις 21/12/2012 και αποτελεί δημιουργία του Βδελύγματος, του Σφάλματος, το οποίο ανέλαβε τη μουσική επιμέλεια και τη μίξη (μέλη του Θεάτρου Δρόμου), και του Onesecbeforetheend (στίχοι, ερμηνεία), με τον οποίο συνεργάστηκαν. Η πορεία του δίσκου σημαδεύτηκε από μια σειρά γεγονότων και απόψεων που εκφράστηκαν και τελέστηκαν ενάντια στους δημιουργούς και στο δίσκο ως καλλιτεχνική δημιουργία και πολιτιστική παρέμβαση. Ως εκ τούτου, μια τελευταία απάντηση που συνοψίζει το ιστορικό της κατάστασης και την άποψη μας επιβάλλεται, όχι ως απολογία, αλλά ως απάντηση και παρέμβαση μέσα στο και για το κίνημα, καθώς και ενάντια στις νοοτροπίες που φυτοζωούν παρασιτικά εντός του.

Αρχικά, πρέπει να τονίσουμε πώς το «8 φετίχ» ως δημιουργία έχει αρκετές φορές αναλυθεί στο κοινό με διάφορους τρόπους. Για παράδειγμα, το δελτίο τύπου που βγήκε πριν την κυκλοφορία του δίσκου αναφέρεται αρκετά ξεκάθαρα στο θεατρικό ύφος που χαρακτηρίζει τις ερμηνείες και τους στίχους των δύο mcs, καθώς και στο ότι τo «8 φετίχ» ως συνολικό έργο αποτελεί tribute στη λογοτεχνία του Μαρκήσιου ντε Σαντ. Τα δελτία τύπου, φυσικά, έχουν συχνά πολύ τυπικό χαρακτήρα και δεν μπορούν να σταθούν από μόνα τους ως τεκμήρια του τι είναι πραγματικά ο δίσκος. Γι’ αυτό, λοιπόν, το «8 φετίχ» συνοδεύεται επιπλέον από ένα 16σέλιδο booklet, το οποίο εξηγεί τα νοήματα κάθε στίχου, κάθε κομματιού. Και καμιά υπεράσπιση του βιασμού και του σεξισμού δε θα βρείτε εκεί μέσα. Λίγο μετά την κυκλοφορία του δίσκου, ανέβηκε ολόκληρος στο internet μαζί με τους στίχους, το booklet και τις αναλυτικές επεξηγήσεις των στίχων στο rapgenius.com**, για όποιον ήθελε να ακούσει, να μελετήσει, να ελέγξει και να διασταυρώσει απόψεις, φήμες και γνώμες. Στα τέλη του 2013, κυκλοφόρησε από το Θέατρο Δρόμου μια αυτοτελής έκδοση ενός βιβλίου βασισμένου στον δίσκο. Το «8 φετίχ: directors cut»***, όπως ονομάστηκε, μια συλλογή διηγημάτων και σχεδίων. Το έντυπο ξεκινά μ’ ένα πρόλογο που για άλλη μια φορά επισημαίνει τους σκοπούς των δημιουργών.

Δυστυχώς, οι ανακοινώσεις, τα δελτία, τα κείμενα, τα διηγήματα, οι επεξηγήσεις των στίχων και οι κατ’ιδίαν συζητήσεις δεν κατάφεραν να πείσουν ούτε στο ελάχιστο αυτούς/ές που μάλλον δεν ήθελαν να πειστούν. Στο live του Βδελύγματος με τον Οnesec στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια του φεστιβάλ σεξουαλικότητας, οι δύο καλλιτέχνες αποκαλέστηκαν ρατσιστές, σεξιστές και λίγο ή πολύ φασίστες με αφορμή τους στίχους τους από μία μικρή ομάδα ατόμων. Εκτός των στίχων, φαίνεται να ενόχλησαν και κάποια –σαφώς– ειρωνικά σχόλια ανάμεσα στα κομμάτια, που αφορούσαν την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα μπάτσων και φασιστών. Και λέμε «σαφώς», διότι ο τρόπος με τον οποίο αυτές οι ειρωνείες λέχθηκαν, ο τόπος στον οποίο ειπώθηκαν (φεστιβάλ σεξουαλικότητας) και η αντίδραση του κόσμου (γέλια), έκαναν πασιφανείς τις προθέσεις και πέτυχαν το σκοπό τους. Το σκηνικό αυτό ακολούθησε η δημοσίευση ενός κατάπτυστου κειμένου από τη συλλογικότητα στην οποία προφανώς ανήκαν, το «περι βδελυγμάτων», που αναφέρεται στο live παραποιώντας κακεντρεχώς τα γεγονότα, υπερβάλλοντας και βγάζοντας αυθαίρετα συμπεράσματα. 

Τέλος, είχαμε την τύχη να δεχτούμε μια «αντισεξιστική παρέμβαση» που έγινε σε live που συμμετείχε το Βδέλυγμα στις εστίες του ΕΚΠΑ. Πέρα από τα πολύ ουσιώδη συνθήματα και τρικάκια τύπου «ONESECBEFORETHEEND ΣΚΑΣΕ», είχαμε και άλλα που κατηγορούσαν, όχι απλά το βδέλυγμα και το θέατρο δρόμου (καθώς την ώρα που έγινε η παρέμβαση, ανέβηκαν οι jolly roger να παίξουν), αλλά γενικά το hip-hop ως σεξιστικό («ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΙΠ-ΧΟΠ, ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ ΤΟΥ ΕΔΩΣΕ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ»). Ακόμα κι αν υποθέσουμε πώς δεν ενοχληθήκαμε από την –από κάθε άποψη– αδικαιολόγητη επίθεση, βρίσκουμε τελείως άτοπο να κατηγορείται μια κουλτούρα που προέκυψε από τα πλέον καταπιεσμένα (αλλά ταυτόχρονα υπό διαρκή εξέγερση) στρώματα της Αμερικής, ως εκ γενετής σεξιστική. Λυπόμαστε που της γης οι κολασμένοι δεν προβάλουν από την κόλασή τους ως άγγελοι-στρατιώτες του κινήματος αλλά προσέρχονται σε αυτό με τις αντιφάσεις τους, μα δυστυχώς έτσι έχει η πραγματικότητα∙ που και πάλι πρόκειται για την επιφάνεια της πραγματικότητας, αφού κινήματα, όπως οι μαύροι πάνθηρες, μόνοι τους ή/και σε συνεργασία με αναρχικές ομάδες και το ΚΚΗΠΑ, δώσανε σκληρό αγώνα ενάντια στο σεξισμό και το μισογυνισμό. Ίσως, βέβαια, να μην ήταν στις προθέσεις να γίνει νύξη για την γέννηση του hip-hop, αλλά να εννοηθεί πως οι καλλιτέχνες (δηλαδή εμείς), ενώ το hip-hop είναι κουλτούρα του ελεύθερου λόγου, την χρησιμοποιούν έχοντας πατριαρχικές καταβολές. Ίσως να είμαστε κι εμείς με τη σειρά μας κακεντρεχείς. Όπως και να’χει, η διατύπωση δεν βοηθάει.

Το επίπεδο της συγκεκριμένης οργανωμένης παρέμβασης, αναδεικνύεται και από το εξής γεγονός: σε προσωπική κουβέντα που είχε κάποιος από εμάς με μία απ’τις συγκεκριμένες κοπέλες, ειπώθηκε πως αντίστοιχη παρέμβαση είχε γίνει πριν καιρό στο Βδέλυγμα σε live που έκανε στο σκοπευτήριο της καισαριανής. Κάτι τέτοιο όντως έγινε τότε από μία μικρή ομάδα 3-4 ατόμων (που ήταν και στις εστίες) με κάποια συνθήματα που μετά βίας ακούστηκαν, απλά το live ήταν των Jolly Roger και το βδέλυγμα έλειπε. Γίνεται φανερό, λοιπόν, πως η ενημέρωση εντός της πρωτοβουλίας ήταν ελλιπής και υποκινούνταν από προσωπικές έριδες. Γενικά, είμαστε οι πρώτοι που υποστηρίζουμε πως το προσωπικό είναι και πολιτικό, αλλά όχι κι έτσι.

Για να επιστρέψουμε όμως, έχει δημιουργηθεί ένα «φετίχ» με το «8 φετίχ». Δεν το έχουν τα μέλη του θ*δ, αλλά όσοι αρνούνται να διαβάσουν, να ακούσουν, να μελετήσουν και να συζητήσουν όλα αυτά τα οποία μοιράστηκε εξ’αρχης ανοιχτά με αφορμή το έργο η κολλεκτίβα. Τα έργα μας, ως θέατρο δρόμου, είναι αποτέλεσμα της αδιάρρηκτης σχέσης μας με το κίνημα και της εναντίωσης μας στο υπάρχον αστικό και πατριαρχικό καθεστώς. Ωστόσο δε νιώθουμε και την ανάγκη για συνεχείς υποχωρήσεις στον κάθε αυτόκλητο ηθοποιό που θέλει να παίξει το ρόλο του δήθεν κινηματικού μπάτσου της τέχνης. 

Δεν πολεμάμε την πατριαρχία, απλά επειδή έτυχε να είμαστε με τη μεριά των καταπιεσμένων, όντας μέλη των κατώτερων τάξεων. Αντιθέτως, αποδίδουμε ξεχωριστή και πανανθρώπινη (χωρίς να ξεχνάμε τις ταξικές ρίζες της καταπίεσης) αξία στο ζήτημα της χειραφέτησης απ’ τη μούχλα κάθε έμφυλου διαχωρισμού. Το ίδιο το ελληνικό αστικό κράτος συγκροτήθηκε πάνω στις αξίες του συντηρητισμού, της καταπίεσης και της ομοφοβίας. Η προσπάθεια του να μιμηθεί τώρα τελευταία τους νεοφιλελεύθερους του δυτικού κόσμου δεν μας συγκινούν γιατί δε θέλουμε καμιά ελευθερία που να περνάει μέσα από την εμπορευματοποίηση και την ελευθερία της αγοράς, ούτε φυσικά καμία που να περιορίζεται σε έκφραση μέσω των καθεστωτικών ΜΜΕ και του βαθιά αντιδραστικού νεοφιλελέ lifestyle.

Η αντίθεση μας, λοιπόν, σε φαινόμενα όπως ο βιασμός, δεν είναι θεωρητική, δεν είναι αποτέλεσμα του ότι κατηγορηθήκαμε ως προπαγανδιστές του, είναι η μόνη έντιμη θέση που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος σήμερα. Για να αντιπαρατεθεί, ωστόσο, το κίνημα σε τέτοια φαινόμενα, είτε καλλιτεχνικά, είτε πολιτικά, πρέπει να του «επιτραπεί» να μιλήσει για αυτά, να μιλήσει κυριολεκτικά και μεταφορικά σε όλα τα επίπεδα του λόγου. Πίσω απ’ τη λογοκρισία ενός έργου τέχνης ή ενός πολιτικού λόγου που φωτογραφίζει την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, κρύβεται και η διάθεση για μεταφυσικοποίηση του φαινομένου, για αποκοπή του από τους όρους που το γεννούν και για συσκότιση της αναγκαίας μελέτης που πρέπει να γίνει για την εξάλειψη του. Το «8 φετίχ» δεν προωθεί το βιασμό. Ούτε το κάνει αυτό το κομμάτι του δίσκου «Ο βιασμός του θεάματος και το θέαμα του βιασμού». Και για του λόγου το αληθές, παραθέτουμε την ανάλυση που βρίσκεται στο booklet:

«Αρκετοί από τους λεκτικούς συνειρμούς αυτής της παρουσίασης έχουν προέλθει από την καταστασιακή [αλλά και αλχημιστική] τάση αντιμετάθεσης όρων με σκοπό την κατάδειξη μιας κατάστασης ως αυτή έχει και όχι ως αυτή φαίνεται. Η μέθοδος αυτή έχει εφαρμοστεί και από αρκετούς διανοητές του αναρχικού χώρου, συνήθως βέβαια ως συμπληρωματικό κομμάτι σε μια σωρεία επιχειρημάτων. Η καταστασιακή θεωρία θέλει τη σύγχρονη κοινωνία να έχει περάσει σε μία κατάσταση όπου το επικρατέστερο δείγμα υπεροχής είναι το φαίνεσθαι, εν συγκρίσει με το παραδοσιακά καπιταλιστικό και φεουδαλικό έχειν και το ρομαντικό και φιλοσοφικό είναι.

Η κοινωνία, λοιπόν, βασίζεται στο θέαμα και αποστολή του συνειδητοποιημένου περιπλανώμενου μέσα σε αυτήν είναι να δημιουργήσει καταστάσεις τέτοιες που θα σπάσουν τη βιτρίνα αυτή και αντιστρέφοντας όρους και θέσεις θα αφυπνίσει τον πληθυσμό από το πλατωνικό σπήλαιο της οφθαλμαπάτης. Η περίπτωση που εξετάζουμε εδώ είναι αυτή ενός μεσήλικου αναρχικού, γνώστη των παραπάνω θεωριών, ο οποίος θέλει να σπάσει την οργανική βιτρίνα του θεάματος βιάζοντας ένα σύμβολό του, μία αστέρα της τηλεοπτικής σόου μπιζ. Έχοντας αφομοιώσει σε υπερβολικό – έως καταστροφικό – βαθμό τις θεωρίες της αντιστροφής, από όργανο της αναρχίας στον αγώνα εναντίον του φασισμού μετατρέπει τον εαυτό του σε ένα ιδανικό παράδειγμα φασίστα ο οποίος δρα στο όνομα της αναρχίας. Καταρρίπτει οποιαδήποτε αναρχική θεώρηση περί ισοδυναμίας των φύλων και καθιστά τον εαυτό του ισχυρότερο μπροστά στην ανυπεράσπιστη γυναίκα η οποία έχει γίνει θύμα του σε ένα μικρό στενό κακόφημης περιοχής της Αθήνας.

Η αρρωστημένη αντιστροφή των όρων πετυχαίνει απόλυτα και το σύμβολο της σόου μπιζ, η γυναίκα αυτή, γίνεται η ιδανική αμυνόμενη ενάντια στην εξουσιαστική δομή της ανδρικότητας που προσωποποιείται στον αναρχικό. Ο τελευταίος παρουσιάζει ένα προς ένα όλα τα αναρχικά φετίχ του: λιθοβολεί το πρόσωπο της γυναίκας παρομοιάζοντάς το με βιτρίνα μαγαζιού, της κλείνει τα μάτια βλέποντας σε αυτά κάμερες ασφαλείας, συνδέει τις έννοιες της ανάληψης και της κατάθεσης με την κακοποίηση του αιδοίου. Μετά από ένα αφηγηματικό κενό, παρακολουθούμε τον αντι-ήρωα κλεισμένο στη φυλακή, στο βασικό όργανο του σωφρονιστικού συστήματος. Το γεγονός που αποδεικνύεται εδώ είναι η ανώφελη ύπαρξη του συστήματος αυτού, αναποτελεσματική ακόμα και για τους στόχους των δημιουργών του, καθώς το μόνο στο οποίο εξυπηρετεί είναι η τόνωση του συναισθήματος του πείσματος εκ μέρους του σωφρονιζόμενου, ο οποίος βλέπει πως μόνο δίκιο μπορεί να έχει απέναντι σε ένα τέτοιο σύστημα εκβιασμού και εγκλεισμού.

Η όλη παρουσίαση θέλει να συνδέσει το περιεχόμενό της με τις προσμίξεις των ιδεολογιών, ειδικά στις ακραίες εκφάνσεις τους. Η σύνδεση αναρχικών και φασιστικών θεωριών είναι ένα γεγονός που έχει λάβει χώρα στην ψυχή πολλών γνωστών ιστορικών προσωπικοτήτων, η πλειονότητα των οποίων έχει, δυστυχώς χαραχτεί στις μνήμες των περισσοτέρων ως εκπρόσωπος μίας εκ των δύο ιδεολογιών. Η παραδοχή του γεγονότος αυτού είναι αρκετή για να δημιουργήσει σκάνδαλο ανάμεσα στους δογματικούς ακολούθους των προσωπικοτήτων αυτών και των κινημάτων που όρισαν. Ο “αναρχοφασισμός”, για παράδειγμα είναι ιδεολογία κατακριτέα τόσο από αναρχικούς όσο και από φασίστες. Είναι όμως ο ιδανικός τρόπος για να εξετάσει κανείς τα επίπεδα αναρχισμού και φασισμού που ενυπάρχουν στη συμπεριφορά καθεμιάς μεμονωμένης προσωπικότητας ασχέτως σε ποια ιδεολογική ομάδα ανήκει.»

Γνωρίζουμε ότι υπάρχει μια τάση να προσπερνάμε βιαστικά το νόημα ενός πράγματος όταν δεν μας αρέσει κάτι στην μορφή του, αλλά δεν περιμέναμε να υπάρξουν τέτοιες παρεξηγήσεις. Γενικά, επικρατεί μια τάση να κρίνεται η τέχνη βάση μιας αξιολόγησης που έχει να κάνει με το «ωραίο»: αυτό που ευχαριστεί, πορρώνει, αρέσει, είναι πετυχημένο ως έργο. Το «8 φετίχ», και γενικότερα τα έργα μας, δεν ενστερνίζονται αυτήν την αντίληψη. Για εμάς η τέχνη δεν είναι μόνο προς τέρψη, αλλά σκοπό έχει και να προβοκάρει, να σοκάρει, να προβληματίσει. Επομένως, οι όμορφες εικόνες απουσιάζουν και όποιος/α από τους δέκτες πορρώνεται με τη βιαιότητα ορισμένων σκηνών, απλούστατα είναι αλλοτριωμένος. Όσο περνάει από το χέρι μας, τα συζητάμε αυτά με άλλο κόσμο, και πολλές φορές έχει τύχει να κράξουμε άτομα με λανθασμένη αντίληψη στο ζήτημα. Κι αυτό, διότι δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας την ιντελιγκέντσια της τέχνης και μας αρέσει να αλληλεπιδρούμε. 

Και κάτι τελευταίο: ο σεξισμός και κάθε λογής βλακεία, είναι διάχυτος στο χώρο μας, ιδίως στο hip-hop. Στίχοι ακραίοι, προταγματικοί, ξεστομίζονται από κάγκουρες, όχι μόνο σε μαγαζιά, αλλά και σε lives του «χώρου». Το γεγονός αυτό, απ’την στιγμή που δεν υπάρχουν αντίστοιχες παρεμβάσεις, συσσωρεύει βία στα υποκείμενα που ασχολούνται με το θέμα. Από την στιγμή που δεν υπάρχουν οι συσχετισμοί να γίνουν παρεμβάσεις σ’εκείνα τα μέρη, αυτές όταν πραγματοποιούνται γίνονται σε μέρη σαν τις εστίες του ΕΚΠΑ, όπου είναι γνωστή η χαλαρότητα της διοργάνωσης και η ανεκτικότητα των συμμετεχόντων. Επειδή, όμως, αυτή η φαινομενική «αδυναμία» με κοινωνικούς όρους μπορεί να αποδοθεί στο ότι είμαστε «φλώροι», «αδερφές», κτλ, και επειδή το βδέλυγμα τυχαίνει να είναι ομοφυλόφιλος, τέτοιες οργανωμένες παρεμβάσεις στα live μας θα εκλαμβάνονται ως ομοφοβικές∙ και ως τέτοιες θα αντιμετωπίζονται.

Η πολιτική αργοσχολία είναι διαιώνιση του υπάρχοντος.

Θέατρο Δρόμου

*
**
***

Τακτική και Στρατηγική

Ο Πολωνός Γκραν Μετρ του σκακιού Σαβιέλι Ταρτακόβερ είχε πει: "Τακτική είναι να ξέρεις τι να κάνεις όταν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις. Όταν ξέρεις τι να κάνεις χωρίς να υπάρχει κάτι ορατό που μπορείς να ακολουθήσεις σαν τακτική, αυτό ονομάζεται στρατηγική". Αν κοιτάξουμε πίσω από τις λέξεις θα καταλάβουμε πως σε ό,τι διέπει την καθημερινότητά μας σήμερα, η μεγάλη πλειοψηφία παίζει καθαρά και μόνο την παρτίδα της με όρους  τακτικής. Το ίδιο φυσικά ισχύει και στη hip hop σκηνή, με ένα σύνολο ατόμων να κινούνται με σκοπό την ανάδειξη και την αυτοπροβολή τους, ενώ πασχίζουν να μας πείσουν ότι σαν άλλοι Σέρλοκ Χολμς "παίζουν το παιχνίδι για χάρη του ίδιου του παιχνιδιού και μόνο".

Το ραπ είναι μουσική έκφραση κι ως τέτοια μπορεί να γίνει χρήσιμος μοχλός για να κυλήσει τις πέτρες που κλείνουν το ερεθισματαγωγό σύστημα του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ήδη ο καπιταλισμός, που πάντα αναζητά καινούργια μέσα και όπλα για να εισβάλει σε μυαλά και καρδιές, το έχει αξιοποιήσει εξαιρετικά. Εμείς οι απέξω όμως, παντελώς αδύναμοι. Κρατάμε μια αναμμένη δάδα στα χέρια μας κι είτε φοβόμαστε ότι πήρανε φωτιά τα μπατζάκια μας, είτε νομίζουμε ότι είμαστε η μετενσάρκωση του θεού Ηφαίστου και απαιτούμε σεβασμό από τους "κοινούς θνητούς"...

Όλοι; Σαφώς όχι!

Το ραπ, όπως κι η τέχνη στο σύνολό της, δεν αποτελούν μόνο δάδες ικανές να μεταφέρουν  μηνύματα. Αποτελούν και όπλα. Ανατρέχω στους μύθους των σαμουράι, όπου για να πολεμήσεις με ένα σπαθί, θα έπρεπε να το αγγίζεις και να το αντιμετωπίζεις με σεβασμό, σαν να ήταν ζωντανό. Αν δεν έδειχνες τον απαιτούμενο σεβασμό, το σπαθί δε θα γινόταν ποτέ χρηστικό στη μάχη, δε θα το είχες "κερδίσει" επάξια... Και θα μου πεις και ποιός είσαι εσύ, ο σαμουράι της τέχνης; της ραπ μουσικής;

Είμαι απλώς ένας άνθρωπος που σέβομαι αυτό που κάνω. Κι ακριβώς επειδή το σέβομαι, δε φοβάμαι να το προτάξω σαν όπλο ενάντια σε μια κυρίαρχη ιδεολογία υποδούλωσης της μάζας, μία ιδεολογία επικράτησης της αδράνειας και θεοποίησης της σιωπηρής αποδοχής των πάντων. Σαν όπλο ενάντια στον εκ του συστήματος υποκινούμενο και θανατηφόρο φασισμό. Σαν όπλο ενάντια σε πρότυπα, savoir vivre και gold standard του σημερινού κοινωνικοπολιτικού στάτους.

Το Θέατρο Δρόμου είναι μία συλλογικότητα που αντιλαμβάνεται την τέχνη ως όπλο και που κυρίως, δε φοβάται να τη χρησιμοποιήσει ως τέτοιο. Ούτε να τα έχουμε καλά με όλους θέλουμε, ούτε αυτιά να χαϊδεύουμε, ούτε να γίνουμε οι νέοι νταβατζήδες στο ελληνικό hip hop. Μπροστά στο στόχο να ξυπνήσουμε κάποια στιγμή και να καταλάβουμε πως με το να μασάμε τα λόγια μας, με το να υποκρινόμαστε ρόλους που δεν είμαστε αλλά που ο όχλος βρίσκει αρεστούς ή με το να σιωπούμε τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στη ζωή μας και στη ζωή των ανθρώπων γύρω μας, όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν πολύ μικρά...

"Όλα μπορούν να γίνουνε γαμημένοι...αρκεί να μη μας πείσουν οι γαμημένοι πως είμαστε άχρηστοι και τελειωμένοι"

                                                      -Αόρατος Εχθρός-

Ορισμένα επεισόδια στη σύντομη αλλά πλούσια ιστορία του hip-hop

Μαύροι Πάνθηρες

Έχει χυθεί πολύ μελάνι για την ιστορία του hip-hop. Ανά καιρούς, και πρόσφατα στα μέρη μας, έχει χυθεί και αίμα. Όχι για το hip-hop όπως το εννοούν όσοι το βλέπουν ως ένα ακόμα είδος μουσικής, ως μία εφηβική ανησυχία. Αλλά για το hip-hop ως αυτό που πραγματικά είναι: ένα ακόμα ανατρεπτικό μέσο κάποιων που την παλεύουν μέσα στη μιζέρια, τη βαρβαρότητα των καιρών και τον διάχυτο μικροαστισμό. Πέρα από τα αισθητικά κριτήρια της κάθε τάσης του,  αυτό το hip-hop επιλέγουμε να εξιστορούμε και να θέτουμε ως σημείο αναφοράς. Όχι μέσα από τα μάτια του ακαδημαϊσμού, αλλά μέσα από τα μάτια όσων βλέπουν σε αυτό τη δυνατότητα έκφρασης κι αντίδρασης των από τα κάτω. Ακολουθούν ενδεικτικά κάποια επεισόδια από τα χιλιάδες που έλαβαν τόπο παγκόσμια στην σύντομη αλλά πλούσια ιστορία του.

Το 1968, στην επέτειο των γενεθλίων του Malcolm X (όχι τυχαία), στο ανατολικό Harlem, ιδρύονται οι Last Poets. Αν και το όνομα είχε χρησιμοποιηθεί από πολλά γκρουπ στο παρελθόν περιστασιακά και σε επίπεδο γειτονιάς, οι Last Poets είναι το πρώτο συγκρότημα που θα δισκογραφήσει και θα αποκτήσει τα πνευματικά δικαιώματα του ονόματος. Αυτό ήταν εμπνευσμένο από ένα ποίημα του Bra Willie (ή αλλιώς Keorapetse William Kgositsile), καλλιτέχνη και ακτιβιστή που γεννήθηκε και δραστηριοποιήθηκε στο Johannesburg, μέχρι την εξορία του. Έπειτα τον βρίσκουμε στις ΗΠΑ, όπου σπουδάζει λογοτεχνία και γίνεται γνωστός για τα επαναστατικά του ποιήματα, με καλέσματα στα όπλα, που φτάνουν ως την Ευρώπη. «Ήμαστε οι τελευταίοι ποιητές πριν πάρουν το λόγο τα όπλα», αναφέρει σ’έναν στίχο του. Στις κατηγορίες ότι η ποίηση του είναι υπερβολικά πολιτική και διδακτική απαντά: «Σε καταστάσεις καταπίεσης η μόνη επιλογή που έχεις είναι ή να είσαι εργαλείο στο πλευρό των καταπιεστών είτε όργανο απελευθέρωσης».

Ακολουθώντας το ίδιο θεματολογικό μοτίβο, οι Last Poets εξέφραζαν πλήρως την ιστορική συγκυρία των περιθωριοποιημένων μαύρων στα γκέτο της αμερικής και κουβαλούσαν την βαριά κληρονομιά από το μεγαλύτερο και απειλητικότερο κίνημα που γνώρισαν ποτέ οι Ηνωμένες πολιτείες: τους Μαύρους Πάνθηρες. Δε δημιουργήθηκαν στο όνομα της κομφορμιστικής αγάπης ή στα κηρύγματα του Martin Luther King αλλά στο όραμα του Malcolm X, όπως εκφράστηκε τα τελευταία χρόνια πριν την δολοφονία του. Οι Μαύροι Πάνθηρες ήταν οπλισμένοι, μιλούσαν ανοιχτά για κομμουνισμό, οργάνωναν συσσίτια, προστάτευαν τις γειτονιές τους από την αστυνομική αυθαιρεσία και όποια άλλη μορφή βίας ενάντια στον κόσμο τους.

Με απαγγελία στίχων που υμνούσαν αυτούς τους ανθρώπους αλλά και ασκώντας έντονη κριτική στην αποπολιτικοποίηση των μαύρων, με κομμάτια όπως “Niggas are scared of revolution”, “Wake Up Niggers” ή ακόμα και το “When the Revolution Comes”, χτίζεται η εικόνα τους που πολλοί αγάπησαν (κυρίως μαύροι) και πολλοί μίσησαν (κυρίως λευκοί). Εκεί εντοπίζουμε εμείς τα πρώτα δείγματα του πώς μπορεί ο λόγος να αποτελέσει καλλιτεχνική βάση για μουσική έκφραση και ταυτόχρονα πολιτική ριζοσπαστικοποίηση. Αργότερα, μέλη του αρχικού συγκροτήματος φυλακίζονται για κλοπές και το γκρουπ αλλάζει σύνθεση διαρκώς. Παρ’όλα αυτά συνεχίζει να υπάρχει, χωρίς όμως να είναι το ίδιο ριζοσπαστικό όπως στους δύο πρώτους δίσκους. Γνωστοί ράπερς αργότερα τους ονομάζουν παππούδες του ραπ.

Στη Δύση, και συγκεκριμένα στο Watts του Los Angeles, ένα-δύο χρόνια νωρίτερα, εμφανίζονται -και- ως καλλιτεχνική απάντηση στα όσα συνέβησαν στις αναταραχές, γνωστές ως Watts Riots (που συμμετείχαν 35.000 κόσμου και 70.000 ήταν συμπαθούντες προς τους εξεγερμένους) οι Watts Prophets, που χρησιμοποιούν ακριβώς το ίδιο μοτίβο: απαγγελία ποίησης με συνοδεία κρουστών. Όμως στο δίσκο τους “Rappin' Black in a White World” προσθέτουν πιάνο και γυναικεία παρουσία στην απαγγελία, κάτι πρωτοποριακό για την εποχή. Είναι μάλλον αυτά τα στοιχεία που θα οδηγήσουν αργότερα τον Dj Shadow να πει πως το “Rappin' Black in a White World” είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους. Οι Watts Prophets μετά από αυτό τον δίσκο διαλύονται, ενώ οι Last Poets χωρίς τα αρχικά μέλη τους δεν έχουν την ίδια δυναμική. Έτσι, αυτό το είδος μουσικής ξεχνιέται.

Το 1979, ωστόσο, κάνει την εμφάνιση του το hip-hop. Το “hip” προέρχεται από το αφροαμερικανικό σλανγκ που σημαίνει “τώρα”, και το “hop” λέγεται, χωρίς όμως να υπάρχει κάποια απόδειξη, από τη λέξη ελπίδα. Πάντως ο όρος χρησιμοποιείται πρώτα για μια χορευτική φιγούρα στο breakdance και μετά για την επαναλαμβανόμενη, λόγω της λούπας, μουσική. Οι Sugarhill Gang είναι οι πρώτοι που δισκογραφούν και το “Rapper's Delight” είναι το πρώτο hip-hop κομμάτι. Μουσική για πάρτυ με στίχους καθαρά και μόνο για λόγους διασκέδασης. Κάτι που σε καμία περίπτωση δεν υποτιμούμε, απ’τη στιγμή μάλιστα που πολλά μαγαζιά της εποχής απαγόρευαν την είσοδο σε έγχρωμους, αποκλείοντας τους ουσιαστικά από τους χώρους κοινωνικοποίησης, κλειδώνοντας τους πίσω στα γκέτο.

NWA

Όμως, πριν το τέλος του 90’, δύο συγκροτήματα βάζουν την έννοια του πολιτικού μέσα σε αυτήν τη μουσική. Στην ανατολή οι Public Enemy και στη δύση οι NWA. Ενώ οι μεν πρώτοι έχουν πιο μεστό πολιτικό λόγο και τραβούν πάνω τους όλα τα φώτα της δημοσιότητας, οι δεύτεροι είναι αυτοί που αναστατώνουν τους πάντες. Το λεγόμενο gangsta rap τους είναι αυτό που αναγκάζει τις αμερικάνικες αρχές να πάρουν μέτρα για να μην παίζονται τέτοια κομμάτια στα ραδιόφωνα. Ο δίσκος τους γίνεται ένας από τους πρώτους που φέρει το αυτοκόλλητο προειδοποίησης για αιχμηρούς στίχους.

Στίχοι που δεν χωράνε μέσα στον πολιτικά ορθό λόγο των Public Enemy, βρίσκουν χώρο στα τραγούδια των NWA που, λανθασμένα πολιτικά μεν, αντανακλούν καλύτερα τη διάθεση των ακροατών αυτής της ‘άγριας’ μουσικής. Κουβαλάνε όλα τα κουσούρια της κοινωνίας: ρατσισμό, σεξισμό αλλά και το συναίσθημα του αγώνα ενάντια στη βία του κράτους. Μιλάνε για όπλα, το δικαίωμα στην αυτοπροστασία και με το πασίγνωστο κομμάτι τους “Fuck The Police” κατορθώνουν να στρέψουν ακόμα και τα βλέμματα του FBI σε αυτούς, στους οποίους στέλνει γράμμα με έμμεσες απειλές και αρνείται να προστατέψει τις συναυλίες τους από “κάθε λογής επεισόδια”. 

Αξίζει να αναφερθεί ότι το gangsta rap παίρνει το όνομα του από το κομμάτι “Gangsta Gangsta” που περιγράφει ακριβώς τους κίνδυνους που έχει η ζωή για τους νέους που μεγαλώνουν στα γκέτο, αλλά και πώς μπορεί κάποιος αντί να είναι παθητικός σε αυτό, να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Τόσο ελλιπές πολιτικά, όσο και αληθινό για ένα μεγάλο κομμάτι όσων άκουγαν hip-hop τότε. Πριν απ' αυτό, οι ίδιοι βάφτιζαν τη μουσική τους reality rap. Δε θεωρούσαν τον εαυτό τους ανώτερο των ακροατών τους, ούτε έστεκαν διδακτικά απέναντί τους. Ίσως μόνο ήθελαν να τρομάξουν, περιγράφοντας μια καρικατούρα αυτού που ζούσαν, με σαφές μήνυμα στο σύστημα ότι “αν δεν σας αρέσουν αυτά που λέμε και κάνουμε είναι θέμα δικό σας, γιατί εσείς τα αφήσατε να γίνουν έτσι. Εμείς ήμαστε απλά ο καθρέφτης της κοινωνίας που κρύβεται κάτω από το χαλί και την ξεχνάτε όσο γίνεται.”

Βέβαια, αργότερα το gangsta rap χάνει αυτό το νόημα και οριοθετείται ως το lifestyle ενός υποκόσμου που έχει ως στέμμα τα ναρκωτικά, τις γυναίκες, τα αυτοκίνητα κτλ. Ο ρόλος των δισκογραφικών εταιρειών σε αυτήν την επανοηματοδότηση του gangsta rap είναι κάτι παραπάνω από κομβικός: το έγδυσαν από τη βιωματικότητα του και εισήγαγαν σε αυτήν την άμεση έκφραση το εμπόρευμα, την ψεύτικη λάμψη.

Μ’αυτά και μ’αυτά, τo hip-hop σιγά σιγά διογκώνεται, αυξάνει την κοινωνική του απεύθυνση (κυρίως στα πλέον καταπιεσμένα κομμάτια της αμερικανικής κοινωνίας) και δημιουργεί ρεύμα. Δεν είναι αμιγώς πολιτικοί οι στίχοι του, αλλά πως αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις μία μουσική που εκφράζει τις ανάγκες και τις επιθυμίες χιλιάδων νέων που είναι περιθωριοποιημένοι από κάθε άποψη; Πέρασε τα σύνορα της αμερικής, έφτασε σταδιακά στην ευρώπη και αργότερα παντού, για να εκφράσει πρώτα και κύρια μειοψηφίες. Το hip-hop ήρθε για να μείνει.

Όπως ιστορικά συμβαίνει με τα περισσότερα ανατρεπτικά καλλιτεχνικά ρεύματα, έτσι και αυτό του hip-hop έμελλε να γίνει αξιοποιήσιμο από τη μουσική βιομηχανία. Όσο δημιουργούσε μια κουλτούρα γύρω του παγκοσμίως, τόσο κάποιοι έβλεπαν σε αυτό ένα λαμπρό πεδίο κερδοφορίας. Και για να πουληθεί κάτι πρέπει να χάσει την αιχμηρότητά του, να στρογγυλευτεί, να χάσει τη γείωσή του με την πραγματικότητα και να γίνει κι αυτό εικόνα ανάμεσα στις τόσες άλλες. Το βάρος, λοιπόν, του hip-hop που προβαλλόταν έπεσε στη διασκέδαση και στο lifestyle, ενώ παραμερίστηκε ο πολιτικός λόγος εντός του.

Παρ’όλα αυτά στη βάση του, εκεί που αγαπήθηκε ως μέσω έκφρασης απέναντι στην καταπίεση, συνέχισε να ζει και να εξελίσσεται. Με τη διαφορά πλέον ότι ορισμένοι νέοι των γκέτο ονειρεύονταν μία φανταχτερή ζωή, ίδια με αυτή των τωρινών super stars και πρώην γειτόνων τους (που εν τω μεταξύ είχαν μετακομίσει σε κάποιο προάστιο). Ενδιαφέρουσα και σίγουρα βολική αυτή η προοπτική κοινωνικής ανέλιξης για τα πλέον υποτιμημένα κομμάτια της κοινωνίας.
Επειδή όμως το αμερικάνικο όνειρο δεν μας χωράει όλους, το hip-hop πάντα είχε και πιο σκληρά πολιτικοποιημένα συγκροτήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι Dead Prez. Δύο νέοι με παρεμφερείς πολιτικές καταβολές και την κοινή αγάπη τους για τη μουσική, γνωρίζονται στις αρχές του 90’ και βγάζουν το πρώτο τους δίσκο το 2000, το Let’s Get Free. Ο M1 και ο stic.man έχουν σαφής θέσεις υπέρ του κινήματος των Μαύρων Πανθήρων, κριτικάρουν τους λευκούς βλέποντας σε αυτούς τους καταπιεστές τους, προτάσσουν σοσιαλισμό μιλάνε για την μητέρα αφρική, το εκπαιδευτικό σύστημα, τη ζωή στα γκέτο που ακόμα και στον εικοστό αιώνα δεν είχε αλλάξει και πολύ∙ ακόμα δεν έχει αλλάξει και πολύ.

Θεματολογικά φυσικά, το hip-hop δεν θα μπορούσε να αναφέρεται για πάντα μόνο στα προβλήματα της μαύρης κοινότητας. Έχοντας αγαπηθεί εδώ και χρόνια και από τα λευκά κομμάτια της κοινωνίας, διευρύνεται και ως προς το περιεχόμενο των στίχων του. Αναπάντεχα, λοιπόν, ένα νέο ερώτημα τίθεται για τους νέους χιπχοπάδες: πως θα καταφέρουμε να κάνουμε hip-hop με τα δικά μας ανεξάρτητα μέσα. 

Sole (Anticon)

Σε αυτό έρχονται να απαντήσουν 7 καλλιτέχνες κι ένας manager το 1998, δημιουργώντας μία ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία, την anticon. Δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε πως ήταν η πλέον επαναστατική απάντηση στο μονοπώλιο των δισκογραφικών εκείνη την εποχή, ούτε ότι είχαν βαθιές πολιτικές συμφωνίες τα μέλη της. Αρκεί όμως το γεγονός πως βρέθηκαν ορισμένα άτομα με κοινή οπτική για το hip-hop, δημιούργησαν μία ομάδα με οριζόντια δομή στο εσωτερικό της και μέσω αυτής βγήκαν ποιοτικές δουλειές που έφτασαν απ’άκρη σ’άκρη. Συνεργάστηκαν και αντάλλαξαν εμπειρίες πάρα πολλά ονόματα του πολιτικού hip-hop μέσω της anticon και θεωρείται η πρώτη hip-hop κολλεκτίβα. Είμαστε σίγουροι ότι θα υπήρξαν κι άλλες, που απλά δεν έφτασαν ποτέ στα αυτιά μας.

Ακόμα ένα σημαντικό επεισόδιο στην ιστορία του hip-hop, δείγμα του πως ο καπιταλισμός μπορεί να πουλήσει ακόμα κι αντιδραστικά προς αυτόν κομμάτια, αποτελεί ο Eminem. Αυτός ο εκκεντρικός λευκός ήταν η απάντηση στο μονοπώλιο που είχαν παραδοσιακά οι μαύροι rapers στη μουσική βιομηχανία. Αριστοτέχνης, πρωτοποριακός, εν μέρει με πολιτικό, εν μέρει με χιουμοριστικό στίχο, έκανε το hip-hop τόσο οικείο σε ακόμα μεγαλύτερο εύρος ανθρώπων παγκόσμια. Μπορεί στα κομμάτια του να έβριζε όλο το star system, μέλος του οποίου ήταν κι ο ίδιος, αλλά παρέμενε το ίδιο δημοφιλής. Μπορεί να έκραζε τις δισκογραφικές εταιρείες και τους managers αλλά παράλληλα του προσέφεραν παχυλά συμβόλαια. Μπορεί να έβριζε χυδαία τη μάνα του στους δίσκους του σαν άλλος Morrison, αλλά κάθε μάνα αγόραζε κι ένα cd του στο εκστασιασμένο γιο της για τα χριστούγεννα. Αυτή η φαινομενική αντίφαση εξηγείται με όρους καθαρά θεαματικούς: οι διαχειριστές της εικόνας του μεταχειρίζονταν με τέτοιο τρόπο τις ατασθαλίες του, ώστε τον έκαναν διαρκώς πιο εμπορεύσιμο, πουλούσε διαρκώς περισσότερο. Αυτό αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα διαχείρησης της αντιδραστικότητας – ακόμα και της επαναστατικότητας πολλές φορές – από τη μουσική βιομηχανία.

Αυτό που κάνει όμως η μουσική βιομηχανία στους αστέρες της, δεν μπορεί να το κάνει σε όσους επιλέγουν να είναι hip-hop μακριά από αυτήν. Το hip-hop ταξίδεψε σε κάθε άκρη του κόσμου, κυρίως χάρη σε αυτήν ακριβώς την προβολή του. Παρ’όλα αυτά, όσοι βρήκαν σ’αυτό μία οικειότητα και το επέλεξαν ως μέσω, το προσάρμοσαν στα δικά τους βιώματα, στις δικές τους ανάγκες, στις δικές τους επιθυμίες. Ο χιλιανός μπορεί να έμαθε το hip-hop από τον Eminem αλλά στα κομμάτια του μιλάει για τη φτώχεια. Αντίστοιχα ο παλαιστίνιος πρωτάκουσε hip-hop από τον Nas αλλά αναφέρεται στους στίχους του στον πόλεμο στη γάζα. Φυσικά, το ίδιο ισχύει και για κάθε μορφή τέχνης, πέρα από το hip-hop∙ είναι άλλο ένα πολεμοφόδιο των από τα κάτω.

Το hip-hop σήμερα δεν μπορεί να θεωρηθεί εξ ορισμού πολιτικό, αντιφασιστικό, αντιδραστικό. Τέτοιο το καθιστούν τα υποκείμενα τα οποία εμπλέκει κάθε φορά. Εμείς πάντως επιλέγουμε συνειδητά να είμαστε με το κομμάτι όσων μέσω του hip-hop αντιδρούν στον καπιταλισμό, το μικροαστισμό, σε κάθε είδος φασισμού και μιλούν οι ίδιοι για τους ίδιους. Πάμε, λοιπόν, για νέα επεισόδια....

Trial by Error - Θνητοί και χαράς ευαγγέλια

“Γάμησε τα” είναι η φράση που μου έρχεται στο μυαλό όποτε φτάνει η ώρα να μιλήσω για αυτόν το δίσκο. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο γύρω από το τι έγινε τότε, τι έπρεπε να είχε γίνει και τι δεν γινόταν όσο και αν το θέλαμε.

Ήταν οι εποχές που ένιωθες περήφανος μόνο και μόνο που άκουγες χιπ-χοπ, αισθανόσουν μέρος μιας κοινότητας, με παρόμοιες αξίες και ιδανικά, που απέναντι στην χαζομάρα της ποπ κουλτούρας αλλά και του κούφιου εναλλακτισμού, πρότασσε τη φωνή της ως όπλο διαμαρτυρίας. Λειτουργούσε ως ένα διαφορετικό σύστημα εκπαίδευσης, για όσους το κατεστημένο σχολείο δεν εξέφραζε και δεν άγγιζε.

Οι Trial by Error ήταν το όραμα μου (σίγουρα), το όραμα του Ντίνου - blank (μάλλον), το όραμα της φιλίας μας (και του τι καλό μπορεί να βγει μέσα από μια τέτοια σχέση) και η τελευταία μας ελπίδα ότι τα όνειρα μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα. Το συζητούσαμε χρόνια και πρώτη φορά που το πιστέψαμε ήταν όταν ηχογραφήσαμε το πρώτο κομμάτι μας (ω, τι ειρωνεία) επί γερμανικού εδάφους. Στο άκουσμα ούτε εμείς οι ίδιοι δεν ξέραμε αν εκείνο το κομμάτι εντασσόταν σε κάποιο μουσικό είδος ή όχι, ή αν ήταν καλό. Ξέραμε όμως ότι είχαμε βγάλει τα εσώψυχά μας, μπολιασμένα με πολλά βιβλία που είχαμε διαβάσει και άπειρες ώρες συζήτησης, μεταξύ μας και με ανθρώπους που θαυμάζαμε.

Σαν άλλοι καμικάζι φονταμεταλιστές, με τυφλή πίστη στο στόχο, δώσαμε ό,τι χρήματα είχαμε στην άκρη. Ζωστήκαμε με ένα mpc 1000, ένα laptop της κακιάς ώρας και αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα promo EP σε 15 μέρες, πιστεύοντας ότι θα βρισκόταν κάποια εταιρία να μας χρηματοδοτήσει (ναι, ήμασταν νέοι και εν μέρει ηλίθιοι). Αν δεν βρίσκαμε εκεί την στήριξη που θέλαμε ήμασταν σίγουροι ότι ο “κόσμος”, μιας και θα έβρισκε επιτέλους αυτό για το οποίο φώναζε διαρκώς μέχρι τότε, τέχνη με ουσία, χωρις να είναι fake, θα στήριζε με νύχια και με δόντια.

Το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν χάλια, η τεχνική πολύ χαμηλά, όμως οι στίχοι ξερίζωναν αυτιά και κάρφωναν καρδιές (η μετριοφροσύνη δεν ήταν ποτέ αρετή μου, ευτυχώς). Το μότο μας ήταν: “αρκεί να ακουστούν οι στίχοι” και ήμασταν σίγουροι πως ο κόσμος θα υποκλινόταν στο ταλέντο μας. Εμείς θα αλλάζαμε τις σκέψεις του, αυτός θα άλλαζε τις ζωές μας, που είχαν πήξει από απογοητεύσεις και βαρεμάρα. Τέτοιες ιστορίες όμως στη ζωή συνήθως δεν έχουν happy end.

Για να ήμαστε και ειλικρινείς, το εγχείρημα ήταν αρκετά μεγάλο και ίσως ακατόρθωτο. Βάλαμε τον πήχη ψηλά και περάσαμε από κάτω. Ήμασταν εμείς απέναντι στο κατεστημένο, απέναντι στο μονοπώλιο της βιομηχανίας και απέναντι σε όσους ήθελαν φαινομενικά να στηρίξουν (τουλάχιστον σταματήσαμε να τρέφουμε αυταπάτες πως τους ένοιαζε κάτι περισσότερο από την πάρτη τους). Απέναντι στους γονείς μας, στις παγιωμένες αντιλήψεις της εποχής, στις μουσικές φόρμες, σε αυτό που ονομαζόταν χιπ-χοπ, αυτούς που το “εκπροσωπούσαν” και καθόριζαν αυτή τη μορφή τέχνης και τελικά βρεθήκαμε και απέναντι ο ένας στον άλλο. Πιστέψαμε κι εμείς σε πολλά παραμύθια πριν χτίσουμε το δικό μας και το πληρώσαμε ακριβά.

Το μεγαλύτερο λάθος μας δεν ήταν η πίστη μας στην ανύπαρκτη αξιοκρατία της ανύπαρκτης βιομηχανίας ή η πίστη μας στον “κόσμο” αλλά η πίστη μας ειδικά στους “συντρόφους”. Αρχίδια, κανείς δεν ήθελε αυτόνομους καλλιτέχνες ή στην καλύτερη τους ήθελε χωρίς να είναι πρόθυμος να στηρίξει κανέναν που δεν υπήρχε στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση.

Εννιά χρόνια μετά δεν μπορώ να βρω το πάθος μου πουθενά για να ξαναδώσω τόσο ψυχή σε οτιδήποτε “καλλιτεχνικό”. Αν έπρεπε όμως να δώσω μια συμβουλή στις επόμενες γενιές θα ήταν να μην κάνουν όνειρα εκτός αν είναι πρόθυμοι να πεθάνουν γι' αυτά. Δεν είμαι σίγουρος αν άξιζε τον κόπο, δεν ξέρω καν γιατί πρέπει σήμερα να μπει κανείς στην διαδικασία να το ακούσει ή αν ενδιαφέρει και κανέναν ειλικρινά.

Ξέρω όμως ότι αν και έχασα πολλά χρήματα για αυτό το cd, αν και ρημάχτηκα ψυχολογικά, αν και δεν μπόρεσα να σώσω κανέναν (ούτε καν τον εαυτό μου), αν και δεν κατάφερα να πείσω τον Ντίνο να μείνει Ελλάδα για ένα χρόνο τουλάχιστον, όπως σχεδιάζαμε, για να ξαναπροσπαθήσουμε λίγο πιο ολοκληρωμένα, εν τούτοις αποτέλεσε δίαυλο επικοινωνίας με παιδιά που τα μάτια τους καθρεφτίζουν την καθαρότητα της ψυχής τους, που φωνάζουν σε όλους μας ότι “ακόμα και αν δεν φαινόμαστε σε αυτή τη χώρα δεν είμαστε όλοι σάπιοι”, που έχουν ένα ασίγαστο πάθος για εξέλιξη, για πραγματική δημιουργία και το μυαλό τους δεν επαναπαύεται παρά το γεγονός πως είναι ήδη ό,τι πιο ανήσυχο έχει καλλιτεχνικά αυτή η χώρα.

Ο δίσκος αυτός τότε αφιερώθηκε σε ένα Καναδό ράπερ που ήταν από τους αγαπημένους μας εμένα και του Ντίνου και μας έφτιαξε το εξώφυλλο για το δίσκο (λόγω έλλειψης χρημάτων για έγχρωμο εξώφυλλο και σεβασμού προς τον καλλιτέχνη δεν τυπώθηκε ποτέ). Σήμερα και μετά από όλα αυτά τον δίσκο τον αφιερώνω σε τέτοιους, όπως περιέγραψα πιο πάνω, νέους ανθρώπους, όπου και αν βρίσκονται (εντός η εκτός θ*δ, εντός η εκτός Αθήνας). Αν έβγαινε τώρα μάλιστα θα είχε ένα μεσαίο δάχτυλο, υπερήφανα στεκόμενο, για εξώφυλλο και θα λεγόταν “για αυτούς που σκέφτονταν και προ οικονομικής κρίσης» - γιατί κρίση σε αυτήν τη μπουρδελοχωρα υπήρχε πριν ακόμα γεννηθώ, απλά η συντριπτική πλειοψηφία είχε γεμάτες τσέπες ή ήταν πλήρως βολεμένη και ευθυγραμμισμένη με το σύστημα, οπότε της ήταν πιο εύκολο να προσποιείται ότι ξεχνιέται.

“θ*δ για τον επαναπροσδιορισμό της τέχνης, την εξέλιξη της σκέψης και την διεύρυνση του πνευματικού ορίζοντα.”

-Gadfly

* * *

Booklet:

*Link για Download

*Στίχοι

Να τσακίσουμε μια και καλή το σύστημα που θρέφει το φασισμό (Αφίσα)

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ


Στις 18/9/13 φασίστες δολοφόνησαν τον Killah P. Δε πέσαμε απ' τα σύννεφα με την ακρότητα των καθαρμάτων. Οι ίδιοι σκοτώσαν τον Σ. Λουκμάν τον Ιανουάριο. Τραμπούκιζαν και μαχαίρωναν μετανάστες και αγωνιστές επι χρόνια. Για όσους δε βλέπουν τον κόσμο από δημοσιογραφικές γυάλες δεν είναι μυστικό. 

Αυτοί οι υπάνθρωποι δε προέκυψαν τυχαία ούτε είναι σύμπτωση που οι μισανθρωπικές ιδέες τους επιβίωσαν με την ήττα (;) τους στο Β'ΠΠ. Οι "δημοκρατικές" κυβερνήσεις τους στήριξαν, αδιαφορώντας για τις πρακτικές τους. Κλείναν το μάτι όταν τρομοκρατούσαν κόσμο της αντίστασης. Οι ίδιοι που τους χρηματοδοτούσαν για τη διάσπαση των κατώτερων τάξεων σε έλληνες και ξένους, δυνατούς και αδύναμους, τώρα πουλάνε τάξη, ασφάλεια και εθνική ενότητα με την καλογυρισμένη "πάταξη του φασισμού". Τα "παραπλανημένα παιδιά" πουλάνε προστασία, είναι μαφιόζοι. Στην καλύτερη είναι παρανοϊκοί που μισούν κάποιον επειδή έτυχε να γεννηθεί σε διαφορετικό σημείο του πλανήτη.

ΔΕΝ ΜΑΧΑΙΡΩΘΗΚΕ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΥΠΑΚΙΑ

Ο αντιφασισμός που δεν έρχεται σε ρήξη με το σύστημα που διαιωνίζει το φασισμό είναι κοντόφθαλμος, μια αστικά ορθή καταδίκη. Αδιαφορούμε για τον κώδικα δικαίου των εκμεταλλευτών μας. Πρέπει να διεκδικήσουμε ό,τι μας ανήκει, χωρίς διαπραγματεύσεις. Με έμπρακτη, αδερφική αλληλεγγύη σ' όσους καταπιέζονται. Να υπερασπιστούμε τις γειτονιές και τα εργασιακά μας δικαιώματα με κάθε τρόπο. Δε μασάμε με τον κρατικό αντιναζισμό, ούτε με τη διαχείρηση των δολοφονιών του Ν. Ηρακλείου. Δε θα επιτρέψουμε σε κανέναν να μας στερήσει τα περιεχόμενα της συλλογικής, από τα κάτω, αντιφασιστικής δράσης.

Όσο για το hip-hop, δε θα βλάψει το φασισμό με συνεντεύξεις τύπου που ενστερνίζονται τη θεωρία των δύο άκρων. Χρειάζεται αιχμηρός αντισυστημικός λόγος. Άνθρωποι που τιμούν αυτά που λένε δρώντας καθημερινά ενάντια στο υπάρχον. Όχι καλλιτεχνάκια, "αφηρημένες" φύσεις ή καμμένοι τυπάδες. Το hip-hop περα από τέχνη είναι τρόπος ζωής. Στο δρόμο, εκεί όπου ξεκίνησε. Ακόμα κι αν όσοι μας τα μάθανε "σοβαρεύτηκαν" και νοικοκυρευτήκανε, παραμένουμε στις ίδιες πλατείες και θα τις υπερασπιστούμε. Οι υπόλοιποι ας δώσουν “φως” απ' το σπίτι τους. Πολύ φοβόμαστε όμως ότι το φως τους προέρχεται απ' την τηλεόραση.

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΘΡΕΦΕΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

45 | Accion Mutante Collective | Burn The Sponsors | Crack | Flow Advantage | Granada | Hip-hop House Ιωαννινα | Hit N' Rap | Meet-sos | N-arrow Intifada | Numberless | Onesecbeforetheend | Statemental | Xtens | Ακραία Αντίδραση | Αόρατος Εχθρός | Ήρωας | Θέατρο Δρόμου | Λάθος Εποχή | Λογοπαίγνιο | Μεθυσμένα Ξωτικά | Μελανά Στίγματα | Μόνιμος Κάτοικος | Παράξενοι Παράνομοι | Πρώτη Γραμμή | Στίχοιμα | Το Σκιαγράφημα | Χαρτοπόλεμος

Ο Παύλος δεν πέθανε άδικα. Πέθανε πολεμώντας την αδικία

Δεν βρίσκεις δουλειά. Αν έχεις δουλειά σε απολύουν. Αν δεν σε απολύσουν θα σου μειώσουν κι άλλο το μισθό. Δεν έχεις λεφτά. Φοβάσαι το τι σου επιφυλάσσει το μέλλον. Αν είσαι φοιτητής δεν έχεις αίθουσες, δεν έχεις καθηγητές, δεν έχεις υλικά. Αν βγεις έξω κινδυνεύεις απο την αστυνομία, κινδυνεύεις απο τους φασίστες, κινδυνεύεις απο τους ελεγκτές. Χιλιάδες κανίβαλοι κυκλοφορούν ελεύθεροι στους δρόμους με την εύνοια του κράτους. Σε καταπιέζουν, σε σκοτώνουν, και αν σκεφτείς να αντιδράσεις δέρνουν το κουφάρι σου..

Οι κανίβαλοι όμως δεν είναι παρά το χέρι που μας ρίχνει τη γροθιά. Τα αντανακλαστικά μας μάς κάνουν να αντεπιτιθόμαστε ενάντια στο χέρι που χτυπάει τη δεδομένη στιγμή, χώρις να βλέπουμε τη γενική εικόνα του εχθρού: το κεφάλι του, το σώμα, και το που στηρίζει τα πόδια του.

Το μυαλό του, αυτό που επεξεργάζεται τα ερεθίσματα και κινεί τα χέρια ανάλογα με τις ανάγκες του, δεν είναι άλλο απο το κεφάλαιο, τους κατόχους των μέσων παραγωγής, την αστική τάξη.

Το σώμα του είναι αυτό που κρατάει σε λειτουργία το κεφάλι, τα ζωτικά όργανα που έχει ανάγκη: αστικό κράτος και γραφειοκρατία.

Στέκεται γερά στα πόδια του, πάνω στα ιδεολογήματα με τα οποία μας γέμισε το μυαλό και δυσκολευόμαστε να απαλείψουμε (οι περισσότεροι βέβαια μέσα στην εξάντληση της καθημερινότητας και την αλλοτροίωση που βιώνουν ούτε καν προσπαθούν).

Το να περιμένουμε να χτυπήσουμε πρώτα τα πόδια, δηλαδή να πιστεύουμε ότι η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού θα ακολουθήσει την ταξική συνειδητοποίηση μεγάλης λαικής μερίδας, είναι μάλλον ουτοπικό. Αν η επανάσταση καταφέρει να υλοποιηθεί, αυτό θα γίνει (απο μεριάς πλειοψηφίας) για τις υλικές νίκες που πρόκειται να προσφέρει. Έκτοτε, σχεδόν φυσικά, θα είναι επόμενο να αρχίσουν οι άνθρωποι να πετάνε τη σαπίλα που ο καπιταλισμός φόρτωσε στα μυαλά τους. Έτσι, προκύπτει η εύλογη απορία: πως κάνεις τον κόσμο να παλέψει; Η απάντηση που έχουμε να δώσουμε ειναι: Τον κάνεις να δει πέρα απο την μύτη του. Να αποκτήσει ένα μίνιμουμ πολιτικής συνείδησης, να καταλάβει οτι όλα ειναι αλληλένδετα και να ενώσει τον αγώνα του με άλλους εργατικούς αγώνες.

Η δολοφονία του Killah P (Παύλου Φύσσα), το πέσιμο στην αφισοκόλληση του ΚΚΕ, οι περικοπές και απολύσεις στους καθηγητές, στους υπαλλήλους σε ΜΜΜ, στους εργάτες εργοστασίων και σε πολλούς άλλους κλάδους, η δολοφονία του Θανάση Καναούτη, το σχέδιο Αθηνά, τα συμβούλια διοίκησης, το άνοιγμα επαγγελμάτων, οι ατομικές συμβάσεις, το κλείσιμο των καταλήψεων, οι αυτοκτονίες, οι λιποθυμίες απο πείνα σε σχολεία, η ανέχεια και πολλά άλλα, δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα. Είναι όλα αποτελέσματα και διαχείρηση της καπιταλιστικής κρίσης. Για να μην αποβεί μοιραία για το κεφάλαιο (γιατί σε περιόδους κρίσης είναι που πραγματικά κινδυνεύει η θέση του) αυτό σκληραίνει τα μέτρα προστασίας του, παρατάει κάθε τυπική πολιτική ορθότητα (παρά το οτι τα μέσα ενημέρωσης που μιλάνε τη φωνή του “καταδικάζουν την βία και τα άκρα”) και όπου δεν θέλει να λερώσει τα χέρια του θέτει σε κίνηση τον φασισμό.

Αυτό φυσικά και δεν σημαίνει οτι θα περιμένουμε την λαική εξουσία πριν παλέψουμε ενάντια στην εκάστοτε πολιτική, μέτρο ή ανεκδιήγητο συμβάν. Αλλά πρέπει να το κάνουμε έχοντας υπόψιν μας οτι είναι στα πλαίσια μιας ευρύτερης πολιτικής και έχοντας συγκεκριμένους στόχους.

Δεν ξέρω αν η δολοφονία του Killah P ήταν σχεδιασμένη και κίνηση τακτικής, βλέπω όμως οτι η κυβέρνηση τη διαχειρίζεται ως τέτοια. Ωφελείται τονίζοντας τη γνωστή θεωρία των δύο άκρων. Αν η Χρυσή Αυγή τεθεί εκτός νόμου, πόσο εύκολα μπόρει ένα προβοκατόρικο γεγονός να θέσει εκτός νόμου το άλλο άκρο, δηλαδή τους κομμουνιστές και τους αναρχικούς, που έτσι κι αλλίως διώκεται ακόμα και χωρίς νόμους; Επίσης ωφελείται κάνοντας κινήσεις εντυπωσιασμού, όπως το να απολύσει μέρος της αστυνομίας -λες και αυτό θα λύσει το πρόβλημα, προκειμένου να κερδίσει σε δημοτικότητα. Αν ξαφνικά δείτε τώρα την Χρυσή Αυγή να πέφτει ή να βγαίνει εκτός νόμου μην νομίζετε πως ο φασισμός ηττήθηκε, ούτε οτι καθαρίσαμε απο τα προβλήματά μας. Η κυβέρνηση δεν θα είναι ξαφνικά υπέρ του λαού, όσο κι αν τα ΜΜΕ επαναλαμβάνουν το αντίθετο. Δεν θα είναι σωτήρες, απλά θα μαζεύουν αυτά που δημιούργησαν, και θα περιμένουν να νιώσουμε και ευγνώμονες απο πάνω.

Όπως και το σκηνικό στη βουλή με τα “εγκρίνεται κατα πλειοψηφία”, η κυβέρνηση θέλει να επικοινωνήσει ένα μήνυμα σε όσους διαμαρτύρονται: “Σας γαμάω, και μην τολμήσετε να βγάλετε κιχ”. Πρέπει να φαίνονται δυνατοί, θέλουν να εφαρμοστούν κάποια πράγματα και είναι απαραίτητο να δείξουν ότι τίποτα δε μπορεί να τους σταματήσει. Δεν τηρούν την ίδια τους τη νομιμότητα.

Μόνο ενωμένοι σαν γροθιά θα αποκρούσουμε το προαναφερθές χέρι που μας βαράει, και θα χτυπήσουμε το κεφάλι που το διατάζει. Μόνο ενωμένοι θα κερδίζουμε αγώνες και μόνο καταλαβαίνοντας οτι οι πληγές μας δεν αφορούν μόνο εμάς θα ενωθούμε. Έχουμε κοινό εχθρό, έχουμε κοινά συμφέροντα.

Ενωμένο ήθελε ο Killah P και το hip hop, το οποίο χαρακτηρίζεται συνήθως απο αλαζονία και εγωισμό με αποτέλεσμα τις διαμάχες και τις διασπάσεις, αφού συνέβαινε μεταξύ άλλων να ήταν και χιπχοπάς. Τι έκαναν τα μεγάλα ονόματα του ελληνικού hip hop, για χάρη του οραματός του; Μια εμετική συνέντευξη τύπου, που ναι μεν θέτει την ενότητα ως απαραίτητη, αλλά προτείνει αυτή η ενότητα να μείνει σπίτι της (ή στην καλύτερη “να αγκαλιάσει τους φασίστες μεταδιδοντάς τους αγάπη”!). Δηλώσεις που δημιούργουν αηδία, όπως μπήχτες για την τρέχουσα απεργία των καθηγητών (“αυτοί φταίνε για τον φασισμό επειδή κοιτάνε τα δικά τους”), εξίσωση ναζισμού και κομμουνισμού (“οι χαμένοι της ιστορίας δεν είναι μόνο οι ναζί, και οι χαμένοι της ιστορίας δεν έχουν να μας πουν τίποτα”) και άλλα τέτοια τραγελαφικά. Ο Ευθύμης είχε το θράσσος να μιλήσει για ΕΠΕΝ, την χουντική οργάνωση που ανέδειξε τον Μάκη Βορίδη, απο τον οποίο βραβεύθηκε για τους ελληνοκεντρικούς στίχους του μαζί με το έτερόν του, καλλιτεχνικά, ήμισυ.

Ξεπέρασαν κατα πολύ τους λούμπεν εαυτούς τους. Δεν μαζεύτηκαν για πολιτική συζήτηση, αλλά συνειδητά ή άθελά τους αυτό ακριβώς έκαναν. Η κυρίαρχη ιδεολογία, είναι και αυτή μια ιδεολογία. Όχι οτι περιμέναμε κάτι παραπάνω απο αυτή την κοινότητα, αλλά περιμέναμε το λιγότερο να μην καλέσουν βραβευμένους απο φασίστες ράπερ. Αντ' αυτού είδαμε μια συνέντευξη τύπου γεμάτη μικροαστισμό που προπαγανδίζει ιδέες που εν δυνάμει οδηγούν σε φασιστικές νοοτροπίες.

Η πιο σωστή φράση που ακούστηκε σε εκείνη την αίθουσα ήταν απο αυτόν που δεν κολύμπησε στον βούρκο των υπόλοιπων, τον Τοτέμ:
“Ο Παύλος δεν πέθανε άδικα. Πέθανε πολεμώντας την αδικία”

Δεν πέθανε απο καρκίνο, δεν πέθανε απο κάποιο ατύχημα. Ήταν επιλογή του να κάτσει να προστατεύσει την παρέα του, να προστατεύσει τη γειτονία του, την τιμή του και τις ιδεές του. Πέθανε για πολιτικά αίτια, και ίσως εξαρχής να στοχοποιήθηκε για τα πιστεύω του, όποτε μην τολμάτε να καταδικάζετε την πολιτική, μην ξεστομίζετε ότι οι φασίστες θέλουν αγάπη, δεν μας αφορά η ψυχοσυνθεσή τους.

Δεν προτείνουμε τυφλή βία. Τι νόημα θα είχε άλλωστε το να σφάζουμε φασίστες για εκδίκηση; Η εκδίκηση θα έρθει αλλιώς.

Προτείνουμε οργανωμένη δράση, προτείνουμε συμμετοχή, προτείνουμε συνείδηση. Αυτά δεν συμβαδίζουν τους τελευταιους αιώνες με την ειρήνη. Δυστυχώς είμαστε αναγκασμένοι να ασκήσουμε δυνάμεις για να διώξουμε την μπότα που μας πατάει.

Συγχωρέστε μας τους βάρβαρους.

Άλλα θέσεις απο μέλη της κολεκτίβας πάνω σε αυτά τα ζητήματα:

Εμφύλιος; Γουστάρω!
Φασίστες κουφάλες έρχονται χιπ-χοπάδες
Πολιτική Ανόρθωση 2

Οργή και θλίψη. Κατάρα στα κεφάλια τους
Πυροβολισμοί στη Δάφνη. Τα καθεστωτικά ΜΜΕ ρίχνουν λάσπη ανελλιπώς

Ποιο είναι το πραγματικό νόημα του κινούμαι;

       Ετοιμαζόμαστε κάπου να πάμε, και ήταν θυμωμένη, με άγχος σκύλας όπως πάντα. Εγώ, εκείνη και τα δυο μου αδέρφια, αποτελούμενα από μακαρόνια. Τράβαγε και έσπαγε κομμάτια από το σώμα τους. ΜΗΝ ΚΑΚΟΠΟΙΕΙΣ Τ'ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ ούρλιαξα. Άρχισε να με κυνηγάει. Φορούσε ένα λευκό φόρεμα και τακούνια. Είχε ένα λεκέ από αίμα στο ύψος της κοιλιάς. Έτρεξα και μπήκα σ'ένα υπνοδωμάτιο...έπαιζε κλασική μουσική, από το πουθενά, ενώ εκείνη αποπειράθηκε να βγάλει ένα τακούνι της και να μου το πετάξει. Έσκυψα. Τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε μουσική;

       Οι κουφοί δεν θα μας περνούσαν για τρελούς. Θα δένονταν μαζί μας στις στοιχισμένες και ζυγισμένες ομοιόμορφα καρέκλες του κόκκινου δωματίου εκπαιδευτικών προβολών ταινιών στα υπόγεια του υπουργείου δημοσίας τάξεως. Οι αντιφρονούντες πρώην αντάρτες του ένοπλου υποβάλλονται σε πανομοιότυπους ελεγχόμενους ακρωτηριασμούς, έτσι ώστε να στελεχώσουν την εθνική ομάδα παραολυμπιακών και να φέρουν στη χώρα μετάλλια. Τώρα στο κόκκινο δωμάτιο, το κοινό δεμένο πισθάγκωνα στις θέσεις, παρακολουθεί τον πρωθυπουργό με πολιτικά να σοδομίζει την πιο ιερή γυναίκα του καθενός. Ο εραστής όντας γυμνός αφήνει εκτεθειμένη την αληθινή δαιμονική όψη και φύση του. Τα βλέφαρα των συμμετεχόντων έχουν αφαιρεθεί χειρουργικά έτσι ώστε να μην μπορούν να κλείσουν τα μάτια τους για να αποφύγουν το θέαμα. Προσπαθώ να κινηθώ. Δεν κινούμαι εδώ αλλά κινούμαι στον ξύπνιο μου. Κινούμαι εδώ αλλά δεν κινούμαι στον ξύπνιο μου. Ποιο είναι το πραγματικό νόημα του κινούμαι;

       Γραμμένο από το βδέλυγμα και το σφάλμα, εμπνευσμένο από παιχνίδια σουρεαλιστικών ομάδων.

Ηθικολογίες (της ύλης μας που πάει βόλτα και χάνεται)

       Δεν είναι κακό να έχεις ηθικές αξίες! Αντιθέτως πάντα συμπαθούσα τους ανθρώπους που τεκμηριώνουν τις απόψεις τους πάνω σε έννοιες και ιδέες ελάχιστα αληθινές μεν αλλά με μια μεταφυσική αύρα και ένα χαζό χαμόγελο που μπορεί να μην σε πείθουν ούτε στο ελάχιστο αλλά βεβαιώνουν για τις αγαθές προθέσεις του συνομιλητή...και φυσικά ποιος θέλει να κάνει τον κακό υλιστή μισάνθρωπο σε ένα ταλαίπωρο ανθρωπάκι για το οποίο η βασιλεία των ουρανών και του αιθέριου πατερούλη θα σημαίνει όχι μόνο την ευτυχία των πιστών, μα και το τέλος των βασάνων όλων των υπολοίπων που έχουμε βαρεθεί να κάνουμε εμετό από τις μορφές της ύλης και την ιδιοτροπία των κινήσεων της;

       Βέβαια φτάνει κάποια στιγμή που συνειδητοποιείς,όχι τόσο λόγω του υλισμού, ότι η κοινωνία μας έχει περισσότερες ηθικές αξίες απ’ ότι χρειάζεται, και ελάχιστη λογική. Και δεν είναι ότι θυσιάζεις τη λογική για να κερδίσεις μια καλοκάγαθη συλλογική ύπαρξη, αντιθέτως καταλήγεις να χεις ελλείψεις και απ’ τα δύο και μετά από τρεις μέρες χριστιανικής κατήχησης να εξακολουθείς να ψάχνεις το Θεό, εμφανώς απογοητευμένος από την απουσία του, καλά για την ψύχραιμη ορθολογιστική σκέψη δε σχολιάζω καν. Άλλωστε και αυτή την έχουμε μυθοποιήσει μάλλον.

       Υπάρχουν πράγματα που είναι ντροπή αλλά δεν ξέρουμε να εξηγήσουμε γιατί και πράγματα τα οποία θα έπρεπε να θεωρούνται η μεγαλύτερη “αμαρτία” του κόσμου κι όμως είναι αποδεχτά. Χθες βράδυ σε γνωστό μπαράκι των βορείων προαστίων ( όπου πίνοντας προσπαθούμε να ξεχάσουμε τόσο τα συναισθηματικά κενά μας –βλέπε γκόμενες- αλλά και τα αγωνιστικά –κρίμα να είσαι κομμουνιστομπατιράκι στα ΒΠ- ) δεν άργησε η κουβέντα της παρέας να φτάσει στο τρομερά σημαντικό και καθοριστικό για την ανθρώπινη ύπαρξη ζήτημα των ομοφυλοφίλων και των δικαιωμάτων τους. Η ψυχρή μου στάση σε αυτά τα θέματα είναι γνωστή καθώς προσπαθώ με μανία να αποφεύγω τη γλίτσα της ”σύγχρονης” ευρωπαϊκής “αριστεράς” για την οποία δεν υπάρχουν καταπιεζόμενες κοινωνικές τάξεις αλλά ενα μωσαϊκό γλυκούτσικων μειονοτήτων και συμπεριφορών. Βέβαια όταν το κύριο επιχείρημα του συνομιλητή σου είναι το «Απλά μου τη σπάνε» και φτάνει στην πρόταση για μεταφορά χιλιάδων ανθρώπων με διαφορετική σεξουαλικότητα σε κάποιο νησάκι νοτίου της Κρήτης όπου δε θα ενοχλούν εμάς τους νορμάλ ανθρώπους (βρείτε μου έναν νορμάλ άνθρωπο ανεξαρτήτων του πώς γουστάρει να τον τρώει ή να τον δίνει και υπόσχομαι να τον αγαπήσω btw) αναγκάζεσαι να περάσεις στην άλλη πάντα και να προτείνεις τη δημιουργία πολιτισμικών Γκουλάγκ για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού όπου θα αναγκάζονται να μελετήσουν μουσική,λογοτεχνία και μια σειρά από “περίεργες” σεξουαλικές συμπεριφορές μέχρι που να εξαναγκαστούν να αποδεχτούν πώς όταν κάτι δε βλάπτει το κοινωνικό σύνολο ΔΕΝ μπορεί να καταπιεστεί και από αυτό. Και ένα ακόμα επιχείρημα περί αναπαραγωγής. Δεν έχω υπογράψει κανένα συμβόλαιο ότι επιθυμώ τη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους ούτε ότι συμφωνώ με αυτή σα σκοπό του ανθρώπου. Λατρεύω τα παιδιά και πιθανότατα κάποια μέρα να προσπαθήσω να φτιάξω μια χαρούμενη οικογένεια, αλλά όλο αυτό δεν είναι χρέος μου προς την κοινωνία, τα χρέη μου αυτά τα πληρώνω κάθε φορά που παίρνω ηρεμιστικά για να κοιμηθώ και κάθε φορά που δουλεύω προσφέροντας την υπεραξία μου στον καπιταλισμό. Μέχρι η συνείδηση μου να αποδομηθεί υλιστικά μέσω των συμπαθέστατων σκουληκιών τα οποία κακώς παρομοιάζουμε με τους ανθρώπους, θα έχω συμμετέχει ενεργά στην αύξηση των κερδών της καπιταλιστικής κοινωνίας. Δε χρωστάω τίποτα στο "έθνος" παρά να συνεισφέρω στην θεραπεία του καρκίνου που το κατατρώει από το 18ο αιώνα και έπειτα.

       Προσπερνώντας λοιπόν της ηθικές αξίες της επανάστασης, της ερωτικής συμπεριφοράς και της δημοκρατικής μου πρότασης για δημιουργία πολιτισμικών Γκουλάγκ, ας περάσουμε σε κάτι πιο μαρξιστικό. Εργασία. Εργασία και χαρά. Εργασία και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. SuccessStories , παραλίες με οροθετικούς που δεν τους δίνουν φάρμακα και λεωφορεία με παππούδες που γκρινιάζουν για τις γεμάτες παραλίες. Η κομμουνιστική ιδεολογία μου με έχει κάνει από χρόνια να απορρίψω την ιδέα της αυτοκτονίας αλλά ομολογουμένως δεν έχω καμιά αμφιβολία πώς αν τελικά κάτι τέτοιο συνέβαινε, όλο και κάποιος θα σχολίαζε το πόσο αργόσχολος πρέπει να ήμουν για να καταλήξω έτσι.

       Παρακάτω!

       Η εργασία είναι ντροπή. Το ΠΑΣΟΚ στα έμαθε πολύ αλλά στα έμαθε ανάποδα. Ξεκίνησες από το «Ω» και έφτασες στο «Α» αλλά σε κάθε περίπτωση έμαθες όλη την αλφαβήτα. Βέβαια αντί για την κοινωνική επανάσταση ξεκίνησες να γαμάς το διπλανό σου και να κάνεις κομπίνες. Τουλάχιστον έπιασες το νόημα Δεν υπάρχει τίποτα καλό στο να δουλεύεις. Ο κοινωνικός ακτιβισμός είναι μια τελείως διαφορετική υπόθεση. Αν τελικά πραγματοποιήσω την τάση που με τρώει κάτι μήνες τώρα να πάω να γίνω ψυχολόγος θα το κάνω ακριβώς λόγω της δυνατότητας να βοηθήσεις κάποιον,κάπου,κάποτε.

       Ανδρέας Παπανδρέου, ΠΑΣΚΕ, ΠΑΣΠαρα. Σκατά στα αφεντικά,Ζήτω η σοσιαλιστική Ελλάδα.

       Είναι ντροπή να δουλεύεις 8ωρο, είναι ντροπή να βγάζει κάποιος κέρδος απ’ την εργασία σου. Δεν είναι καλό να είσαι προλετάριος. Κάποτε έκανα ιδιαίτερα μαθήματα. Οι μαθητές μου πέρασαν σε κάποια σχολή και είναι υπό διαμόρφωση ειδικευμένο εργατικό προσωπικό. Η ένταξη τους σε κάποια εταιρεία θα ολοκληρώσει τον κύκλο της παραγωγής. 4 δις άνθρωποι δουλεύουν ανασφάλιστα 10ωρα για ψίχουλα και για 1-2 εκατομμύρια ανθρώπους. Μια βόλτα απ’ την Κίνα θα σε πείσει. Εργάτες με μισθό 100 δολλάρια το χρόνο, κατασκευάζουν laptops αξίας 1000 δολλαρίων. Φτιάχνεις κάτι που δε θα αποκτήσεις, αφήνεις να υπάρχουν νοσοκομεία που δε θα σε δεχτούν, τράπεζες που θα σου πάρουν το σπίτι και πανεπιστήμια που θα σε διδάξουν χριστιανικό υπαρξισμό, άντε και το πόσο κακό πράγμα είναι οι πανελλαδικές εξετάσεις (γιατί εκεί βρίσκεται το επίπεδο κοινωνικής κριτικής των συμφοιτητών μου).

       Η (εμφανώς μηδενιστική) ιδέα του αντί να συνεχίσεις να αναπαράγεις την υφιστάμενη κατάσταση, να συμβάλλεις στην καταστροφή της υπό τη σημαία της σεχταριστικής βίας είναι δελεαστική μα αφήνει απέξω το γεγονός πώς όλα αυτά τα ντουβάρια και τα μηχανήματα που απλά αποτελούν μέσα αλλοτρίωσης του εργάτη από το συνάνθρωπο του και την κοινωνία είναι ουσιαστικά μελλοντική ιδιοκτησία της εργατικής τάξης.Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει ηθικολογική αιτιολογία για την αρπαγή της ιδιοκτησίας του καπιταλιστή αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ενδιαφέρει κιόλας. Τα βιβλία φιλοσοφίας σου μαθαίνουν ότι δεν μπορείς να προτιμήσεις το θάνατο ενός εκατομμυρίου ανθρώπων από το θάνατο ενός δισσεκατομυρίου γιατί δεν είσαι θεός. Σου έχω νέα όμως: Όλοι οι θάνατοι σχεδόν στην ανθρώπινη ιστορία (με εξαίρεση τους φυσικούς) έχουν αποφασιστεί από ανθρώπους και για ανθρώπους. Άσε που στην τελική δεν πρέπει να σε νοιάζει τίποτα παραπάνω από την επιβίωση σου... ή μήπως θα έπρεπε;

       Η εργατική βία είναι βία κρατική, βία κοινωνικής τάξης ενάντια σε κοινωνική τάξη. Μα δεν μπορεί ούτε πρέπει να είναι ίδια με την καπιταλιστική βία. Ναι κάποιος πρέπει να κάνει τη βρώμικη εξουσιαστική δουλειά της απελευθέρωσης αλλά δε μπορούμε να γίνουμε σα τα μούτρα τους και σίγουρα η ιδεολογία μας πρέπει να ναι κάτι παραπάνω από την αντικατάσταση της μίας βίας από μία άλλη. Το γραψε και ο Λένιν ντε... το εργατικό κράτος είναι το μόνο κράτος που έχει ως στόχο την κατάργηση του. Βέβαια αμφιβάλλω αν είχε στο μυαλό την μετέπειτα πορεία των πραγμάτων ή την περεστρόικα.

       Δεν υπάρχει τίποτα καλό λοιπόν στο να είσαι εργάτης, ούτε σκληρά εργαζόμενος. Δεν είναι μαγκιά να δουλεύεις συνειδητά, είναι η μεγαλύτερη βλακεία που μπορείς να κάνεις. Δεν κερδίζεις τίποτα ούτε θα έχεις μερίδιο από τα κέρδη των άλλων. Απλά να μη σε πιάσουνε. Η έννοια του προλεταριάτου είναι μια έννοια δυστυχής, η προλεταριακή επανάσταση αποτελεί άρνηση της εργατικής τάξης να συνεχίσει να παίζει τον ίδιο ρόλο που έπαιζε παλιά. Ο Μπούκσιν είχε δίκιο. Είσαι εκμεταλλευόμενος και παράγεις όλο τον πλούτο για τα αφεντικά. Δεν έχεις λόγο να είσαι υπερήφανος.

       Αλλά...

       Αλλά...

       Οι μισανθρωπιστικές τάσεις δεν έχουν χώρο στα πλαίσια του κινήματος. Η μανιώδης άρνηση της ηθικής έχει ηθικό πρόταγμα και δε θα μας βγάλει μακροπρόθεσμα. Ναι το το αστικό μεταπολιτευτικό κράτος είχε δίκιο στο είναι καλύτερα να κλέβεις απ' το να δουλεύεις αλλά στην πραγματικότητα σε δούλευε ψιλό γαζί. Σκατά στα αφεντικά αλλά από κομμουνιστικής πλευράς. Μην ζητάς επιδόματα, ζήτα μείωση του ωραρίου εργασίας και μεγαλύτερους μισθούς. Μην κλέβεις το ταμείο της επιχείρησης. Κάνε απεργία και στην τελική σούβλισε το αφεντικό σου. Γιατί αν το παν είναι η προσωπική σου επιβίωση και τίποτα άλλο ξεκίνα να σπρώχνεις χόρτο και βλέπουμε. Δε θα γίνεις μεγαλοαφεντικό αλλά παίζει να γλυτώσεις από τη μοίρα του προλεταριάτου. Δεν αλλοτριώνεται μόνο ο εξουσιαζόμενος αλλά και ο εξουσιαστής (χωρίς να ταυτίζονται βέβαια). Δεν μισούμε τόσο την εξουσία όσο την αλλοτρίωση και την εκμετάλλευση. Ο ακραίος υλισμός είναι ιδεαλισμός δηλαδή υλισμός που δεν έχει ούτε διαλεκτική ούτε κίνηση και κρατάει ακριβώς το ίδιο κλειστό ιδεαλιστικό σύμπαν χωρίς το θεό. Υλισμός χωρίς διαλεκτική, χωρίς περιθώρια δράσης για το υποκείμενο ενάντια στην διάταξη των αντικειμένων δεν είναι τίποτα παραπάνω από το πιο ακραίο θεοκρατικό μοντέλο. Το ακραίο συναίσθημα πάλι από μόνο τουείναι άχρηστο. Να περπατήσουμε και με τα δύο στα χέρια μας. Η επανάσταση δεν είναι μονογαμική σχέση( Υποκείμενο + Λογική ), είναι ερωτικό τρίγωνο (Υποκείμενο,Λογική,Συναίσθημα) και μου φαίνεται πώς με λίγη προσπάθεια μπορεί να γίνει το καλύτερο σεξ που κάναμε ποτέ.

       The end

Περί ελπίδας..

Τι είναι η ελπίδα; Η ελπίδα είναι η πίστη στον παράγοντα τύχη. Τύχη ονομάσαμε την ανικανότητα του ανθρώπου να αναγνώσει τις αλληλεπιδράσεις όλων των σημείων του σύμπαντος, να προβλέψει τα αποτελέσματα αυτών των σχέσεων, και να τα εκμεταλευτεί ή να τα πυροδοτήσει με ακρίβεια.

Η ελπίδα λοιπόν είναι συνήθως μια παθητική κατάσταση, ή τουλάχιστον έτσι την βιώνουμε στο υπάρχον. Κάθεσαι και περιμένεις και έχεις αγωνία για το αν τα ντόμινο τριγύρω σου θα σου κάνουν την τιμή να πέσουν όπως σε συμφέρει. Δεν ξέρεις τι μπορείς να κάνεις για να φτάσεις τον στόχο σου, και μερικές φορές όντως δεν μπορείς να κάνεις και πολλά.

Μερικές άλλες όμως ξέρεις οτι υπάρχουν πράγματα που μπορείς να κάνεις. Αυτό που σε αποτρέπει απο το να τα κάνεις, μεταξύ άλλων, είναι η ελπίδα και ο φόβος οτι θα την χάσεις. Ελπίζεις οτι η ζωή σου θα γίνει καλύτερη. Στον καπιταλισμό έχεις ενδεχόμενα να ξεχωρίσεις αν το αξίζεις και αν ψάχνεσαι, να είσαι αναγνωρισμένος καλλιτέχνης ή να έχεις μια υψηλή θέση σε πολυεθνική.
  
Μέχρι τότε θα δουλεύεις για ψίχουλα. Στον καπιταλισμό κανείς δεν σου απαγορεύει να έχεις δύο αμάξια. Προς το παρόν πάρε λεωφορείο γιατί ούτε αμάξι, ούτε λεφτά για βενζίνη έχεις.

Αλλά ξέχασα, τουλάχιστον έχεις την ελπίδα οτι μπορεί κάποτε να τα καταφέρεις και να έχεις δύο αυτοκίνητα και δεν ψήνεσαι να τη χάσεις, ειδικά τρώγοντας ξύλο, υπομένοντας συλλήψεις, αφιερώνοντας τις σκέψεις και την καθημερινότητά σου σε αυτό.

Αλήθεια πόσες πιθανότητες δίνεις στο να καλυτερεύσει η ζωή σου; Εγώ λέω οτι μέχρι να πεθάνεις θα είσαι στη μιζέρια και στο μεροκάματο. Κι εσύ, κι εγώ και ο περισσότερος κόσμος. Δεν είναι παράλογο να θες κάτι καλύτερο απο αυτό που έχεις τώρα. Για το καλύτερο παλεύουμε όλοι.

Αλλά εσύ αναζητάς το καλύτερο μέσα στα πλαίσια της συνθήκης που σου επέβαλε τη σαπίλα που ζεις τώρα και σου πέταξε και την Ελπίδα ως αξία για να το βουλώνεις. Και είσαι μάλιστα έτοιμος να πατήσεις κεφάλια κυνηγώντας αυτό το καλύτερο.

Δεν λέω να σκοτώσουμε την ελπίδα, λέω να την εκμεταλευτούμε προκειμένου να στηρίξει την καύλα μας, όχι την παθητικότητα. Θέλω την ελπίδα για να με κανει δυναμίκο, να σκέφτομαι οτι το λόγικο και το δίκαιο (όπως το βλέπουμε εμείς) θα επικρατήσει και δεν είναι μάταιος ο αγώνας.

Η παρούσα εκδοχή της ορίζει ακριβώς το αντίθετο, οι αγώνες είναι ρίσκο και αν χάσεις χάνεις και τις ελπίδες σου. Ο κόσμος δεν θέλει να παίζει κορώνα γράμματα με την ελπίδα του, ίσως ξέρει οτι χωρίς αυτή δεν θα έχει μείνει πραγματικά κανένας λόγος να επιμένει σε αυτόν τον τρόπο ζωής και αυτό τον φοβίζει. Το κουτσοβόλεμα είναι κι αυτό βόλεμα.

Δεν γίνεται να ανέβουν όλοι, οι θέσεις είναι περιορισμένες. Πάρ'το απόφαση. Αν δεν έχεις άκρες, αν δεν είσαι ιδιοφυία ή αν δεν σου χαμογελάσει η τύχη μην περιμένεις βελτίωση της ζωής σου. Αλλά να, πάλι μίλησα για ηθική και τύχη. Προτιμάς να βασιστείς στην τύχη ε;
Καταλαβαίνω. Γιατί να κινδυνεύσεις να καταστραφείς για το κάτι όταν μπορείς να μένεις σώος για το τίποτα, ειδικά αν μπορείς να κρατήσεις ηθική καθαρότητα.
Το σημαντικότερο πράγμα που έχουμε είναι ο εαυτός μας, έτσι δεν είναι;

Ναι, έτσι είναι, μη νιώθεις τύψεις για αυτό. Το σημαντικότερο πράγμα που έχεις είναι πράγματι ο εαυτός σου, το πρίσμα μέσα απο το οποίο αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα. Αν δεν σου 'χε κάνει το μυαλό πουρέ η τηλεόραση θα έβλεπες οτι ο εαυτός σου αυτή τη στιγμή τσαλαπατιέται απο ένα σύστημα που επευφημεί το άτομο και το δικαίωμα της επιλογής.

Έχεις το δικαίωμα της επιλογής αλλά δεν εχεις επιλογές γιατί σε πρόλαβαν άλλοι μαλάκα.Απεχθάνομαι τον ατομικισμό, αλλά ακόμα και απο αυτή την οπτική δεν σε συμφέρει η συντήρηση αυτής της κοινωνίας.

Τελοσπάντων, η ελπίδα είναι κατασταλτική για κάθε σκέψη επανάστασης, και ποιός νομίζεις οτι ψήνεται να περιμένει μέχρι την εξαθλίωση σου για να παλέψεις;

Η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία. Υποθέτω οτι αν πεθαίνεις της πείνας θα καταλάβεις οτι είναι ανώφελο να συνεχίσεις να περιμένεις τη θεική παρέμβαση που θα σε λυτρώσει.Προτείνω να πάψεις απο τώρα να την περιμένεις για να αποφύγεις και τα χειρότερα.

Σε φάση...

Θέατρο δρόμου μωρό μου...

Τι δουλειά έχει ένας “κνιτης” σε μια αναρχοπορτουνιστική σεχτα;Τι δουλειά έχει αυτή η σέχτα με τον “κνιτη” ;

Αυτή είναι μια πάρα πολύ καλή ερώτηση, όχι ερωτήσεις, ερώτηση με δύο σκέλη.

Η απάντηση μπορεί να είναι οι κουβέντες με τον Ανδρέα στα πρώτα χρόνια της σχολής, ή ακόμα περισσότερες κουβέντες μεταξύ αράγματος και μπύρας με όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Μπορεί ακόμα να ναι μια συλλογή ποιημάτων με τον Κύριο Πινόκιο ή (ακόμα χειρότερα) η απαγγελία του «Όταν γυρίσεις» στο παρθενικό τραγούδι του Φρανκ. Και γιατί όχι το βιβλίο που μου δάνεισε ο Τόνη ή οι αναρχοκομμουνιστικές μπροσούρες που μου κουβαλάει ο είμαι-μαρξιστής-αλλά-δε-το-ξέρω Μιχάλης.

Είμαστε όλοι καλά παιδιά (οι κακοί είναι στη φυλακή) με όλιγον τι σακατεμένα μυαλά αλλά δεν πειράζει γιατί η ψυχιατρική κάνει μεγάλες προόδους. Έχουμε μια σειρά από θέματα τόσο στο κεφάλι μας όσο και στην τσέπη μας, είπαμε να την ψάξουμε λίγο παραπάνω και καταλήξαμε στο δίπτυχο Επανάσταση και Τέχνη. Μου τη σπάει ο καπιταλισμός και μου τη σπάει που τα «8 φετίχ» δεν είναι ο δίσκος της χρόνιας. Σε αυτή τη φάση έρχεται το Θέατρο δρόμου, τέχνη για την τέχνη, σκέψη για τη σκέψη και όλα αυτά μετά σφαίρες για έναν μελλοντικό ανταρτοπόλεμο εντός και εκτός σκηνής. Δεν προτίθεμαι να κοιτάξω να τη βγάλω καθαρή στην υπάρχουσα κατάσταση, όχι γιατί είμαι υπεράνω αλλά επειδή ήδη αισθάνομαι ψιλοκαμμένο χαρτί, για το οποίο μοιάζει μονόδρομος το να πράξει διαφορετικά, να δημιουργήσει κάτι εκεί που δεν υπάρχει και αν βγει κάτι καλώς, αν δε βγει κάτι πάλι καλώς, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει δημιουργική συνεργασία και συντροφικές σχέσεις και να μην πάρεις κάτι, απλά αυτό το κάτι δε θα ναι μια άνετη επιβίωση στον καπιταλισμό.

Σκατά στον καπιταλισμό btw

Είπα στα παιδιά όταν συζητάγαμε για την κολεκτίβα «που κολλάω εγώ σε αυτό;» και δεν ήταν ζήτημα περί πολιτικών θέσεων των καλλιτεχνών του Θιάσου μας, μιας και δεν υπάρχει πιο σωστή πολιτική κίνηση από το όταν κάποιος σου φαίνεται κομπλέ παιδί, σωστό παιδί και συμφωνείτε σε 10 σοβαρά θέματα να τον αποκαλέσεις σύντροφο με όλη σου την καρδιά και να δουλέψετε μαζί για κάτι άλλο. Είναι ίσως απ’ τις λίγες πράξεις μου που θεωρώ ότι μπορούν όντως να είναι παράδειγμα. Ξεκολλάτε λίγο εκεί έξω, αν ο άλλος μοιάζει να είναι μαλάκας μπορεί να είναι όντως μαλάκας, αλλά αν δείχνει σωστός γιατί να μην είναι σωστός;

Το θέμα ήταν πιο πολύ που κολλάει ένας ημικατεστραμμένος φοιτητάκος που γράφει ποίηση, διηγήματα με ζόμπι και ακούει Μάλαμα (όταν κάνει διάλειμμα από το χιπχοπ) σε μια μουσική-ραπ κολεκτίβα.

Κολλάει καλύτερα εκεί απ’ ότι κολλάει στην υπόλοιπη κοινωνία πάντως...

Κολλάει καλύτερα εκεί γιατί στον πυρήνα μιας αντικαπιταλιστικής
καλλιτεχνικής συλλογικότητας που λειτουργεί με συντροφικές σχέσεις και όχι στη λογική του να προμοτάρει ο ένας τον άλλο για να χούμε πιο μεγάλο κοινό είναι που χτίζεται πολιτισμικά μια εναλλακτική πρόταση, μια εναλλακτική πρόταση που ξεκινάει από το τι κάνεις, πως το κάνεις και πως το ανοίγεις στον κόσμο, μια εναλλακτική πρόταση που μ’όλες τις αντιφάσεις της βελτιώνεται και βρίσκεται απέναντι απ’ το κυρίαρχο σύστημα, συνειδητοποιεί ότι ζει εντός του και παλεύει για την τελική ανατροπή του. Αυτό δε σημαίνει ότι με τα τραγούδια του Αντώνη πχ θα πέσει το σύστημα, απλά δεν παίζει να πέσει αν δεν αρχίσει περισσότερος κόσμος να τα καταλαβαίνει και να τα γουστάρει.

Το θέατρο δρόμου είναι μια πρώτη σωστή προσπάθεια απάντησης στο τι να κάνουμε ενώ μας την έχουν πέσει χοντρά οι αστοί και εμείς δεν ψηνόμαστε να σταματήσουμε να γράφουμε για να την κουτσοβολέψουμε. Ο κύριος Φώντας είναι μέλος του.

Μ' αρέσουνε τα "μπράβο",αλλά δεν τρώγονται τα "μπράβο"

       «Κίνημα».Είναι πολύ όμορφη λέξη,παραπέμπει σε περιπέτεια κι είναι αρκετά ψαρωτική και σχεδόν “must” για καμάκι σε εναλλακτική φοιτητριούλα.Τα πράγματα ζορίζουν όταν το «κίνημα» απαιτεί -πέρα απ’ το να το αναμασάς όλη μέρα στις κουβέντες σου- να είσαι παρών ανα πάσα στιγμή ψυχικά και σωματικά για την κοινωνική ανατροπή.Δεν ξέρω αν οι περισσότεροι απο μας έχουν καταλάβει την σοβαρότητα του εγχειρήματος να προετοιμάζεις μια κοινωνική επανάσταση η αν απλά είδαν φως(φτηνές μπύρες,εύκολο σεξ κλπ) και μπήκαν.

       Ας αρχίσουμε απ’ τα βασικά για να δούμε σε πρώτη φάση αν έχουμε όλοι το ίδιο πράγμα στο μυαλό μας όταν ξεκινάμε να κατέβουμε σε μια πορεία,να πάμε σ’ ένα αυτοοργανωμένο live η ξέρω γω να δείρουμε φασίστες.Στην τελική φάση της αταξικής κοινωνίας δεν θα υπάρχει επίσημος φορέας εξουσίας (πχ κράτος).Σ’ αυτό συμφωνούν και οι αναρχικοί και οι μαρξιστές.Αυτό δεν σημαίνει πως ο καθένας θα είναι ελεύθερος να κάνει ότι του καπνίσει.Και στην μετεπαναστατική κοινωνία οι άνθρωποι θα έχουν υποχρεώσεις και περιορισμούς,απλώς αντί να είσαι υπόλογος στο κράτος ή στο αφεντικό σου θα είσαι υπόλογος απευθείας στην κοινωνία.Θέλω να πω πως συμμετέχοντας στο κίνημα πρέπει όλοι αρχικά να κατανοήσουμε πως δεν παλεύουμε για την ατομική μας ελευθερία –που εν τέλει καταλήγει να είναι απλά ασυδοσία- αλλά για την ελευθερία των ανθρώπων να ζουν αρμονικά σ ένα ΣΥΝΟΛΟ. Όποιος θέλει να είναι περισσότερο ελεύθερος για την πάρτη του έχει διαλέξει λάθος μεριά. Αντι να παλεύει για καλύτερο κόσμο,μπορεί απλά να παλέψει για μια θέση ισχύος στο υπάρχον σύστημα,που θα του επιτρέπει να ασελγεί «ελεύθερα» εις βάρος των άλλων.

       Αν λοιπόν δεχτούμε πως ο μετεπαναστατικός άνθρωπος θα έχει κι αυτός υποχρεώσεις και περιορισμούς,είναι λογικό επόμενο και πρακτικώς απαραίτητο –μιας και οι συνθήκες τώρα είναι πολύ πιο δύσκολες και πολύ λιγότερο ευνοικές για μας- ο προεπαναστατικός άνθρωπος να έχει αντίστοιχα υποχρεώσεις και περιορισμούς όχι προς την κοινωνία αλλά προς το κίνημα.Έχουμε πόλεμο κι ο πόλεμος χρειάζεται στρατηγική και πειθαρχία.Χρειάζεται οργάνωση και συγκεκριμένο πλάνο.Μέχρι στιγμής μας προλαβαίνουν οι εξελίξεις κι εμείς τρέχουμε και δεν φτάνουμε πίσω απο τετελεσμένα γεγονότα.Κάνουμε πράγματα επειδή «πρέπει»,επειδή έτσι καθορίζει η «επαναστατική μας ηθική»,άσχετο με το αν είναι λειτουργικά και αν ανταποκρίνονται στον τελικό μας στόχο,που είναι η αταξική κοινωνία.Η πλειοψηφία των «ελεύθερα» σκεπτόμενων ατόμων του κινήματος ακολουθεί απαρχαιωμένες τακτικές,που ο χρόνος έχει αποδείξει ότι δεν λειτουργούν,ή ακόμα χειρότερα περιμένει οδηγίες απο κάποιον πεφωτισμένο είτε αυτός είναι ο καθοδηγητής,είτε είναι ο «αναρχοπατέρας» του στεκιού.Το μόνο σίγουρο είναι πως ελάχιστοι σκέφτονται,ή έστω σκέφτονται δημιουργικά, ώστε να ξεφύγουμε απ’ τις τακτικές του παρελθόντος,ώστε να πάψουμε να αμυνόμαστε και να περάσουμε επιτέλους στην επίθεση.

       Αυτό συμβαίνει γιατί πολλοί επαναστάτες (εντός κι εκτός εισαγωγικών) δεν έχουν πάρει όσο σοβαρά θα έπρεπε την επανάσταση.Γι’ αυτούς το κίνημα είναι κάτι ανάμεσα στην σχολή/δουλειά και το βραδινό ποτάκι.Άλλη μία ασχολία για να περνάει η ώρα.Άλλος ένας χώρος για να πουλάνε μούρη.Και βλέποντάς την έτσι προφανώς αρνούνται οποιαδήποτε υποχρέωση προς αυτήν και οποιονδήποτε περιορισμό στα θέλω τους,βάζοντας μπροστά την προσωπική τους «ελευθερία».

       Ένα παρακλάδι του κινήματος και αρκετά σημαντικό για εμάς είναι η επαναστατική τέχνη.Σε πρώτη φάση ο λόγος που βγάζει και έπειτα ο τρόπος που μεταφέρετε και αλληλεπιδρά με το κοινό.Ότι ειπώθηκε προηγουμένως για το κίνημα ισχύει και εδώ.Καλλιτέχνες και κοινό πρέπει να ‘χουν υποχρεώσεις και περιορισμούς,αν θέλουν να διατηρηθεί και στην συνέχεια να εξελιχθεί, η τέχνη των «απο κάτω».

       Θα μιλήσω για τον τομέα της μουσικής, μιας και αυτόν γνωρίζω απο πρώτο χέρι.Για να δημιουργήσεις μουσική στο συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό σύστημα χρειάζεσαι πέραν των μουσικών γνώσεων (Τριβή με μουσικά όργανα η προγράμματα ατέλειωτες ώρες),λεφτά για τον εξοπλισμό σου,λεφτά για μίξεις των κομματιών σου και λεφτά για την κοπή του δίσκου σου.Επίσης είναι απαραίτητο μεγάλο μέρος του χρόνου απ’ την μέρα σου για να πεις ότι κάνω κάτι αξιοπρεπές. (Επομένως πάλι μπαίνει θέμα λεφτών,μιας και ο χρόνος είναι χρήμα,αν δεν έχω φράγκα να ζήσω πρέπει να «αξιοποιήσω» τον χρόνο μου για να βγάλω.)

       Στο κομμάτι των συναυλιών τώρα.Χρειάζονται ηχεία και σοβαρός ηχολήπτης για ένα γαμημένο αξιοπρεπή ήχο.(όταν λέω αξιοπρεπή εννοώ απλά και μόνο να ακούγονται οι στίχοι μας -αν μη τι άλλο-), χρειάζονται άτομα να πάρουν ρεύμα απ’ την πλατεία,να κουβαλήσουν ηχεία,να περιφρουρήσουν την συναυλία και να κάθονται στο μπαρ.Επίσης φράγκα για τα μεταφορικά σου,μιας κι αν δεν είσαι «όνομα» ούτε αυτά δεν σου βάζουνε.

       Μία παράμετρος λοιπόν της «μουσικής χωρίς αντίτιμο» είναι να καταδικάζει όποιον δεν έχει οικονομική στήριξη απ’ τους δικούς του και ταυτόχρονα θέλει να είναι ιδεολογικά καθαρός να μην κάνει μουσική,ή αν κάνει να περιορίζεται σε «μουσική για την πλάκα μου,μωρέ.Για την παρέα.»
Απ’ την πλευρά του κοινού ενώ όλοι είναι «φανατικοί» υποστηρικτές της diy σκηνής,λίγοι είναι αυτοί που θα επιλέξουν να πάρουν 2 μπύρες λιγότερες και ν’ αγοράσουν έναν δίσκο του καλλιτέχνη που «αγαπάνε» για να μπορέσει κι αυτός να συνέχισει και να εξελιχθεί, ενώ ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που θα κάτσουν να στήσουν το live, να κουβαλήσουν ηχεία και να μείνουν μέχρι τέλους για περιφρούρηση. Παρόλ’ αυτά όταν τους ζητάς 5 ευρώ για το cd σου, εσύ είσαι ο ξεφτίλας και ο ξεπουλημένος.

       Και πες εγώ προς το παρόν έχω φράγκα απ’ την μάνα μου και με παίρνει να είμαι «αυτο»οργανωμένος καλλιτέχνης μέσα στις συνθήκες που περιέγραψα.Για ποιούς ακριβώς; Για καλλιτέχνες που σκάνε με το που αρχίζει το live, χωρίς να ‘χουν βοηθήσει πουθενά, και με το που τελειώνουνε το πρόγραμμά τους την κάνουνε και ζητάνε πίσω τα μικρόφωνά τους την ώρα που είμαι πάνω στην σκηνή; Για ένα κοινό που ‘χει από πάνω έναν τυπά που εξισώνει τον φασισμό με τον κομμουνισμό και οι από κάτω χειροκροτάνε; Για τους τύπους που πηγαίνουν σε συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης και ούτε από γαμημένη περιέργεια δεν έχουν ψαχτεί τι ακριβώς ενισχύουμε; Για τους συντρόφους που ‘χουμε ορίσει ώρα έναρξης του live στις 9 και σκάνε 10 και μισή σαν να μην τρέχει τίποτα;Για τους αναρχολαϊκιστές του «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» και ως εκεί;Για τους μάγκες που σκάσανε μπας και «φασώσουν κανένα μουνάκι»;

       Όποιος θέλει αξιοπρεπή diy σκηνή που να μπορεί να κοντράρει στα ίσια τους «εμπορικούς»,οφείλει να τη στηρίξει ,σωματικά,πνευματικά και χρηματικά.Να σεβαστεί τους καλλιτέχνες του χώρου του και να αντιμετωπίζει την τέχνη σαν ακόμα ένα πεδίο αγώνα και όχι ως τρόπο διασκέδασης των επαναστατών. Παρεπιπτόντως έτσι αντιλαμβάνονται την τέχνη και οι αστοί.Ως μέσο διασκέδασης. Η τέχνη είναι ακόμα ένα πεδίο συνδιαμόρφωσης και επικοινωνίας,δεν είναι χόμπι.

       Πολιτική πράξη είναι ο αλληλοσεβασμός και η ειλικρίνεια μεταξύ συντρόφων.Πολιτική πράξη είναι να καις το κεφάλι σου για ν’ «ανοίξεις» κεφάλια,να διευρύνεις συνειδήσεις και να προχωράς ένα βήμα πιο κοντά στην επανάσταση.Πολιτική πράξη είναι να παίζεις τον κώλο σου γι’ αυτά που πιστεύεις,ακόμα κι αν κινδυνεύεις να τις «φας» από συντρόφους και μη.Πολιτική πράξη είναι να λες τα πράγματα με τ’ όνομά τους και όχι ν’ αναπαράγεις κάθε κλισεδούρα του χώρου για να είσαι αρεστός.

       Θα μπορούσαμε,βέβαια, να δίναμε τζάμπα τα cd μας,να άκουγες και τα κομμάτια στο youtube ενώ τσατάρεις με το γκομενάκι,να λέγαμε κι ένα «γαμώ τους μπάτσους και το κράτος»,να πίναμε τις μπυρίτσες μας,να πηδάγαμε και καμιά εναλλακτική κοπελίτσα και να ‘μασταν όλοι ευχαριστημένοι.Αλλά τότε ποιό θα ήταν το νόημα της τέχνης και σε τι ακριβώς θα διαφέραμε επι της ουσίας με τους εμπορικούς;

       Τέλος πάντων. Όλα τα παραπάνω δεν έχουν σκοπό να αφορίσουν την πορεία της αντιεμπορικής σκηνής μέχρι τώρα. Έχουν σκοπό να προχωρήσουν την φάση ένα βήμα παραπέρα. Εμείς θα συνεχίσουμε να ενισχύουμε αντίστοιχες προσπάθειες,όπως θα συνεχίσουμε να λέμε την ειλικρινή άποψη μας για τα κακώς κείμενα του χώρου.

       Συντροφικούς χαιρετισμούς.

Το έκτο μπαλόνι

Βλέπω τη σύγχρονη τέχνη σαν ένα ρούχο με το οποίο έχουμε κουκουλωθεί. Νιώθουμε οτι μας φαγουρίζει, και δε μας προστατεύει από το κρύο, όμως είναι λογικό οτι η τέχνη δεν θα μπορούσε να διαφέρει απο κάθε άλλο τομέα της καθημερινότητας εντός του καπιταλιστικού συστήματος. Κυριαρχεί η τρομοκρατία (που ανάλογα την οπτική ονομάζεται και ελπίδα).

"Μπόρει να μην καλύπτει τις ανάγκες μου αυτό το ρούχο, αλλα αν το βγάλω μάλλον θα κρυώνω περισσότερο."

Άλλωστε όσοι κατάφεραν να βγάλουν το ρούχο, πράγματι αντίκρυσαν ακόμα χειρότερη παγωνιά. Ποιός έχει την όρεξη και την ανάγκη να βλέπει αλαζόνες, εγωκεντρικούς διαννοούμενους να την παίζουν; Προτιμάει να βλέπει ωραίους κώλους. Γιατί να μπει στον κόπο να βγάλει την κουκούλα του, για να αντικρύσει κάτι μπερδεμένο, κάτι συνειδητά κατασκευασμένο με περιπλοκότητα προκειμένου να μην αποκαλύπτεται το κενό του περιεχόμενο. Δεν είναι περίοδος που επιτρέπει στους καλλιτέχνες να αυνανίζονται. Οι εποχές δεν δικαιολογούν την αυτοέκφραση όταν γίνεται ο μόνος σκοπός. Απαιτείται συνουσία. Απαιτείται διάλογος. Απαιτείται υπευθυνότητα και ωριμότητα. Αν δεν θες να σε βλέπουν, και αν δεν θες να νιωθεις σαν ένας ακόμα μαλάκας.

Προκειμένου να επιτύχει κανείς τα παραπάνω, δεν μπορεί παρα να το κάνει μέσα απο ένα πολιτικό πρίσμα. Εφ όσων το κλισέ που θέλει τον άνθρωπο κοινωνικό και πολιτικό ον επαληθεύεται συνεχώς και εφ όσων υπάρχει ακόμα η ανάγκη για πολιτική σκέψη και δράση ο καλλιτέχνης είναι υπόλογος στην ιστορία.

"Ζούμε στην έποχη των άκρων, δεν παίρνεις θέση, τάχθηκες με τη μεριά των άλλων"

Οσο για το κοινωνικό κομμάτι της κλισέ φράσης, τι κι αν το σύστημα παλεύει να στριμώξει τις φυσικές τάσεις του ανθρώπου στα καλούπια του, να φουσκώσει τα εγώ, και να θέσει το προσωπικό συμφέρον πάνω απο το συλλογικό; Το παράλογο δεν θα μπορέσει ποτέ να λειτουργήσει. Η φυσική ανάγκη του ανθρώπου για συντροφιά, τοσο προκειμένου να επιβιώσει, οσο και για να εξελιχθει (αν και αυτές οι έννοιες είναι ταυτόσημες) θα σταματήσει είτε με την καταστροφή του, είτε με την τελειοποίηση του. Το πρώτο ενδεχόμενο φαντάζει όλο και πιο πιθανό, καθώς η αυξανόμενη αδράνεια δεν μπορεί να οδηγήσει στο δεύτερο ενδεχόμενο. Κανείς δεν είναι όμως υποχρεωμένος να περιμένει. Εμείς σίγουρα δεν θα περιμένουμε.

"Εις θάνατον κουφάλες αφου μείνατε πίσω"

Με την εισαγωγή μου στην κολεκτίβα, στοχεύω στο να κάνω την υπέρβαση ομαλότερη, να πείσω οτι το να βγάλει κανείς το ρούχο θα του προσφέρει περισσότερα απο όσα φοβάται πως θα αντιμετωπίσει, και σίγουρα περισσότερα απ' όσα του προσφέρει αυτό το απαίσιο υφασμα της mainstream υποκουλτουρας, φτιαγμένο απο στερεότυπα, βλακεία και ασχήμια.

Οι φράσεις κλειδιά που απαιτεί η εποχή απο έναν καλλιτέχνη που παλεύει για την εξέλιξη είναι: Οξεία αντίληψη, Επικοινωνία ιδεών, και Χρέος να εμπνεύσει.

Είμαι το έκτο μπαλόνι, ελπίζω να σκάσω σύντομα.

ΥΓ. Με την είσοδό μου αντιλαμβάνομαι οτι η κολεκτίβα αποδεσμεύεται απο το όποιο μέσο και αρχίζει να αποκτά ένα ευρύτερο καλλιτεχνικό φάσμα.

Ο σκοπός έχει ξεμείνει απο μέσα κι εμείς δεν έχουμε τι να "αγιάσουμε"

       Συγκρίνοντας τις μπύρες που έπινα παλιά με αυτές που πίνω σήμερα -πάντα με τα ίδια άτομα- καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι τωρινές μπύρες έχουν γίνει απελπιστικά άνοστες.Κουβέντες για να περνάει η ώρα,μπερδεμένες σκέψεις χαωτικού μηδενισμού χωρίς καμία διάθεση διαφυγής,παραίτηση,μιζέρια που δήθεν ξορκίζεται με την αποδοχή και την γελιοποιήση της και απαθής αναμονή των εξελίξεων μην ξέροντας τι να περιμένουμε και ακόμα χειρότερα μην ξέροντας έστω τι θέλουμε να ελπίζουμε.Εντάξει.Κάποιοι ήμασταν πάντα έτσι.Αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι πως έχουν σκοτεινιάσει και οι ανέκαθεν χαρούμενοι,εκείνοι που κάποτε αποτελούσαν επιλογή για να ξεφύγεις λίγο απ' το πρόβλημα.Τώρα πια το πρόβλημα δεν είναι μόνο μέσα μας,ούτε μόνο σ' εκείνους τους εξαθλιωμένους που τόσα χρόνια αρνούμασταν να κοιτάξουμε κατάματα για να μην μας χαλάσουν την διάθεση.Τώρα το πρόβλημα έχει επεκταθεί παντού.Τώρα πια άρρωστος και προβληματικός είναι αυτός που δεν έχει πρόβλημα.

       Μέχρι και τα πρώτα χρόνια του 2000,εάν προερχόσουν απ' την μικρομεσαία οικονομικά τάξη και πάνω,είχες κάποιες επιλογές,κάποιες προοπτικές για το μέλλον και κάποια περιθώρια να αδιαφορείς για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας.Ήξερες πως ακολουθώντας την πεπατημένη (σχολείο,σχολή,στρατός)και γλείφοντας τις κατάλληλες κατουρημένες ποδιές(ρουσφέτια,πελατειακές σχέσεις με τα μεγάλα κόμματα,μέσα,ανοχή στα καπρίτσια του εκάστοτε αφεντικού κλπ) θα είχες σχετικά εύκολα την δυνατότητα να βρεις μια δουλειά,να ανεξαρτητοποιηθείς οικονομικά και να δημιουργήσεις οικογένεια.Με λίγα λόγια να επιβιώσεις,με μικροαστικούς πάντα όρους.Το πιθανότερο ήταν πως θα κατέληγες δυστυχισμένος και μη χορτασμένος απο ζωή,αλλά μέχρι να το συνειδητοποιήσεις θα ήταν ήδη αργά και εσύ θα ήσουν ήδη κουρασμένος και θα 'λεγες κι ένα "δε γαμιέται" κι ένα "έτσι είναι η ζωή" και θα άλλαζες πλευρό και θα ξανακοιμόσουν.Αν μη τι άλλο όμως θα 'χες ζήσει μια νεανική ζωή σκοτεινή μεν,αλλά μ' ένα φως στο βάθος να αχνοφαίνεται.

       Τώρα πια το να 'σαι νέος δεν έχει πλάκα,ούτε αποτελεί προτέρημα.Και αυτό βασίζεται στην εξής δυσαναλογία.Έχεις πολλά χρόνια ζωής μπροστά σου και ελάχιστες προοπτικές να τα ζήσεις όπως θες ή έστω όπως σου 'μάθαν ή νομίζεις πως τα θες.Κάθε φορά που βγαίνω έξω πια,περνάω χειρότερα απ' ότι αν καθόμουν μέσα.Δεν υπάρχουν πια χαρούμενοι.Μόνο χαζοχαρούμενοι ή ψεύτες. Το οκτάωρο και οι υπερωρίες,η ανασφάλιστη εργασία,οι ανάλατοι έρωτες και το "6 μέρες στην σκλαβιά,για μια νύχτα γκλαμουριά" δεν είναι πλέον ανεπιθύμητα και κατάπτυστα.Αντιθέτως.Είναι όνειρο ζωής και πολυτέλεια.Σκατά στα μούτρα μας.Η παρακμή μιας εποχής κι ενος συστήματος γίνεται πλήρως αντιληπτή όταν τα όνειρα κι οι επιδιώξεις των παιδιών δεν ξεπερνάνε αυτά,που η γενιά των γονιών τους είχε απορρίψει στα νιάτα της.

       Ακόμα και αυτοί που έχουμε αφορίσει τον καπιταλιστικό τρόπο ζωής και κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης έχουμε μεν κάποιον στόχο,αλλά πέρα απο αερολογίες και σπασμωδικές κινήσεις δεν υπάρχει κανένας προγραμματισμός,καμία ρεαλιστική προσέγγιση της σημερινής παγκόσμιας και εγχώριας πραγματικότητας και καμία ιδιαίτερη όρεξη να δούμε σοβαρά πως θα οδηγηθούμε σε μια κοινωνική επανάσταση με τους δικούς μας όρους.Αν η επανάσταση έχει κάποιο νοήμα,αυτό είναι η ελπίδα για βιωσιμότερες συνθήκες ζωής για όλο τον κόσμο.Παλιότερα βασανίζονταν,εξορίζονταν,εκτελούνταν και παρόλ' αυτά δεν καναν πίσω γιατί είχαν στο μυαλό τους,πως ότι περνάνε αξίζει τον κόπο.Τώρα ο κόσμος ζητάει πιο απτά πράγματα και όχι απλά την πίστη σε ένα "απο μηχανής θεό" κόμμα η μια μεγάλη ιδέα.Το κίνημα έχει ωριμάσει πλέον,αλλά μόνο προς τις απαιτήσεις του.Στις προτάσεις του παραμένει ανώριμο και αναμασάει αναχρονιστικά επαναστατικά τσιτάτα.Η μονόπλευρη αυτή ωρίμανση έχει ως αποτέλεσμα την απογοήτευση και την απελπισία του επαναστατικού δυναμικού.Επομένως έλλειψη προοπτικής και εδώ.

       Η δράση,που δεν εντάσσεται σε κάποιο γενικότερο και πιο συγκεκριμένο σχέδιο για την επανάσταση,χάνει τις δυναμικές που θα μπορούσε να έχει.Οι καιροί είναι επικίνδυνοι και χρειάζονται σοβαρότερη αντιμετώπιση.Τώρα είναι πιο αναγκαίο απο ποτέ παράλληλα με την όποια δράση μας,να σπάσουμε τα κεφάλια μας,να ρίξουμε προτάσεις και να συναποφασίσουμε ένα πιο ξεκάθαρο και ρεαλιστικότερο πλάνο που θα μας φέρει πιο κοντά στην κοινωνική επανάσταση.Δεν μπορούμε να κυνηγάμε πια ήδη τετελεσμένα γεγονότα και να περιμένουμε μπας και κάνει κάποιο λάθος το σύστημα,ώστε να το εκμεταλλευτούμε μπας και εξελιχθεί σε εξέγερση.(βλ. θάνατο Γρηγορόπουλου)Εφόσον εκείνοι "ποτέ δεν σημαδεύουνε στα πόδια και ο στόχος τους είναι το μυαλό",αντίστοιχα κι εμείς πρέπει να επικεντρωθούμε στο κεφάλι τους και να σταματήσουμε τις "τρικλοποδιές".Το νου σου,ε;