Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Trial by Error - Θνητοί και χαράς ευαγγέλια

“Γάμησε τα” είναι η φράση που μου έρχεται στο μυαλό όποτε φτάνει η ώρα να μιλήσω για αυτόν το δίσκο. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο γύρω από το τι έγινε τότε, τι έπρεπε να είχε γίνει και τι δεν γινόταν όσο και αν το θέλαμε.

Ήταν οι εποχές που ένιωθες περήφανος μόνο και μόνο που άκουγες χιπ-χοπ, αισθανόσουν μέρος μιας κοινότητας, με παρόμοιες αξίες και ιδανικά, που απέναντι στην χαζομάρα της ποπ κουλτούρας αλλά και του κούφιου εναλλακτισμού, πρότασσε τη φωνή της ως όπλο διαμαρτυρίας. Λειτουργούσε ως ένα διαφορετικό σύστημα εκπαίδευσης, για όσους το κατεστημένο σχολείο δεν εξέφραζε και δεν άγγιζε.

Οι Trial by Error ήταν το όραμα μου (σίγουρα), το όραμα του Ντίνου - blank (μάλλον), το όραμα της φιλίας μας (και του τι καλό μπορεί να βγει μέσα από μια τέτοια σχέση) και η τελευταία μας ελπίδα ότι τα όνειρα μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα. Το συζητούσαμε χρόνια και πρώτη φορά που το πιστέψαμε ήταν όταν ηχογραφήσαμε το πρώτο κομμάτι μας (ω, τι ειρωνεία) επί γερμανικού εδάφους. Στο άκουσμα ούτε εμείς οι ίδιοι δεν ξέραμε αν εκείνο το κομμάτι εντασσόταν σε κάποιο μουσικό είδος ή όχι, ή αν ήταν καλό. Ξέραμε όμως ότι είχαμε βγάλει τα εσώψυχά μας, μπολιασμένα με πολλά βιβλία που είχαμε διαβάσει και άπειρες ώρες συζήτησης, μεταξύ μας και με ανθρώπους που θαυμάζαμε.

Σαν άλλοι καμικάζι φονταμεταλιστές, με τυφλή πίστη στο στόχο, δώσαμε ό,τι χρήματα είχαμε στην άκρη. Ζωστήκαμε με ένα mpc 1000, ένα laptop της κακιάς ώρας και αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα promo EP σε 15 μέρες, πιστεύοντας ότι θα βρισκόταν κάποια εταιρία να μας χρηματοδοτήσει (ναι, ήμασταν νέοι και εν μέρει ηλίθιοι). Αν δεν βρίσκαμε εκεί την στήριξη που θέλαμε ήμασταν σίγουροι ότι ο “κόσμος”, μιας και θα έβρισκε επιτέλους αυτό για το οποίο φώναζε διαρκώς μέχρι τότε, τέχνη με ουσία, χωρις να είναι fake, θα στήριζε με νύχια και με δόντια.

Το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν χάλια, η τεχνική πολύ χαμηλά, όμως οι στίχοι ξερίζωναν αυτιά και κάρφωναν καρδιές (η μετριοφροσύνη δεν ήταν ποτέ αρετή μου, ευτυχώς). Το μότο μας ήταν: “αρκεί να ακουστούν οι στίχοι” και ήμασταν σίγουροι πως ο κόσμος θα υποκλινόταν στο ταλέντο μας. Εμείς θα αλλάζαμε τις σκέψεις του, αυτός θα άλλαζε τις ζωές μας, που είχαν πήξει από απογοητεύσεις και βαρεμάρα. Τέτοιες ιστορίες όμως στη ζωή συνήθως δεν έχουν happy end.

Για να ήμαστε και ειλικρινείς, το εγχείρημα ήταν αρκετά μεγάλο και ίσως ακατόρθωτο. Βάλαμε τον πήχη ψηλά και περάσαμε από κάτω. Ήμασταν εμείς απέναντι στο κατεστημένο, απέναντι στο μονοπώλιο της βιομηχανίας και απέναντι σε όσους ήθελαν φαινομενικά να στηρίξουν (τουλάχιστον σταματήσαμε να τρέφουμε αυταπάτες πως τους ένοιαζε κάτι περισσότερο από την πάρτη τους). Απέναντι στους γονείς μας, στις παγιωμένες αντιλήψεις της εποχής, στις μουσικές φόρμες, σε αυτό που ονομαζόταν χιπ-χοπ, αυτούς που το “εκπροσωπούσαν” και καθόριζαν αυτή τη μορφή τέχνης και τελικά βρεθήκαμε και απέναντι ο ένας στον άλλο. Πιστέψαμε κι εμείς σε πολλά παραμύθια πριν χτίσουμε το δικό μας και το πληρώσαμε ακριβά.

Το μεγαλύτερο λάθος μας δεν ήταν η πίστη μας στην ανύπαρκτη αξιοκρατία της ανύπαρκτης βιομηχανίας ή η πίστη μας στον “κόσμο” αλλά η πίστη μας ειδικά στους “συντρόφους”. Αρχίδια, κανείς δεν ήθελε αυτόνομους καλλιτέχνες ή στην καλύτερη τους ήθελε χωρίς να είναι πρόθυμος να στηρίξει κανέναν που δεν υπήρχε στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση.

Εννιά χρόνια μετά δεν μπορώ να βρω το πάθος μου πουθενά για να ξαναδώσω τόσο ψυχή σε οτιδήποτε “καλλιτεχνικό”. Αν έπρεπε όμως να δώσω μια συμβουλή στις επόμενες γενιές θα ήταν να μην κάνουν όνειρα εκτός αν είναι πρόθυμοι να πεθάνουν γι' αυτά. Δεν είμαι σίγουρος αν άξιζε τον κόπο, δεν ξέρω καν γιατί πρέπει σήμερα να μπει κανείς στην διαδικασία να το ακούσει ή αν ενδιαφέρει και κανέναν ειλικρινά.

Ξέρω όμως ότι αν και έχασα πολλά χρήματα για αυτό το cd, αν και ρημάχτηκα ψυχολογικά, αν και δεν μπόρεσα να σώσω κανέναν (ούτε καν τον εαυτό μου), αν και δεν κατάφερα να πείσω τον Ντίνο να μείνει Ελλάδα για ένα χρόνο τουλάχιστον, όπως σχεδιάζαμε, για να ξαναπροσπαθήσουμε λίγο πιο ολοκληρωμένα, εν τούτοις αποτέλεσε δίαυλο επικοινωνίας με παιδιά που τα μάτια τους καθρεφτίζουν την καθαρότητα της ψυχής τους, που φωνάζουν σε όλους μας ότι “ακόμα και αν δεν φαινόμαστε σε αυτή τη χώρα δεν είμαστε όλοι σάπιοι”, που έχουν ένα ασίγαστο πάθος για εξέλιξη, για πραγματική δημιουργία και το μυαλό τους δεν επαναπαύεται παρά το γεγονός πως είναι ήδη ό,τι πιο ανήσυχο έχει καλλιτεχνικά αυτή η χώρα.

Ο δίσκος αυτός τότε αφιερώθηκε σε ένα Καναδό ράπερ που ήταν από τους αγαπημένους μας εμένα και του Ντίνου και μας έφτιαξε το εξώφυλλο για το δίσκο (λόγω έλλειψης χρημάτων για έγχρωμο εξώφυλλο και σεβασμού προς τον καλλιτέχνη δεν τυπώθηκε ποτέ). Σήμερα και μετά από όλα αυτά τον δίσκο τον αφιερώνω σε τέτοιους, όπως περιέγραψα πιο πάνω, νέους ανθρώπους, όπου και αν βρίσκονται (εντός η εκτός θ*δ, εντός η εκτός Αθήνας). Αν έβγαινε τώρα μάλιστα θα είχε ένα μεσαίο δάχτυλο, υπερήφανα στεκόμενο, για εξώφυλλο και θα λεγόταν “για αυτούς που σκέφτονταν και προ οικονομικής κρίσης» - γιατί κρίση σε αυτήν τη μπουρδελοχωρα υπήρχε πριν ακόμα γεννηθώ, απλά η συντριπτική πλειοψηφία είχε γεμάτες τσέπες ή ήταν πλήρως βολεμένη και ευθυγραμμισμένη με το σύστημα, οπότε της ήταν πιο εύκολο να προσποιείται ότι ξεχνιέται.

“θ*δ για τον επαναπροσδιορισμό της τέχνης, την εξέλιξη της σκέψης και την διεύρυνση του πνευματικού ορίζοντα.”

-Gadfly

* * *

Booklet:



*Link για Download

*Στίχοι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου