Ο σκοπός έχει ξεμείνει απο μέσα κι εμείς δεν έχουμε τι να "αγιάσουμε"

       Συγκρίνοντας τις μπύρες που έπινα παλιά με αυτές που πίνω σήμερα -πάντα με τα ίδια άτομα- καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι τωρινές μπύρες έχουν γίνει απελπιστικά άνοστες.Κουβέντες για να περνάει η ώρα,μπερδεμένες σκέψεις χαωτικού μηδενισμού χωρίς καμία διάθεση διαφυγής,παραίτηση,μιζέρια που δήθεν ξορκίζεται με την αποδοχή και την γελιοποιήση της και απαθής αναμονή των εξελίξεων μην ξέροντας τι να περιμένουμε και ακόμα χειρότερα μην ξέροντας έστω τι θέλουμε να ελπίζουμε.Εντάξει.Κάποιοι ήμασταν πάντα έτσι.Αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι πως έχουν σκοτεινιάσει και οι ανέκαθεν χαρούμενοι,εκείνοι που κάποτε αποτελούσαν επιλογή για να ξεφύγεις λίγο απ' το πρόβλημα.Τώρα πια το πρόβλημα δεν είναι μόνο μέσα μας,ούτε μόνο σ' εκείνους τους εξαθλιωμένους που τόσα χρόνια αρνούμασταν να κοιτάξουμε κατάματα για να μην μας χαλάσουν την διάθεση.Τώρα το πρόβλημα έχει επεκταθεί παντού.Τώρα πια άρρωστος και προβληματικός είναι αυτός που δεν έχει πρόβλημα.

       Μέχρι και τα πρώτα χρόνια του 2000,εάν προερχόσουν απ' την μικρομεσαία οικονομικά τάξη και πάνω,είχες κάποιες επιλογές,κάποιες προοπτικές για το μέλλον και κάποια περιθώρια να αδιαφορείς για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας.Ήξερες πως ακολουθώντας την πεπατημένη (σχολείο,σχολή,στρατός)και γλείφοντας τις κατάλληλες κατουρημένες ποδιές(ρουσφέτια,πελατειακές σχέσεις με τα μεγάλα κόμματα,μέσα,ανοχή στα καπρίτσια του εκάστοτε αφεντικού κλπ) θα είχες σχετικά εύκολα την δυνατότητα να βρεις μια δουλειά,να ανεξαρτητοποιηθείς οικονομικά και να δημιουργήσεις οικογένεια.Με λίγα λόγια να επιβιώσεις,με μικροαστικούς πάντα όρους.Το πιθανότερο ήταν πως θα κατέληγες δυστυχισμένος και μη χορτασμένος απο ζωή,αλλά μέχρι να το συνειδητοποιήσεις θα ήταν ήδη αργά και εσύ θα ήσουν ήδη κουρασμένος και θα 'λεγες κι ένα "δε γαμιέται" κι ένα "έτσι είναι η ζωή" και θα άλλαζες πλευρό και θα ξανακοιμόσουν.Αν μη τι άλλο όμως θα 'χες ζήσει μια νεανική ζωή σκοτεινή μεν,αλλά μ' ένα φως στο βάθος να αχνοφαίνεται.

       Τώρα πια το να 'σαι νέος δεν έχει πλάκα,ούτε αποτελεί προτέρημα.Και αυτό βασίζεται στην εξής δυσαναλογία.Έχεις πολλά χρόνια ζωής μπροστά σου και ελάχιστες προοπτικές να τα ζήσεις όπως θες ή έστω όπως σου 'μάθαν ή νομίζεις πως τα θες.Κάθε φορά που βγαίνω έξω πια,περνάω χειρότερα απ' ότι αν καθόμουν μέσα.Δεν υπάρχουν πια χαρούμενοι.Μόνο χαζοχαρούμενοι ή ψεύτες. Το οκτάωρο και οι υπερωρίες,η ανασφάλιστη εργασία,οι ανάλατοι έρωτες και το "6 μέρες στην σκλαβιά,για μια νύχτα γκλαμουριά" δεν είναι πλέον ανεπιθύμητα και κατάπτυστα.Αντιθέτως.Είναι όνειρο ζωής και πολυτέλεια.Σκατά στα μούτρα μας.Η παρακμή μιας εποχής κι ενος συστήματος γίνεται πλήρως αντιληπτή όταν τα όνειρα κι οι επιδιώξεις των παιδιών δεν ξεπερνάνε αυτά,που η γενιά των γονιών τους είχε απορρίψει στα νιάτα της.

       Ακόμα και αυτοί που έχουμε αφορίσει τον καπιταλιστικό τρόπο ζωής και κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης έχουμε μεν κάποιον στόχο,αλλά πέρα απο αερολογίες και σπασμωδικές κινήσεις δεν υπάρχει κανένας προγραμματισμός,καμία ρεαλιστική προσέγγιση της σημερινής παγκόσμιας και εγχώριας πραγματικότητας και καμία ιδιαίτερη όρεξη να δούμε σοβαρά πως θα οδηγηθούμε σε μια κοινωνική επανάσταση με τους δικούς μας όρους.Αν η επανάσταση έχει κάποιο νοήμα,αυτό είναι η ελπίδα για βιωσιμότερες συνθήκες ζωής για όλο τον κόσμο.Παλιότερα βασανίζονταν,εξορίζονταν,εκτελούνταν και παρόλ' αυτά δεν καναν πίσω γιατί είχαν στο μυαλό τους,πως ότι περνάνε αξίζει τον κόπο.Τώρα ο κόσμος ζητάει πιο απτά πράγματα και όχι απλά την πίστη σε ένα "απο μηχανής θεό" κόμμα η μια μεγάλη ιδέα.Το κίνημα έχει ωριμάσει πλέον,αλλά μόνο προς τις απαιτήσεις του.Στις προτάσεις του παραμένει ανώριμο και αναμασάει αναχρονιστικά επαναστατικά τσιτάτα.Η μονόπλευρη αυτή ωρίμανση έχει ως αποτέλεσμα την απογοήτευση και την απελπισία του επαναστατικού δυναμικού.Επομένως έλλειψη προοπτικής και εδώ.

       Η δράση,που δεν εντάσσεται σε κάποιο γενικότερο και πιο συγκεκριμένο σχέδιο για την επανάσταση,χάνει τις δυναμικές που θα μπορούσε να έχει.Οι καιροί είναι επικίνδυνοι και χρειάζονται σοβαρότερη αντιμετώπιση.Τώρα είναι πιο αναγκαίο απο ποτέ παράλληλα με την όποια δράση μας,να σπάσουμε τα κεφάλια μας,να ρίξουμε προτάσεις και να συναποφασίσουμε ένα πιο ξεκάθαρο και ρεαλιστικότερο πλάνο που θα μας φέρει πιο κοντά στην κοινωνική επανάσταση.Δεν μπορούμε να κυνηγάμε πια ήδη τετελεσμένα γεγονότα και να περιμένουμε μπας και κάνει κάποιο λάθος το σύστημα,ώστε να το εκμεταλλευτούμε μπας και εξελιχθεί σε εξέγερση.(βλ. θάνατο Γρηγορόπουλου)Εφόσον εκείνοι "ποτέ δεν σημαδεύουνε στα πόδια και ο στόχος τους είναι το μυαλό",αντίστοιχα κι εμείς πρέπει να επικεντρωθούμε στο κεφάλι τους και να σταματήσουμε τις "τρικλοποδιές".Το νου σου,ε;