Απ’ αφορμή το λασπόνερο

Θέλω να γράψω απ’ αφορμή το λασπόνερο.
Να πλυθώ απ’ τη βρομιά δημιουργώντας.
Απ’ τη δίκη σας βρομιά. Δε χαϊδεύω αυτιά.
Ούτε καν τα δικά μου. Προσδοκώ σε νεκρανάπαυση.

Θέλω να γράψω απ’ αφορμή το λασπόνερο.
Να το διαλύσω με τετράδιο και στυλό, και φωνή.
Αν δε μπορέσω θα το φτύνω ως να μπορώ.
Ίσως έτσι καθαρίσω έστω και λίγο.
Μιλώ για τη δίκη σας βρομιά. Δεν ανοίγω αυτιά.
Σίγουρα όχι τα δικά σας. Κανέναν δε ξυπνώ.
Δε με κατηγορώ γι’ αυτό.
Δεν έχει σημασία τη φύση αν κατηγορώ.
Η λάσπη είναι το σπίτι μας.
Νιώθω μια οικειότητα.
Όλοι εκεί γεννηθήκαμε.
Μα κάποιοι είχαν την έμπνευση
να βρέξουν το κορμί τους.

Θέλω να γκρεμίσω, έναν έναν, τους αναπάντεχα γερούς,
χωμάτινους τοίχους. Να διώξω το ακάθαρτο, ν’ αγαπηθώ
με τ’ όμορφο. Γράφω απ’ αφορμή το λασπόνερο.