Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

Τακτική και Στρατηγική

Ο Πολωνός Γκραν Μετρ του σκακιού Σαβιέλι Ταρτακόβερ είχε πει: "Τακτική είναι να ξέρεις τι να κάνεις όταν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις. Όταν ξέρεις τι να κάνεις χωρίς να υπάρχει κάτι ορατό που μπορείς να ακολουθήσεις σαν τακτική, αυτό ονομάζεται στρατηγική". Αν κοιτάξουμε πίσω από τις λέξεις θα καταλάβουμε πως σε ό,τι διέπει την καθημερινότητά μας σήμερα, η μεγάλη πλειοψηφία παίζει καθαρά και μόνο την παρτίδα της με όρους  τακτικής. Το ίδιο φυσικά ισχύει και στη hip hop σκηνή, με ένα σύνολο ατόμων να κινούνται με σκοπό την ανάδειξη και την αυτοπροβολή τους, ενώ πασχίζουν να μας πείσουν ότι σαν άλλοι Σέρλοκ Χολμς "παίζουν το παιχνίδι για χάρη του ίδιου του παιχνιδιού και μόνο".

Το ραπ είναι μουσική έκφραση κι ως τέτοια μπορεί να γίνει χρήσιμος μοχλός για να κυλήσει τις πέτρες που κλείνουν το ερεθισματαγωγό σύστημα του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ήδη ο καπιταλισμός, που πάντα αναζητά καινούργια μέσα και όπλα για να εισβάλει σε μυαλά και καρδιές, το έχει αξιοποιήσει εξαιρετικά. Εμείς οι απέξω όμως, παντελώς αδύναμοι. Κρατάμε μια αναμμένη δάδα στα χέρια μας κι είτε φοβόμαστε ότι πήρανε φωτιά τα μπατζάκια μας, είτε νομίζουμε ότι είμαστε η μετενσάρκωση του θεού Ηφαίστου και απαιτούμε σεβασμό από τους "κοινούς θνητούς"...

Όλοι; Σαφώς όχι!

Το ραπ, όπως κι η τέχνη στο σύνολό της, δεν αποτελούν μόνο δάδες ικανές να μεταφέρουν  μηνύματα. Αποτελούν και όπλα. Ανατρέχω στους μύθους των σαμουράι, όπου για να πολεμήσεις με ένα σπαθί, θα έπρεπε να το αγγίζεις και να το αντιμετωπίζεις με σεβασμό, σαν να ήταν ζωντανό. Αν δεν έδειχνες τον απαιτούμενο σεβασμό, το σπαθί δε θα γινόταν ποτέ χρηστικό στη μάχη, δε θα το είχες "κερδίσει" επάξια... Και θα μου πεις και ποιός είσαι εσύ, ο σαμουράι της τέχνης; της ραπ μουσικής;

Είμαι απλώς ένας άνθρωπος που σέβομαι αυτό που κάνω. Κι ακριβώς επειδή το σέβομαι, δε φοβάμαι να το προτάξω σαν όπλο ενάντια σε μια κυρίαρχη ιδεολογία υποδούλωσης της μάζας, μία ιδεολογία επικράτησης της αδράνειας και θεοποίησης της σιωπηρής αποδοχής των πάντων. Σαν όπλο ενάντια στον εκ του συστήματος υποκινούμενο και θανατηφόρο φασισμό. Σαν όπλο ενάντια σε πρότυπα, savoir vivre και gold standard του σημερινού κοινωνικοπολιτικού στάτους.

Το Θέατρο Δρόμου είναι μία συλλογικότητα που αντιλαμβάνεται την τέχνη ως όπλο και που κυρίως, δε φοβάται να τη χρησιμοποιήσει ως τέτοιο. Ούτε να τα έχουμε καλά με όλους θέλουμε, ούτε αυτιά να χαϊδεύουμε, ούτε να γίνουμε οι νέοι νταβατζήδες στο ελληνικό hip hop. Μπροστά στο στόχο να ξυπνήσουμε κάποια στιγμή και να καταλάβουμε πως με το να μασάμε τα λόγια μας, με το να υποκρινόμαστε ρόλους που δεν είμαστε αλλά που ο όχλος βρίσκει αρεστούς ή με το να σιωπούμε τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στη ζωή μας και στη ζωή των ανθρώπων γύρω μας, όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν πολύ μικρά...

"Όλα μπορούν να γίνουνε γαμημένοι...αρκεί να μη μας πείσουν οι γαμημένοι πως είμαστε άχρηστοι και τελειωμένοι"

                                                      -Αόρατος Εχθρός-

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου