Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Σε φάση...

Θέατρο δρόμου μωρό μου...

Τι δουλειά έχει ένας “κνιτης” σε μια αναρχοπορτουνιστική σεχτα;Τι δουλειά έχει αυτή η σέχτα με τον “κνιτη” ;

Αυτή είναι μια πάρα πολύ καλή ερώτηση, όχι ερωτήσεις, ερώτηση με δύο σκέλη.

Η απάντηση μπορεί να είναι οι κουβέντες με τον Ανδρέα στα πρώτα χρόνια της σχολής, ή ακόμα περισσότερες κουβέντες μεταξύ αράγματος και μπύρας με όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Μπορεί ακόμα να ναι μια συλλογή ποιημάτων με τον Κύριο Πινόκιο ή (ακόμα χειρότερα) η απαγγελία του «Όταν γυρίσεις» στο παρθενικό τραγούδι του Φρανκ. Και γιατί όχι το βιβλίο που μου δάνεισε ο Τόνη ή οι αναρχοκομμουνιστικές μπροσούρες που μου κουβαλάει ο είμαι-μαρξιστής-αλλά-δε-το-ξέρω Μιχάλης.

Είμαστε όλοι καλά παιδιά (οι κακοί είναι στη φυλακή) με όλιγον τι σακατεμένα μυαλά αλλά δεν πειράζει γιατί η ψυχιατρική κάνει μεγάλες προόδους. Έχουμε μια σειρά από θέματα τόσο στο κεφάλι μας όσο και στην τσέπη μας, είπαμε να την ψάξουμε λίγο παραπάνω και καταλήξαμε στο δίπτυχο Επανάσταση και Τέχνη. Μου τη σπάει ο καπιταλισμός και μου τη σπάει που τα «8 φετίχ» δεν είναι ο δίσκος της χρόνιας. Σε αυτή τη φάση έρχεται το Θέατρο δρόμου, τέχνη για την τέχνη, σκέψη για τη σκέψη και όλα αυτά μετά σφαίρες για έναν μελλοντικό ανταρτοπόλεμο εντός και εκτός σκηνής. Δεν προτίθεμαι να κοιτάξω να τη βγάλω καθαρή στην υπάρχουσα κατάσταση, όχι γιατί είμαι υπεράνω αλλά επειδή ήδη αισθάνομαι ψιλοκαμμένο χαρτί, για το οποίο μοιάζει μονόδρομος το να πράξει διαφορετικά, να δημιουργήσει κάτι εκεί που δεν υπάρχει και αν βγει κάτι καλώς, αν δε βγει κάτι πάλι καλώς, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει δημιουργική συνεργασία και συντροφικές σχέσεις και να μην πάρεις κάτι, απλά αυτό το κάτι δε θα ναι μια άνετη επιβίωση στον καπιταλισμό.

Σκατά στον καπιταλισμό btw

Είπα στα παιδιά όταν συζητάγαμε για την κολεκτίβα «που κολλάω εγώ σε αυτό;» και δεν ήταν ζήτημα περί πολιτικών θέσεων των καλλιτεχνών του Θιάσου μας, μιας και δεν υπάρχει πιο σωστή πολιτική κίνηση από το όταν κάποιος σου φαίνεται κομπλέ παιδί, σωστό παιδί και συμφωνείτε σε 10 σοβαρά θέματα να τον αποκαλέσεις σύντροφο με όλη σου την καρδιά και να δουλέψετε μαζί για κάτι άλλο. Είναι ίσως απ’ τις λίγες πράξεις μου που θεωρώ ότι μπορούν όντως να είναι παράδειγμα. Ξεκολλάτε λίγο εκεί έξω, αν ο άλλος μοιάζει να είναι μαλάκας μπορεί να είναι όντως μαλάκας, αλλά αν δείχνει σωστός γιατί να μην είναι σωστός;

Το θέμα ήταν πιο πολύ που κολλάει ένας ημικατεστραμμένος φοιτητάκος που γράφει ποίηση, διηγήματα με ζόμπι και ακούει Μάλαμα (όταν κάνει διάλειμμα από το χιπχοπ) σε μια μουσική-ραπ κολεκτίβα.

Κολλάει καλύτερα εκεί απ’ ότι κολλάει στην υπόλοιπη κοινωνία πάντως...

Κολλάει καλύτερα εκεί γιατί στον πυρήνα μιας αντικαπιταλιστικής
καλλιτεχνικής συλλογικότητας που λειτουργεί με συντροφικές σχέσεις και όχι στη λογική του να προμοτάρει ο ένας τον άλλο για να χούμε πιο μεγάλο κοινό είναι που χτίζεται πολιτισμικά μια εναλλακτική πρόταση, μια εναλλακτική πρόταση που ξεκινάει από το τι κάνεις, πως το κάνεις και πως το ανοίγεις στον κόσμο, μια εναλλακτική πρόταση που μ’όλες τις αντιφάσεις της βελτιώνεται και βρίσκεται απέναντι απ’ το κυρίαρχο σύστημα, συνειδητοποιεί ότι ζει εντός του και παλεύει για την τελική ανατροπή του. Αυτό δε σημαίνει ότι με τα τραγούδια του Αντώνη πχ θα πέσει το σύστημα, απλά δεν παίζει να πέσει αν δεν αρχίσει περισσότερος κόσμος να τα καταλαβαίνει και να τα γουστάρει.


Το θέατρο δρόμου είναι μια πρώτη σωστή προσπάθεια απάντησης στο τι να κάνουμε ενώ μας την έχουν πέσει χοντρά οι αστοί και εμείς δεν ψηνόμαστε να σταματήσουμε να γράφουμε για να την κουτσοβολέψουμε. Ο κύριος Φώντας είναι μέλος του.

3 σχόλια: