Νυσταξες και ξαπλωσες, πού ηταν το κακο. Αισθανοσουν το φορτιο της συγγενειας με το περιβαλλον, και καποια χαρα που η αοριστια της φαντασιας δε θα σε προσεδιδε. «Καλα ειν’ εδω, και ειμαι και δεν ειμαι, το στομα μου βρωμαει μακαρονια, κι αν καυλωσω θα χρησιμοποιησω το κεφαλι μου».
Θα σηκωθεις μισοζαλισμενος, με νευρα και με διαθεση, θα βρισεις ή θα τρεξεις πισω απο ενα αναψυκτικο που θα παγωσει το μυαλο σου αρκετα ωστε να συμφιλιωθεις με την κατασταση, η ζωη δε θα ναι τοσο ξεδιαντροπα ξεκαθαρη, σαν να δινεις καθε μερα πανελληνιες.
Θα ‘χει μερικα σκονισμενα χρωματα, τη ζεστασια των χαμηλων συχνοτητων, αθυροστομες μελωδιες πολυκατοικιων, ψηφιακα ακουραστα χτυπηματα σε πορτες και τη δημιουργικη εμπειρια των νυχτων που νιωθεις πως κοιμασαι, αλλα δεν ειναι ετσι ακριβως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου