Το έκτο μπαλόνι

Βλέπω τη σύγχρονη τέχνη σαν ένα ρούχο με το οποίο έχουμε κουκουλωθεί. Νιώθουμε οτι μας φαγουρίζει, και δε μας προστατεύει από το κρύο, όμως είναι λογικό οτι η τέχνη δεν θα μπορούσε να διαφέρει απο κάθε άλλο τομέα της καθημερινότητας εντός του καπιταλιστικού συστήματος. Κυριαρχεί η τρομοκρατία (που ανάλογα την οπτική ονομάζεται και ελπίδα).

"Μπόρει να μην καλύπτει τις ανάγκες μου αυτό το ρούχο, αλλα αν το βγάλω μάλλον θα κρυώνω περισσότερο."

Άλλωστε όσοι κατάφεραν να βγάλουν το ρούχο, πράγματι αντίκρυσαν ακόμα χειρότερη παγωνιά. Ποιός έχει την όρεξη και την ανάγκη να βλέπει αλαζόνες, εγωκεντρικούς διαννοούμενους να την παίζουν; Προτιμάει να βλέπει ωραίους κώλους. Γιατί να μπει στον κόπο να βγάλει την κουκούλα του, για να αντικρύσει κάτι μπερδεμένο, κάτι συνειδητά κατασκευασμένο με περιπλοκότητα προκειμένου να μην αποκαλύπτεται το κενό του περιεχόμενο. Δεν είναι περίοδος που επιτρέπει στους καλλιτέχνες να αυνανίζονται. Οι εποχές δεν δικαιολογούν την αυτοέκφραση όταν γίνεται ο μόνος σκοπός. Απαιτείται συνουσία. Απαιτείται διάλογος. Απαιτείται υπευθυνότητα και ωριμότητα. Αν δεν θες να σε βλέπουν, και αν δεν θες να νιωθεις σαν ένας ακόμα μαλάκας.

Προκειμένου να επιτύχει κανείς τα παραπάνω, δεν μπορεί παρα να το κάνει μέσα απο ένα πολιτικό πρίσμα. Εφ όσων το κλισέ που θέλει τον άνθρωπο κοινωνικό και πολιτικό ον επαληθεύεται συνεχώς και εφ όσων υπάρχει ακόμα η ανάγκη για πολιτική σκέψη και δράση ο καλλιτέχνης είναι υπόλογος στην ιστορία.

"Ζούμε στην έποχη των άκρων, δεν παίρνεις θέση, τάχθηκες με τη μεριά των άλλων"

Οσο για το κοινωνικό κομμάτι της κλισέ φράσης, τι κι αν το σύστημα παλεύει να στριμώξει τις φυσικές τάσεις του ανθρώπου στα καλούπια του, να φουσκώσει τα εγώ, και να θέσει το προσωπικό συμφέρον πάνω απο το συλλογικό; Το παράλογο δεν θα μπορέσει ποτέ να λειτουργήσει. Η φυσική ανάγκη του ανθρώπου για συντροφιά, τοσο προκειμένου να επιβιώσει, οσο και για να εξελιχθει (αν και αυτές οι έννοιες είναι ταυτόσημες) θα σταματήσει είτε με την καταστροφή του, είτε με την τελειοποίηση του. Το πρώτο ενδεχόμενο φαντάζει όλο και πιο πιθανό, καθώς η αυξανόμενη αδράνεια δεν μπορεί να οδηγήσει στο δεύτερο ενδεχόμενο. Κανείς δεν είναι όμως υποχρεωμένος να περιμένει. Εμείς σίγουρα δεν θα περιμένουμε.

"Εις θάνατον κουφάλες αφου μείνατε πίσω"

Με την εισαγωγή μου στην κολεκτίβα, στοχεύω στο να κάνω την υπέρβαση ομαλότερη, να πείσω οτι το να βγάλει κανείς το ρούχο θα του προσφέρει περισσότερα απο όσα φοβάται πως θα αντιμετωπίσει, και σίγουρα περισσότερα απ' όσα του προσφέρει αυτό το απαίσιο υφασμα της mainstream υποκουλτουρας, φτιαγμένο απο στερεότυπα, βλακεία και ασχήμια.

Οι φράσεις κλειδιά που απαιτεί η εποχή απο έναν καλλιτέχνη που παλεύει για την εξέλιξη είναι: Οξεία αντίληψη, Επικοινωνία ιδεών, και Χρέος να εμπνεύσει.

Είμαι το έκτο μπαλόνι, ελπίζω να σκάσω σύντομα.

ΥΓ. Με την είσοδό μου αντιλαμβάνομαι οτι η κολεκτίβα αποδεσμεύεται απο το όποιο μέσο και αρχίζει να αποκτά ένα ευρύτερο καλλιτεχνικό φάσμα.