Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Λίγα τελευταία πράγματα για το "8 φετίχ" (ή πώς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας)

Το «8 φετίχ»* κυκλοφόρησε στις 21/12/2012 και αποτελεί δημιουργία του Βδελύγματος, του Σφάλματος, το οποίο ανέλαβε τη μουσική επιμέλεια και τη μίξη (μέλη του Θεάτρου Δρόμου), και του Onesecbeforetheend (στίχοι, ερμηνεία), με τον οποίο συνεργάστηκαν. Η πορεία του δίσκου σημαδεύτηκε από μια σειρά γεγονότων και απόψεων που εκφράστηκαν και τελέστηκαν ενάντια στους δημιουργούς και στο δίσκο ως καλλιτεχνική δημιουργία και πολιτιστική παρέμβαση. Ως εκ τούτου, μια τελευταία απάντηση που συνοψίζει το ιστορικό της κατάστασης και την άποψη μας επιβάλλεται, όχι ως απολογία, αλλά ως απάντηση και παρέμβαση μέσα στο και για το κίνημα, καθώς και ενάντια στις νοοτροπίες που φυτοζωούν παρασιτικά εντός του.

Αρχικά, πρέπει να τονίσουμε πώς το «8 φετίχ» ως δημιουργία έχει αρκετές φορές αναλυθεί στο κοινό με διάφορους τρόπους. Για παράδειγμα, το δελτίο τύπου που βγήκε πριν την κυκλοφορία του δίσκου αναφέρεται αρκετά ξεκάθαρα στο θεατρικό ύφος που χαρακτηρίζει τις ερμηνείες και τους στίχους των δύο mcs, καθώς και στο ότι τo «8 φετίχ» ως συνολικό έργο αποτελεί tribute στη λογοτεχνία του Μαρκήσιου ντε Σαντ. Τα δελτία τύπου, φυσικά, έχουν συχνά πολύ τυπικό χαρακτήρα και δεν μπορούν να σταθούν από μόνα τους ως τεκμήρια του τι είναι πραγματικά ο δίσκος. Γι’ αυτό, λοιπόν, το «8 φετίχ» συνοδεύεται επιπλέον από ένα 16σέλιδο booklet, το οποίο εξηγεί τα νοήματα κάθε στίχου, κάθε κομματιού. Και καμιά υπεράσπιση του βιασμού και του σεξισμού δε θα βρείτε εκεί μέσα. Λίγο μετά την κυκλοφορία του δίσκου, ανέβηκε ολόκληρος στο internet μαζί με τους στίχους, το booklet και τις αναλυτικές επεξηγήσεις των στίχων στο rapgenius.com**, για όποιον ήθελε να ακούσει, να μελετήσει, να ελέγξει και να διασταυρώσει απόψεις, φήμες και γνώμες. Στα τέλη του 2013, κυκλοφόρησε από το Θέατρο Δρόμου μια αυτοτελής έκδοση ενός βιβλίου βασισμένου στον δίσκο. Το «8 φετίχ: directors cut»***, όπως ονομάστηκε, μια συλλογή διηγημάτων και σχεδίων. Το έντυπο ξεκινά μ’ ένα πρόλογο που για άλλη μια φορά επισημαίνει τους σκοπούς των δημιουργών.

Δυστυχώς, οι ανακοινώσεις, τα δελτία, τα κείμενα, τα διηγήματα, οι επεξηγήσεις των στίχων και οι κατ’ιδίαν συζητήσεις δεν κατάφεραν να πείσουν ούτε στο ελάχιστο αυτούς/ές που μάλλον δεν ήθελαν να πειστούν. Στο live του Βδελύγματος με τον Οnesec στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια του φεστιβάλ σεξουαλικότητας, οι δύο καλλιτέχνες αποκαλέστηκαν ρατσιστές, σεξιστές και λίγο ή πολύ φασίστες με αφορμή τους στίχους τους από μία μικρή ομάδα ατόμων. Εκτός των στίχων, φαίνεται να ενόχλησαν και κάποια –σαφώς– ειρωνικά σχόλια ανάμεσα στα κομμάτια, που αφορούσαν την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα μπάτσων και φασιστών. Και λέμε «σαφώς», διότι ο τρόπος με τον οποίο αυτές οι ειρωνείες λέχθηκαν, ο τόπος στον οποίο ειπώθηκαν (φεστιβάλ σεξουαλικότητας) και η αντίδραση του κόσμου (γέλια), έκαναν πασιφανείς τις προθέσεις και πέτυχαν το σκοπό τους. Το σκηνικό αυτό ακολούθησε η δημοσίευση ενός κατάπτυστου κειμένου από τη συλλογικότητα στην οποία προφανώς ανήκαν, το «περι βδελυγμάτων», που αναφέρεται στο live παραποιώντας κακεντρεχώς τα γεγονότα, υπερβάλλοντας και βγάζοντας αυθαίρετα συμπεράσματα. 

Τέλος, είχαμε την τύχη να δεχτούμε μια «αντισεξιστική παρέμβαση» που έγινε σε live που συμμετείχε το Βδέλυγμα στις εστίες του ΕΚΠΑ. Πέρα από τα πολύ ουσιώδη συνθήματα και τρικάκια τύπου «ONESECBEFORETHEEND ΣΚΑΣΕ», είχαμε και άλλα που κατηγορούσαν, όχι απλά το βδέλυγμα και το θέατρο δρόμου (καθώς την ώρα που έγινε η παρέμβαση, ανέβηκαν οι jolly roger να παίξουν), αλλά γενικά το hip-hop ως σεξιστικό («ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΙΠ-ΧΟΠ, ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ ΤΟΥ ΕΔΩΣΕ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ»). Ακόμα κι αν υποθέσουμε πώς δεν ενοχληθήκαμε από την από κάθε άποψη αδικαιολόγητη επίθεση, βρίσκουμε τελείως άτοπο να κατηγορείται μια κουλτούρα που προέκυψε από τα πλέον καταπιεσμένα (αλλά ταυτόχρονα υπό διαρκή εξέγερση) στρώματα της Αμερικής, ως εκ γενετής σεξιστική. Λυπόμαστε που της γης οι κολασμένοι δεν προβάλουν από την κόλασή τους ως άγγελοι-στρατιώτες του κινήματος αλλά προσέρχονται σε αυτό με τις αντιφάσεις τους, μα δυστυχώς έτσι έχει η πραγματικότητα∙ που και πάλι πρόκειται για την επιφάνεια της πραγματικότητας, αφού κινήματα, όπως οι μαύροι πάνθηρες, μόνοι τους ή/και σε συνεργασία με αναρχικές ομάδες και το ΚΚΗΠΑ, δώσανε σκληρό αγώνα ενάντια στο σεξισμό και το μισογυνισμό. Ίσως, βέβαια, να μην ήταν στις προθέσεις να γίνει νύξη για την γέννηση του hip-hop, αλλά να εννοηθεί πως οι καλλιτέχνες (δηλαδή εμείς), ενώ το hip-hop είναι κουλτούρα του ελεύθερου λόγου, την χρησιμοποιούν έχοντας πατριαρχικές καταβολές. Ίσως να είμαστε κι εμείς με τη σειρά μας κακεντρεχείς. Όπως και να’χει, η διατύπωση δεν βοηθάει.

Το επίπεδο της συγκεκριμένης οργανωμένης παρέμβασης, αναδεικνύεται και από το εξής γεγονός: σε προσωπική κουβέντα που είχε κάποιος από εμάς με μία απ’τις συγκεκριμένες κοπέλες, ειπώθηκε πως αντίστοιχη παρέμβαση είχε γίνει πριν καιρό στο Βδέλυγμα σε live που έκανε στο σκοπευτήριο της καισαριανής. Κάτι τέτοιο όντως έγινε τότε από μία μικρή ομάδα 3-4 ατόμων (που ήταν και στις εστίες) με κάποια συνθήματα που μετά βίας ακούστηκαν, απλά το live ήταν των Jolly Roger και το βδέλυγμα έλειπε. Γίνεται φανερό, λοιπόν, πως η ενημέρωση εντός της πρωτοβουλίας ήταν ελλιπής και υποκινούνταν από προσωπικές έριδες. Γενικά, είμαστε οι πρώτοι που υποστηρίζουμε πως το προσωπικό είναι και πολιτικό, αλλά όχι κι έτσι.

Για να επιστρέψουμε όμως, έχει δημιουργηθεί ένα «φετίχ» με το «8 φετίχ». Δεν το έχουν τα μέλη του θ*δ, αλλά όσοι αρνούνται να διαβάσουν, να ακούσουν, να μελετήσουν και να συζητήσουν όλα αυτά τα οποία μοιράστηκε εξ’αρχης ανοιχτά με αφορμή το έργο η κολλεκτίβα. Τα έργα μας, ως θέατρο δρόμου, είναι αποτέλεσμα της αδιάρρηκτης σχέσης μας με το κίνημα και της εναντίωσης μας στο υπάρχον αστικό και πατριαρχικό καθεστώς. Ωστόσο δε νιώθουμε και την ανάγκη για συνεχείς υποχωρήσεις στον κάθε αυτόκλητο ηθοποιό που θέλει να παίξει το ρόλο του δήθεν κινηματικού μπάτσου της τέχνης. 

Δεν πολεμάμε την πατριαρχία, απλά επειδή έτυχε να είμαστε με τη μεριά των καταπιεσμένων, όντας μέλη των κατώτερων τάξεων. Αντιθέτως, αποδίδουμε ξεχωριστή και πανανθρώπινη (χωρίς να ξεχνάμε τις ταξικές ρίζες της καταπίεσης) αξία στο ζήτημα της χειραφέτησης απ’ τη μούχλα κάθε έμφυλου διαχωρισμού. Το ίδιο το ελληνικό αστικό κράτος συγκροτήθηκε πάνω στις αξίες του συντηρητισμού, της καταπίεσης και της ομοφοβίας. Η προσπάθεια του να μιμηθεί τώρα τελευταία τους νεοφιλελεύθερους του δυτικού κόσμου δεν μας συγκινούν γιατί δε θέλουμε καμιά ελευθερία που να περνάει μέσα από την εμπορευματοποίηση και την ελευθερία της αγοράς, ούτε φυσικά καμία που να περιορίζεται σε έκφραση μέσω των καθεστωτικών ΜΜΕ και του βαθιά αντιδραστικού νεοφιλελέ lifestyle.

Η αντίθεση μας, λοιπόν, σε φαινόμενα όπως ο βιασμός, δεν είναι θεωρητική, δεν είναι αποτέλεσμα του ότι κατηγορηθήκαμε ως προπαγανδιστές του, είναι η μόνη έντιμη θέση που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος σήμερα. Για να αντιπαρατεθεί, ωστόσο, το κίνημα σε τέτοια φαινόμενα, είτε καλλιτεχνικά, είτε πολιτικά, πρέπει να του «επιτραπεί» να μιλήσει για αυτά, να μιλήσει κυριολεκτικά και μεταφορικά σε όλα τα επίπεδα του λόγου. Πίσω απ’ τη λογοκρισία ενός έργου τέχνης ή ενός πολιτικού λόγου που φωτογραφίζει την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, κρύβεται και η διάθεση για μεταφυσικοποίηση του φαινομένου, για αποκοπή του από τους όρους που το γεννούν και για συσκότιση της αναγκαίας μελέτης που πρέπει να γίνει για την εξάλειψη του. Το «8 φετίχ» δεν προωθεί το βιασμό. Ούτε το κάνει αυτό το κομμάτι του δίσκου «Ο βιασμός του θεάματος και το θέαμα του βιασμού». Και για του λόγου το αληθές, παραθέτουμε την ανάλυση που βρίσκεται στο booklet:

«Αρκετοί από τους λεκτικούς συνειρμούς αυτής της παρουσίασης έχουν προέλθει από την καταστασιακή [αλλά και αλχημιστική] τάση αντιμετάθεσης όρων με σκοπό την κατάδειξη μιας κατάστασης ως αυτή έχει και όχι ως αυτή φαίνεται. Η μέθοδος αυτή έχει εφαρμοστεί και από αρκετούς διανοητές του αναρχικού χώρου, συνήθως βέβαια ως συμπληρωματικό κομμάτι σε μια σωρεία επιχειρημάτων. Η καταστασιακή θεωρία θέλει τη σύγχρονη κοινωνία να έχει περάσει σε μία κατάσταση όπου το επικρατέστερο δείγμα υπεροχής είναι το φαίνεσθαι, εν συγκρίσει με το παραδοσιακά καπιταλιστικό και φεουδαλικό έχειν και το ρομαντικό και φιλοσοφικό είναι.

Η κοινωνία, λοιπόν, βασίζεται στο θέαμα και αποστολή του συνειδητοποιημένου περιπλανώμενου μέσα σε αυτήν είναι να δημιουργήσει καταστάσεις τέτοιες που θα σπάσουν τη βιτρίνα αυτή και αντιστρέφοντας όρους και θέσεις θα αφυπνίσει τον πληθυσμό από το πλατωνικό σπήλαιο της οφθαλμαπάτης. Η περίπτωση που εξετάζουμε εδώ είναι αυτή ενός μεσήλικου αναρχικού, γνώστη των παραπάνω θεωριών, ο οποίος θέλει να σπάσει την οργανική βιτρίνα του θεάματος βιάζοντας ένα σύμβολό του, μία αστέρα της τηλεοπτικής σόου μπιζ. Έχοντας αφομοιώσει σε υπερβολικό – έως καταστροφικό – βαθμό τις θεωρίες της αντιστροφής, από όργανο της αναρχίας στον αγώνα εναντίον του φασισμού μετατρέπει τον εαυτό του σε ένα ιδανικό παράδειγμα φασίστα ο οποίος δρα στο όνομα της αναρχίας. Καταρρίπτει οποιαδήποτε αναρχική θεώρηση περί ισοδυναμίας των φύλων και καθιστά τον εαυτό του ισχυρότερο μπροστά στην ανυπεράσπιστη γυναίκα η οποία έχει γίνει θύμα του σε ένα μικρό στενό κακόφημης περιοχής της Αθήνας.

Η αρρωστημένη αντιστροφή των όρων πετυχαίνει απόλυτα και το σύμβολο της σόου μπιζ, η γυναίκα αυτή, γίνεται η ιδανική αμυνόμενη ενάντια στην εξουσιαστική δομή της ανδρικότητας που προσωποποιείται στον αναρχικό. Ο τελευταίος παρουσιάζει ένα προς ένα όλα τα αναρχικά φετίχ του: λιθοβολεί το πρόσωπο της γυναίκας παρομοιάζοντάς το με βιτρίνα μαγαζιού, της κλείνει τα μάτια βλέποντας σε αυτά κάμερες ασφαλείας, συνδέει τις έννοιες της ανάληψης και της κατάθεσης με την κακοποίηση του αιδοίου. Μετά από ένα αφηγηματικό κενό, παρακολουθούμε τον αντι-ήρωα κλεισμένο στη φυλακή, στο βασικό όργανο του σωφρονιστικού συστήματος. Το γεγονός που αποδεικνύεται εδώ είναι η ανώφελη ύπαρξη του συστήματος αυτού, αναποτελεσματική ακόμα και για τους στόχους των δημιουργών του, καθώς το μόνο στο οποίο εξυπηρετεί είναι η τόνωση του συναισθήματος του πείσματος εκ μέρους του σωφρονιζόμενου, ο οποίος βλέπει πως μόνο δίκιο μπορεί να έχει απέναντι σε ένα τέτοιο σύστημα εκβιασμού και εγκλεισμού.

Η όλη παρουσίαση θέλει να συνδέσει το περιεχόμενό της με τις προσμίξεις των ιδεολογιών, ειδικά στις ακραίες εκφάνσεις τους. Η σύνδεση αναρχικών και φασιστικών θεωριών είναι ένα γεγονός που έχει λάβει χώρα στην ψυχή πολλών γνωστών ιστορικών προσωπικοτήτων, η πλειονότητα των οποίων έχει, δυστυχώς χαραχτεί στις μνήμες των περισσοτέρων ως εκπρόσωπος μίας εκ των δύο ιδεολογιών. Η παραδοχή του γεγονότος αυτού είναι αρκετή για να δημιουργήσει σκάνδαλο ανάμεσα στους δογματικούς ακολούθους των προσωπικοτήτων αυτών και των κινημάτων που όρισαν. Ο “αναρχοφασισμός”, για παράδειγμα είναι ιδεολογία κατακριτέα τόσο από αναρχικούς όσο και από φασίστες. Είναι όμως ο ιδανικός τρόπος για να εξετάσει κανείς τα επίπεδα αναρχισμού και φασισμού που ενυπάρχουν στη συμπεριφορά καθεμιάς μεμονωμένης προσωπικότητας ασχέτως σε ποια ιδεολογική ομάδα ανήκει.»

Γνωρίζουμε ότι υπάρχει μια τάση να προσπερνάμε βιαστικά το νόημα ενός πράγματος όταν δεν μας αρέσει κάτι στην μορφή του, αλλά δεν περιμέναμε να υπάρξουν τέτοιες παρεξηγήσεις. Γενικά, επικρατεί μια τάση να κρίνεται η τέχνη βάση μιας αξιολόγησης που έχει να κάνει με το «ωραίο»: αυτό που ευχαριστεί, πορρώνει, αρέσει, είναι πετυχημένο ως έργο. Το «8 φετίχ», και γενικότερα τα έργα μας, δεν ενστερνίζονται αυτήν την αντίληψη. Για εμάς η τέχνη δεν είναι μόνο προς τέρψη, αλλά σκοπό έχει και να προβοκάρει, να σοκάρει, να προβληματίσει. Επομένως, οι όμορφες εικόνες απουσιάζουν και όποιος/α από τους δέκτες πορρώνεται με τη βιαιότητα ορισμένων σκηνών, απλούστατα είναι αλλοτριωμένος. Όσο περνάει από το χέρι μας, τα συζητάμε αυτά με άλλο κόσμο, και πολλές φορές έχει τύχει να κράξουμε άτομα με λανθασμένη αντίληψη στο ζήτημα. Κι αυτό, διότι δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας την ιντελιγκέντσια της τέχνης και μας αρέσει να αλληλεπιδρούμε. 

Και κάτι τελευταίο: ο σεξισμός και κάθε λογής βλακεία, είναι διάχυτος στο χώρο μας, ιδίως στο hip-hop. Στίχοι ακραίοι, προταγματικοί, ξεστομίζονται από κάγκουρες, όχι μόνο σε μαγαζιά, αλλά και σε lives του «χώρου». Το γεγονός αυτό, απ’την στιγμή που δεν υπάρχουν αντίστοιχες παρεμβάσεις, συσσωρεύει βία στα υποκείμενα που ασχολούνται με το θέμα. Από την στιγμή που δεν υπάρχουν οι συσχετισμοί να γίνουν παρεμβάσεις σ’εκείνα τα μέρη, αυτές όταν πραγματοποιούνται γίνονται σε μέρη σαν τις εστίες του ΕΚΠΑ, όπου είναι γνωστή η χαλαρότητα της διοργάνωσης και η ανεκτικότητα των συμμετεχόντων. Επειδή, όμως, αυτή η φαινομενική «αδυναμία» με κοινωνικούς όρους μπορεί να αποδοθεί στο ότι είμαστε «φλώροι», «αδερφές», κτλ, και επειδή το βδέλυγμα τυχαίνει να είναι ομοφυλόφιλος, τέτοιες οργανωμένες παρεμβάσεις στα live μας θα εκλαμβάνονται ως ομοφοβικές∙ και ως τέτοιες θα αντιμετωπίζονται.


Η πολιτική αργοσχολία είναι διαιώνιση του υπάρχοντος.


Θέατρο Δρόμου

*
**
***

6 σχόλια:

  1. αφού η τέχνη σας γουστάρετε να προβοκάρει, πάτε στην ινδία κάντε λάηβ. Ειδικά στα χωριά των βιασμένων που έχουν γίνει πρωτοσέλιδα. Σαν αντιεξουσιαστές. Εξηγήστε τους όση ώρα θέλετε πριν το τραγουδήσετε πως το κομμάτι προάγει τον αντισεξισμό και ότι πρέπει να πιάσουν το βαθύτερο νόημα το καλλιτεχνικό. ε λοιπόν,το ξυλίκι που θα φάτε μη το πείτε ομοφοβικό παλικάρια........
    δεν δέχεστε κριτική και αυτό σας κάνει ψώνια. κανείς και καμία δεν τα 'χει όλα λυμένα αλλά εσείς, μη δεχόμενοι την κριτική,αυτό κάνετε. ποτέ δεν καθίσατε να τα βάλετε κάτω και να πείτε πως ίσως και να λέτε προβληματικά πράγματα στα κομμάτια σας (αναφέρομαι στα 8 φετίχ).
    και τυχαία δεν γράψατε κάτι για το 9ο φετίχ;; έτσι λέγεται πια το έπος του βγελύγματος. Αδικούνται οι καλλιτέχνες σας και τα αριστουργήματά τους αν παραβλέπετε το 9ο φετιχ.
    επίτηδες παρερμηνεύετε το σύνθημα ώστε να κερδίσετε την σύμπνοια του χιπ χοπ κόσμου. καμία κριτική δεν φαίνεται να γίνεται στο χιπ χοπ με το σύνθημα και μάλιστα δεν βγάζει νόημα αν το διαβάσεις έτσι. είστε ποιητές που να τα καταλάβετε τα ρεαλιστικά πράγματα.....
    καταλαβαίνω ότι θα σβήσετε το σχόλιο μου γιατί εσείς τελικά λογοκρίνεται τον κόσμο να έχει την άποψή του.΄κατά τ' άλλα να αναφέρω πως εγώ δεν άνηκα σε καμία ομάδα που έκανε τα παραπάνω που λέτε. αλλά θα ήθελα με αυτήν την συμπεριφορά που επιδεικνύεται.
    έτσι για την ιστορία, και για άλλες χιπ χοπ μπάντες του "χώρου" έχουν γίνει παρεμβάσεις. κάποιες μάλιστα κατάλαβαν πως μπορεί να προσβάλλουν αυτά που λένε και προχώρησαν τη σκέψη τους. αλλά αυτοί ήταν φλώροι για εσάς. που παραδέχτηκαν ότι μπορεί να έχουν γράψει κάτι σεξιστικό-ομοφοβικό.
    πάτε στην λυρική να κάνετε τέχνη. όσο ασφυκτιούμε στους χώρους που υπάρχουμε θα το λέμε κι ας θέλετε να μας φιμώσετε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατ'αρχήν δεν πρόκειται να σβήσουμε κανένα σχόλιο. Τέτοιες φασιστικές συμπεριφορές είναι ενάντιες στη λογική μας - τις αφήνουμε για άλλους.
      Όταν σε ένα κομμάτι ενσαρκώνεις ένα ρόλο, δεν τον ενσαρκώνεις για να τον απενοχοποιήσεις ούτε για να τον θεοποιήσεις. Το συγκεκριμένο κομμάτι μάλλον δημιουργεί μία εικόνα φρίκης κι αποστροφής για την πράξη του βιασμού παρά αυτό που μετά μανίας υποστηρίζετε. Το θέατρο δρόμου έχει ξεκάθαρο πολιτικό πρόταγμα και το αποδεικνύει και μέσω της τέχνης και μέσω των ακτιβισμών και των ενεργειών στις οποίες προβαίνει.
      Το πρόβλημα σας ποιο είναι ακριβώς; Είναι μήπως ταμπού ο όρος βιασμός και δεν θα έπρεπε να τον αναφέρουμε γιατί "τζιζ καίει"; Η κριτική που κάνετε στο κομμάτι στυλ "α αυτός λέει για βιασμό= γουστάρει βιασμό=σεξιστής=φασίστας" είναι κριτική που θα τη δεχόμουν αν είχα να κάνω με αυτιστικούς (και προς αποφυγή οποιασδήποτε επίθεσης του ότι το εκφράζω ρατσιστικά, ως φοιτητής συμμετείχα ενεργά σε εθελοντικά προγράμματα ψυχολογικής υποστήριξης αυτών των ατόμων, πράγμα που με έκανε να σέβομαι και να κατανοώ την νόηση και τον ψυχισμό τους)...
      Βρείτε τους πραγματικούς κινηματικούς σκοπούς σας. Πάψτε να αναζητάτε ομπρέλες της πολιτικής σας ανυπαρξίας και απραξίας κάνοντας επίθεση σε ανθρώπους που συνειδητά μάχονται ενάντια στο σεξισμό και στην πατριαρχία!

      Διαγραφή
    2. Άλλη κάψα δεν είχα, πρωί, μεσημέρι, βράδυ το βδέλυγμα σκέφτομαι και πως θα τον καταστρέψω. Δεν πας καλά μου φαίνεται. Ούτε έχω προσωπικά με κανένα ούτε σας ξέρω καν ούτε σε λάηβ σας ΕΥΤΥΧΩΣ δεν έχω πατήσει. Δεν σας είπα σεξιστές ούτε φασίστες. Το τραγούδι σχολίασα. Εσύ, από την άλλη, δεν το σχολίασες. Έχει πρόβλημα; Τι λέει πολιτικά; Είστε τόσο πολιτικά εμπρός που είστε άπιαστοι; Είμαι τόσο σκράπας που η τέχνη σας έχει τόσο βάθος και δεν πιάνω το νόημα το απέραντο; Τέχνη τέχνη τέχνη!!! Πολιτική γιοκ. Μπαλάκι παίζετε. Είστε, λέτε, πολιτικά υποκείμενα αλλά άρθρωση πολιτικού λόγου μηδέν όσον αφορά το κομμάτι. Το ρίχνεται στην τέχνη για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα. Στα δυσκολα, το αόριστο της τέχνης και το μεγαλείο της είναι η απάντηση!! Παρακαλώ απάντησε για την πολιτική ουσία του κομματιού. Όταν το τραγουδάτε σε πολιτικούς χώρους για να το ακούσουν πολιτικά υποκείμενα επιβάλλεται να έχετε έστω μία πολιτική δικαιολόγηση. Τα άλλα που λέτε είναι για γκαλερί.
      Όποιος-α έχει πρόβλημα και σας λέει στα λάηβ σας ότι "έχω πρόβλημα" νομίζεις θέλει να κάνει πολιτική ή όντως έχει πρόβλημα; Νομίζεις ότι ο καθε άνθρωπος ψοφάει να πίνει με την ησυχία του τις μπύρες ή να βρίζει σε λάηβ και να χαλάει τη βραδυά του;; Μήπως ρε παιδί μου ΟΝΤΩΣ φρικάρει να ακούει για κακοποίηση γυναίκας ειδικά σε ένα χώρο υποτίθεται ασφαλή; Είναι παράλογο να αντιδράει ο κόσμος στο άκουσμα σεξουαλικού βασανισμού, στον εξευτελισμό μιας ανήμπορης; Το ότι προσπαθώ να σας βάλω δύο ζητήματα γιατί το παίρνεις κακοπροαίρετα; Νομίζεις πως θέλω να σταυρώσω το θέατρο δρόμου; Ή γράφω για να πάμε παρακάτω; Ρε αδερφέ, το κομμάτι είναι επιεικώς εμετικό. Δεν πείθει πάρα πολύ κόσμο, ειδικά όσον κόσμο ασχολείται με το έμφυλο. Και δεν πείθεται γιατί όσες εξηγησεις και να έχετε δώσει είναι πειστικές. Όχι γιατί στερούνται κινηματικών σκοπών.
      Καθαρά από περιέργεια, πες μου για ποιες μάχες ενάντια στο σεξισμό και την πατριαρχία και που ακριβώς τις έκανε το θέατρο δρόμου. Και μπράβο και συγχαρητήρια και ευχαριστούμε θέατρο δρόμου που μας ανέχεστε εμάς τους/τις μη straight και το γράφετε. Αυτό μόνο έχετε πει;
      Το να μπαίνει λινκ στο ραπ τζίνιους στο κομμάτι για το βιασμό και να δείχνει σαν τηλεπαρουσιάστρια τη μενεγάκη με τα βυζιά να κρέμονται, το να βγάζει ένα σιντί του εμσι ανεμιστήρα που είναι εικονογραφημένο με ένα γυναικείο κορμί στα τέσσερα, ακέφαλο, το να γράφει "χαιρετίσματα στις μπίτσιζ μου" (πόσα φορτηγά να καλέσω να κουβαλήσουν τα αρχίδια του), το να έχει στίχους εντάξει..... ας σταθώ μονάχα στο "η μακεδονία είναι ελληνική" που συνοδεύεται με εθνικιστική δικαιολόγηση... ΟΚ δεν καταπιάνομαι με στίχους δεν έχει τελειωμό.... Αλλά τι είναι αυτά; Μπορώ να γίνω πολύ ψέιρα και να συνεχίσω. Όμως δέχομαι πως κάνετε μουσική γιατί γουστάρετε, λογικό είναι να τραγουδάτε και μαλακίες και ατυχή πράγματα. Αλλά ρε γκάιζ δεν τα έχετε όλα λυμένα. Παραδεχτείτε το.
      Εδώ δεν έχετε κάτσει 3 λεπτά να κάνετε αυτοκριτική, αλίμονο αν έχετε περάσει 1 λεπτό να δραστηριοποιήστε δημόσια και πολιτικά για τον αντισεξισμό. Το κάνετε πως; Εδώ δε δεχτήκατε κείμενο κριτική για το δίσκο από αντισεξιστική πλευρά που έγραψε ομάδα που καιρό τώρα ασχολείται με τα έμφυλα ζητήματα και το χαρακτηρίζετε ως κατάπτυστο. Αυτή η ομάδα σας έκανε την περιφρούρηση στη θεσσαλονίκη αν δεν απατώμαι. Εσείς έτσι απλά την απαξιώνετε; Όταν σας έστησε τη συναυλία ήταν κομπλέ; Αλλά όταν έχει άποψη την βρίζουμε;;;; Συνέχεια παρακάτω….

      Διαγραφή
    3. Ο βιασμός δεν είναι όρος τζιζ. έχουνε μιλήσει πάμπολες φεμινίστριες παλιότερα στο δρόμο, με πορείες, αφίσες, κουβέντες. Και πρόσφατα μάλιστα. Και ξέρεις τι λέγανε και λένε;; ότι ο βιασμός δεν είναι φετίχ!! ούτε καν δε γίνεται από ψυχασθενείς.. τον κάνει το αρσενικό της διπλανής πόρτας, μέσα στο σπίτι σου, παντού. Αλλά κεκεί να τη βγείτε από πάνω. Τρεχει ο φεμινισμός από τα μπατζάκια σας. Φτιάχνετε έναν καινούργιο "φεμινισμό" γιατί ο άλλος είναι πασέ και δεν χωράει στην ανδρική σας θεία έμπνευση. Αλλά αν σας στριμώξουνε πολύ θα πείτε αυτά που λέτε ότι "ο ένας είναι γκέι και ο άλλος την έχει μικρή". Κρύβεστε πίσω απ'το δάχτυλό σας και αυτό σας κάνει ανεύθυνους. Συνέχεια παρακάτω….
      Αυτή η μπουρδολογία σας να αποκαλείτε ομοφοβικές τις φιγούρες που θα ψάχνουν το χώρο τους σε όποια συναυλία, σε όποιο σημείο βρίσκονται, είναι βλακώδη. Ε τότε θα κάνετε αλληλεγγύη στον γαιτάνο όταν θα του την πέσουν. Είναι ομοφυλόφιλος ίσον ομοφοβική επίθεση. Τώρα αν τσιλιμπουρδίζει αν λέει φασιστικές καφρίλες.....πωωωωωω....τέχνη κάνει ο άνθρωπος, τετραγωνική ρίζα της παντόφλας, είναι σγουρομάλλης, ψαλμωδίες αγάπη θεός, τρώει γιαούρτι, εφτά.
      Τόσα ζητήματα θίγονται παραπάνω, δεν απαντάς σε τίποτα. Ξεκάθαρα σε τίποτα. Παρα μόνο θυματοποίηση. "αχ μας την πέφτουν, την πέφτουν και στο χιπ χοπ, μα είμαστε αδερφές (με εισαγωγικά-ας μη γράψω και για αυτό) και καλά παλικάρια, αδικία."
      Μάστορα άσε την τέχνη. Πολιτικά υποκείμενα είμαστε.
      Ο φουκαράς ο φίλος σου παρακάτω, πάλι κανει την κλασική συνταγή: το γυροφέρνει, δεν απαντάει σε τίποτα επίσης. Σολάρει. Κάνει επίδειξη ακαδημαϊσμού μην πάνε χαμένα τα χρόνια στα έδρανα.
      Ειλικρινά δεν ψάχνω απαντήσεις από εσάς και γι'αυτό δεν πρόκειται να ξαναγράψω. Πραγματικά σας ζητάω να σκεφτείτε το ενδεχόμενο πως το κομμάτι είναι χάλια και δεν το ξεπλένει ούτε όλη η βιβλιογραφία της μπάτλερ (για να έχετε υπόψιν και καμιά θηλύκια στα αναγνώσματά σας για το επόμενο άλμπουμ).

      Διαγραφή
  2. Για την ινδία υπάρχουν άλλες μπάντες που κάνουν τη δουλειά πολύ καλύτερα από ότι θα την κάναμε εμείς, τους εκτιμούμε και τους θαυμάζουμε - γιατί όμως αποτυγχάνουν στο να περάσουν το μήνυμα; Στην ινδία, βλέπεις, ο ταξικός πόλεμος δεν έχει περάσει ακόμα στο προνόμιο της ενασχόλησης με τον "πολιτισμό". Ταξική ζύμωση εκεί δε σημαίνει "βγάζω κομμάτι-μου λένε συνθήματα-γράφω σε μπλογκς-μου απαντάνε σε μπλογκς". Σημαίνει οξύ στη μάπα με απάντηση σιωπή και διαδικτυακούς ψήφους "για να σταματήσει αυτή η κατάσταση" με μόνους νικητές την τάξη των ινφοκαπιταλιστών. Όσο ένοχοι μπορεί να είμαστε "εμείς" για μη-δράση στην όποια Ινδία, άλλο τόσο είστε κι "εσείς". Κατ' αυτήν την έννοια υπάρχουν άπειρα προβλήματα σεξισμού στον κόσμο και μπορούμε να πετάμε το μπαλάκι της ενοχής επ' άπειρον. Προσωπικά βαριέμαι αυτήν τη διαδικασία - και εξηγώ και παρακάτω. Ή κάνεις κάτι ή το βουλώνεις. Με το να σχολιάζεις δεν κάνεις κάτι. Μόνο μολύνεις με bits τη σφαίρα του διαδικτύου.

    "Έτσι για την ιστορία" πόσες παρεμβάσεις έγιναν από ομάδες της αντισεξιστικής-γουοτέβερ κατεύθυνσης στα διάφορα hiphop festivals; Μονάχα προτάσεις γνωρίζω να έχουν τεθεί επί του τάπητος από τους τότε Dead Notes. Πόσα άτομα της lgbt κοινότητας κάναν παρεμβάσεις στα λάιβς του Σφακιανάκη; Πάντα χτυπάμε αυτούς που έχουμε πρόχειρους.

    "To the children of privillege, taste the pavement. You paid to see an entertainer but this ain't entertainment. You'll see a mad scientist, which is captive by his own creation" - νομίζω αυτός ο στίχος του Sole που από μνήμης παραθέτω μας εκφράζει όλ@ς, θεατροδρομίτες, χιπχοπάδες, φεμινιστές, σαδίστριες, μετα-αναρχικούς και deep throat singers. Για να τελειώνουμε με την υπόθεση των ενδοκινηματικών συγκρούσεων.

    "είστε ποιητές που να τα καταλάβετε τα ρεαλιστικά πράγματα" - δείξαμε κάτι πολύ ρεαλιστικό, που δε σας άρεσε, απαντήσατε με ποίηση (ομοιοκαταληκτικό σύνθημα). Ο ρεαλισμός δεν αποκλείει την ποίηση, ούτε το ανάποδο. Ο ρεαλισμός είναι στοιχείο πατριαρχίας καθώς παραπέμπει σε αντικειμενικότητα. Η ποίηση είναι στοιχείο φεμινισμού καθώς παραπέμπει σε υποκειμενικότητα. Αν βρει κανείς τη θηλυκότητα μέσα του μπορεί και να χαλαρώσει λίγο. Όλ@ περνάμε στιγμές που μας διέπει είτε η μία πλευρά είτε η άλλη. Το πρόβλημα με τον αναρχοφεμινισμό είναι πως έχει ανάγει σε ιδεολογία την πατριαρχική έκφραση στο θηλυκό αρχέτυπο. Έτσι χάνεται το μήνυμά του. Θέλει να είναι ρεαλιστικό μα καταντά άκομψα ποιητικό. Η αυτοκριτική μου πάνω σε αυτόν τον συνειρμό: Ίσως τα Φετίχ να είναι ποιητικά στο βαθμό που καταντούν άκομψα ρεαλιστικά. Αυτό ενοχλεί και ενοχοποιεί, μα ταυτόχρονα γίνεται και αφορμή για αυτοξεπέρασμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα άτομα/ομάδες που κάνουν τις παρεμβάσεις στα live καλό θα είναι να υπογράφουν τα τρικάκια που πετάνε,ωστε να ξέρουμε ποιος/α λέει τι...
    Τα άτομα/ομάδες που μαζεύτικαν για να κάνουν παρέμβαση σε αντιφασιστικό live για τους στίχους του βδελύγματος και του onesec -την ώρα που έπαιζαν οι joly roger- πετώντας τρικάκια όπως "onesec σκάσε" -ενώ ο onesec είναι στη θεσσαλονίκη,και για στίχους που δεν παίχτηκαν σε εκείνο το live (και γενικά δεν παίζεται στα live του βδελύγματος εκτός απο τις παρουσιάσεις του δίσκου και όπου του ζητείται απο τη διοργάνωση -πχ festival σεξουαλικότητας), καλό θα είναι για μένα αν θέλουν να είναι συνεπείς με τους/τις εαυτές τους να κάνουν μια σειρά απο πράγματα
    1 αν πιστεύουν οτι είναι τόσο επιτακτική ανάγκη να δηλώσεις την αντίθεση σου με τη μορφή της παρέμβασης (δηλαδή αποκλείεις το διάλογο με άτομα που ανήκουν στον "χώρο") καλό θα είναι να είναι πιο ενημερωμένες για το ποιος είναι ποιος ,ποιός παίζει τι κτλ για να μην φαίνονται άσχετες με το live (στο οποίο ούτως η άλλως αν πηγαίνεις μόνο για να κάνεις την παρέμβασή σου και να φύγεις [δηλαδή να μην το στηρίξεις υλικά και ηθικά] δηλώνεις την τουλάχιστον- αν όχι διαφωνία - απάθεια σου!
    2 αν πιστεύουν οτι είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη για παρεμβάσεις με θέμα τον σεξισμό και την πατριαρχια σε συναυλίες hiphop και γενικά σε συναυλίες τότε θα ήθελα να συμμετέχω και εγώ στις συγκεκριμένες παρεμβάσεις ,απλά αν είναι να κάνουμε μία δουλειά να την κάνουμε σωστά-τι ενοώ- να ξεκινήσουμε απο πράγματα που βγάζουν μάτι . Ομοφοβικές ατάκες σε τραγούδια και όχι μόνο/σεξιστικά σχόλια και φυσικά σεξουαλικές επιθέσεις σε lives του χώρου. Να τελειώνουμε δηλαδή με αυτά που είναι εξόφθαλμα ενάντια μας και μετά να ασχοληθούμε με άτομα της κοινότητας μας που διαφωνούμε στους στίχους ΕΝΟΣ κομματιού....
    3 λίγη φαντασία δεν βλάπτει

    ΑπάντησηΔιαγραφή